Τον έβαλαν στο χειρουργείο για μία επέμβαση ρουτίνας. Έτοιμος, με την ιατρική ρόμπα, λίγο πριν την αναισθησία, έχοντας περάσει όλο το προαπαιτούμενο στάδιο. Του ανακοινώνεται ότι τελικώς δεν θα χειρουργηθεί, διότι προέκυψε έκτακτο περιστατικό. Παρέμεινε άναυδος απάνω στο χειρουργικό κρεβάτι για μερικά λεπτά και στη συνέχεια περπατώντας μόνος-πάντα με τη ρόμπα- επέστρεψε στο δωμάτιο του. Με απορίες.

Η πρώτη αντίδραση; Ότι κάτι πάει στραβά, η γυναίκα του έπρεπε να δώσει στο γιατρό φακελάκι για να τον περιποιηθούν, να μην τον αφήσουν σύξυλο λίγο πριν το νυστέρι. Ακόμα κι αν ο λόγος που επικαλέστηκε το Νοσοκομείο είναι αληθής και όντως- δεδομένης της έλλειψης προσωπικού- έπρεπε να επισπευτεί το χειρουργείο κάποιου άλλου, ο νους του παρ’ ολίγον… ασθενή πήγε στο πονηρό.

«Αν δεν δώσεις κάτι στο γιατρό δεν θα σε προσέξει». Ρήση επαναλαμβανόμενη σε διαδρόμους νοσοκομείων, απόηχος ενός διαβρωμένου συλλογικού υποσυνείδητου- ενός μεταπολιτευτικού διαχρονικού (και ανήκεστου;) καρκινώματος στα σπλάχνα του ΕΣΥ.

Η Δημόσια Υγεία στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει ανέκδοτο με ποικιλώνυμους πρωταγωνιστές. Μπλαζέ μεγαλογιατρούς, εταιρείες με παχιά πακέτα, παραπονεμένους νέους γιατρούς, νοσηλευτές (σε έλλειψη), καχύποπτους ασθενείς, ράντζα (εν έτει 2010), φακελάκια (στον αέρα και σε τσέπες) και αναρίθμητες κατά καιρούς κυβερνητικές… δεσμεύσεις για μαχαίρια και κόκαλα, «χρηστή διαχείριση» και άλλα εγχώρια υπουργικά- όρκος στον Ιπποκράτη με άλλα λόγια.

Η αρμόδια υπουργός, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, δηλώνει ότι εργάζεται νυχθημερόν, δίνει μάχη ενάντια στις μυριάδες παθογένειες του συστήματος. Προς το παρόν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για να αμφισβητηθεί αυτό, όμως παραμένει μία απορία. Αν κάποιος προχωρούσε σε καταγγελία για φακελάκι απευθείας προς την ίδια, πως θα αντιδρούσε;

Θα απέπεμπε τον επίορκο γιατρό; Με ποια πολιτικά αντισώματα αντιμετωπίζει αυτόν τον ιό του συστήματος; Έστειλε αυστηρό μήνυμα στο ιατρικό προσωπικό ότι η λήψη μαύρων χρημάτων (πολλές φορές και με έμμεσο εκβιασμό) συνεπάγεται επαγγελματική καρατόμηση; Απηύθυνε στους πολίτες το μήνυμα ότι είναι εγκληματικό εκ μέρους τους να δωροδοκούν τον γιατρό προκειμένου να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση ή τέλος πάντων να διασφαλίσουν απερίσπαστη νοσηλεία;

Μία αναζήτηση στις δηλώσεις της απ’ όταν ανέλαβε το υπουργείο επιβεβαιώνει το αντίθετο. Η κ. Ξενογιαννακοπούλου εκφράζεται ήπια. Σε συνέντευξη της στον ρ/σ «Αθήνα 9,84» (19/10/09) απαντά σε σχετική ερώτηση: «Εκεί πιστεύω ότι χρειάζεται πραγματικά και ο πολίτης να μπει σε αυτή τη συμμαχία και ο γιατρός. Δηλαδή πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα το οποίο να διασφαλίζει και την καταγγελία του πολίτη και τον έλεγχο στα νοσοκομεία και οι ίδιοι οι γιατροί να περιφρουρήσουν την εικόνα των νοσοκομείων».

Την ίδια ευχή θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε, όχι όμως η υπουργός Υγείας, η οποία ενδεχομένως να γνωρίζει ότι σε έκθεση του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία & Ανάπτυξη (Μάιος, 2009) υπήρχε εύρημα που σημείωνε ότι «το 49% των Ελλήνων-ασθενών, που έχουν νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο, έχουν δηλώσει πως πλήρωσαν απευθείας το γιατρό τους». Οι μισοί…

Σίγουρα οι πολίτες δεν μπορούν να κάνουν πολλά από μόνοι τους για τη Δημόσια Υγεία. Μπορούν όμως να δράσουν για κάτι που περνάει από το χέρι τους (κυριολεκτικά). Να τους γίνει συνείδηση ότι με το φακελάκι ρίχνουν νερό στο μύλο ενός διεφθαρμένου συστήματος και πως η καταγγελία αυτών των περιστατικών είναι υποχρέωση τους.

Η συμπαθής Μαριλίζα έδωσε το μπράτσο της σε απευθείας σύνδεση για την εκστρατεία υπέρ του εμβολίου για τη νέα γρίπη. Συμβολικά και… ακτιβιστικά. Το ίδιο θα έπρεπε να είχε κάνει και για τη γρίπη των χρημάτων σε φάκελο. Με εκστρατεία, όχι επικοινωνιακούς συμβολισμούς. Διότι το πρόβλημα είναι κοινωνικό, όχι τεχνοκρατικό.

Υγ: Αφιερωμένο στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου ( https://fakellaki.blogspot.com, για όσους δεν θυμούνται)

Υγ2: Υπάρχουν και καλοί (σωστοί μάλλον;) γιατροί. Αναμφίβολα. Αλλά η ύπαρξη τους δεν συνιστά λύση του προβλήματος. Εξαίρεση μόνο.