Οφείλουμε να το παραδεχθούμε. Τόσα πρωτοσέλιδα η χώρα μας δεν είχε ούτε καν κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι άτυχοι που έχουν τη συνήθεια να παρακολουθούν τακτικά τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης ενδεχομένως βρίσκονται ένα βήμα πριν από τον αυτοκτονικό ιδεασμό ή έστω την κατάθλιψη. Διότι η Ελλάδα για μήνες τώρα φιγουράρει στις πρώτες σελίδες- αμέτρητα τα ρεπορτάζ και οι αναλύσεις, όλα με διόλου κολακευτικό περιεχόμενο.

Με κάποια υπερβολή ενίοτε- ίσως με δόσεις αδικίας και κυνισμού, τα κείμενα των ξένων μέντια δεν παρουσιάζουν ψευδή στοιχεία. Άλλοι το έκαναν αυτό, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή η χώρα μας να είναι ο παγκόσμιος περίγελος.

Προς ημερών έλαβα ηλεκτρονικό μήνυμα από ιάπωνα φίλο μου που εργάζεται στο Ντουμπάι. Αφού με ενημέρωσε ότι διάβασε ρεπορτάζ για την Ελλάδα, αναρωτιόταν εάν είμαι καλά και πως επιβιώνω στην Αθήνα. Λογική αντίδραση. Τα ίδια είχα ρωτήσει όταν το Ντουμπάι βρισκόταν στην επικαιρότητα για την οικονομική του κατάρρευση…

Στη διάρκεια του Δεκεμβρίου του 2008, όταν η χώρα γνώριζε πρωτοφανείς αντιδράσεις και οι δρόμοι έπαιρναν φωτιά, πάλι βρεθήκαμε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου. Πολλοί τότε είχαν εκτιμήσει ότι για να καταλάβεις τι συμβαίνει εδώ, πρέπει να διαβάσεις τους ξένους- έβλεπαν το θέμα πολιτικά (και ουχί κομματικά), άπλωναν στις αναλύσεις τους τη μεγάλη εικόνα, απαγκιστρωμένοι από τους εγχώριους δογματισμούς και απαλλαγμένοι από τα εσωτερικά μας πάθη: από τη λεγόμενη… ελληνική ιδιαιτερότητα.

Τώρα οι αναλύσεις ποικίλουν. Τα περισσότερα άρθρα/ρεπορτάζ τοποθετούν τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση (όσο σκληρή κι αν είναι- δικαίως), ενώ υπάρχουν και έτερα –ειδικά από εφημερίδες σημαιοφόρους της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας- τα οποία σχεδόν παραγοντίζουν εναντίον της χώρας, εύχονται να βουλιάξει ή- έστω- επιδεικνύουν χαιρεκακία απροκάλυπτη. Οι ναυαρχίδες του διεθνούς καπιταλισμού, με ύφος δασκάλου της ενδοχώρας στη δεκαετία του ’60, μας ψέγουν λυσσαλέα, τα κείμενα και ο τρόπος παρουσίασης θυμίζουν ανελέητο μαστίγωμα, ωσάν η Ελλάδα να είναι ο υπαίτιος για έναν επερχόμενο Αρμαγεδδώνα. Και επειδή μάλλον δεν συμβαίνει αυτό, ο στόχος τους είναι άλλος: λέγεται κοινό νόμισμα.

Από τα κείμενα των διεθνών ΜΜΕ μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Προβάλλουν τα διαχρονικά μας λάθη, κι ένα εξ αυτών είναι η δεδομένη ατιμωρησία των υπαιτίων, ως άλλο εθνικό κεκτημένο. Κάθε πολιτικό/οικονομικό σκάνδαλο απλώς συζητείται, γίνεται το απαραίτητο νταβαντούρι και πάμε για άλλα (σκάνδαλα). Αποδόθηκαν ποτέ ευθύνες; Καταφατική απάντηση δεν υπάρχει και προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι τη μη επανεκλογή πολιτικού προσώπου, που ενεπλάκη σε σκάνδαλο, ως τιμωρία, παρά μόνο ως εύλογη εξέλιξη. Απονομή δικαιοσύνης, πάντως, δεν είναι.

Τώρα βιώνουμε το μεγαλύτερο σκάνδαλο της σύγχρονης Ιστορίας μας. Η χώρα έχει καταστεί το μαύρο πρόβατο της παγκόσμιας οικονομίας, κινδυνεύει με χρεοκοπία, και οι συνέπειες όχι μόνο αγγίζουν, αλλά κυριολεκτικά τιμωρούν τους πολίτες με σκληρά μέτρα και –όπως φαίνεται- πολυετή λιτότητα. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι στοχεύει κυρίως στον πλούτο και τη φοροδιαφυγή, όμως οι παράπλευρες απώλειες σε μισθωτούς και συνταξιούχους είναι σίγουρες. 

Παράλληλα, αυτοί που ευθύνονται για το ξεχαρβάλωμα της οικονομίας, τον εξευτελισμό της χώρας με την κοινοποίηση χαλκευμένων στοιχείων στις αρμόδιες κοινοτικές υπηρεσίες, τη μετατροπή της Ελλάδας σε κακόγουστο ανέκδοτο, κυκλοφορούν ελεύθεροι, κάποιοι λαμβάνουν και τον παχυλό μισθό του βουλευτή…

Το ερώτημα-διαπίστωση είναι διττό: Πώς ζητούν (μόνο) από τους πολίτες θυσίες; Και γιατί τα διεθνή ΜΜΕ αδικούν τη χώρα όταν τη θεωρούν βαθύτατα διεφθαρμένη και αμετανόητη; Μάλλον επειδή δεν αντιλαμβάνονται τις έννοιες- κλειδιά του εγχώριου πολιτικού σύμπαντος: Πολιτικό κόστος (τάχα μου) και βαθιά ριζωμένη συντεχνιακή λογική.