της Τζένης Τσιροπούλου

«Το Δέντρο Που Ψιθύριζε»

Δε θα μπορούσαμε να αποχαιρετήσουμε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης παραλείποντας να δούμε την καινούρια ταινία που πρωταγωνιστεί η αγαπημένη μας Charlotte Gainsbourg.

To «The Tree» («Το Δέντρο Που Ψιθύριζε»), της Julie Bertucelli (βοηθός σκηνοθέτη στην «Μπλε» ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι αλλά και σε ταινίες του Οτάρ Ιοσελιάνι) περιγράφει, σε μια επίπεδη αφήγηση θα λέγαμε, τη ζωή μιας οικογένειας από τη στιγμή που πεθαίνει ο πατέρας. Η μητέρα (Charlotte Gainsbourg) πρέπει να συμφιλιωθεί με την απώλεια και να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά της. Το πραγματικά εντυπωσιακό δέντρο –χάρη στο οποίο οι συντελεστές της ταινίας ταξίδεψαν μέχρι την Αυστραλία για τα γυρίσματα- που βρίσκεται στον κήπο τους, θα γίνει καταφύγιο θαλπωρής για την οικογένεια καθώς το θρόισμα των φύλλων του μετουσιώνεται στους ψίθυρους του νεκρού πατέρα. Όταν όμως οι ρίζες του και τα κλαδιά του θα αρχίσουν να εξαπλώνονται απειλητικά θα πρέπει όλοι μαζί να αποφασίσουν για την τύχη του. Η φύση όμως δεν περιμένει…

Μπορεί η ταινία να μην καταχωρήθηκε στις καλύτερές μας αλλά η Charlotte Gainsbourg είναι σίγουρα από τις αγαπημένες μας ηθοποιούς! Με την αδιαμφισβήτητα οικεία, επιμελώς ατημέλητη παρουσία της μας κέρδισε και πάλι. Από το «Σε Είδα Στο Όνειρό Μου» του Μισέλ Γκοντρί, όπου ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ της…κάνει παρατήρηση που φορά πάντα το ίδιο τζιν, μέχρι τον «Αντίχριστο» του Λαρς Φον Τρίερ, που «δαιμονίζεται», αυτή η Γαλλίδα είναι κάθε φορά ένας καλός λόγος για να φτάσουμε στο σινεμά!

Εξαιρετική και η ερμηνεία της μικρής της κόρης, Σιμόν, στο «The Tree» αλλά και πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που «διαβάζονται» πίσω από την ταινία. Στην Αυστραλία, για παράδειγμα, οι κάτοικοι ζουν με σημειώματα πάνω στο ψυγείο, που δεν είναι λογαριασμοί, αλλά «τι να έχετε έτοιμο σε περίπτωση κυκλώνα».

Το άλλο backstage (πέραν του κινηματογραφικού)

Και επειδή το Φεστιβάλ δεν είναι μόνο «γιορτή του κινηματογράφου» αλλά και μια ολόκληρη επιχείρηση που απασχολεί προσωπικό, βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα, μας μοιράστηκε το κείμενο της συνέλευσης των απλήρωτων εργαζομένων του περσινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

«Είναι η πρώτη φορά που ξεκινάει το Φεστιβάλ χωρίς να έχει εξοφληθεί το προσωπικό της προηγούμενης χρονιάς». Οι εργαζόμενοι πραγματοποιούσαν από το φθινόπωρο ατομικές επισκέψεις στο λογιστήριο, με μοναδικό αποτέλεσμα αόριστες απαντήσεις. Έτσι, αποφάσισαν να κινητοποιηθούν συλλογικά, διεκδικώντας την αποπληρωμή όλων των εργαζομένων. «Η διεύθυνση του Φεστιβάλ, για να καθησυχάσει τα πνεύματα, υπόσχεται ότι οι πληρωμές θα ξεκινήσουν μετά τη λήξη του φετινού Φεστιβάλ. Όταν όμως ζητείται από τους εργαζομένους δέσμευση, η απάντηση είναι ότι ο λόγος τους είναι αρκετός», αναγράφεται χαρακτηριστικά στο κείμενο.

Τελικά, οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να κινητοποιηθούν και πραγματοποιούν παρέμβαση στην τελετή έναρξης, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της εισόδου του Ολύμπιον. Τελειώνοντας, στο κείμενο διευκρινίζεται ότι, «Ως αποτέλεσμα αυτής της κινητοποίησης από την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησε από το λογιστήριο η τηλεφωνική ενημέρωση των εργαζομένων για την ακριβή ημερομηνία αποπληρωμής. Αρχικά ξαφνιαστήκαμε από αυτήν την ανταπόκριση, διατηρούμε όμως τις επιφυλάξεις μας και συνεχίζουμε να οργανωνόμαστε συλλογικά».

Ο Romain Gavras και το αδιαχώρητο

Τέλος, πριν το τραίνο της επιστροφής, η εν λόγω συντάκτρια θέλησε να παρακολουθήσει την καινούρια ταινία του Romain Gavras «Notre jour viendra» («Our day will come»). Αν σας λέει κάτι το επίθετο, δεν πέφτετε έξω! Είναι ο γιος του γνωστού σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε, καθώς «επικράτησε το αδιαχώρητο», όπως μας είπανε. Και αφού ο κόσμος είχε πληρώσει κανονικότατα εισιτήριο, έμεινε τελικά απ’έξω, καθώς στις τακτικές του Φεστιβάλ ήταν να ακυρώνεται (κυριολεκτικά!) το εισιτήριο πέντε λεπτά πριν την έναρξη της ταινίας, προκειμένου να μπουν όσοι είναι κάτοχοι cineκαρτών. Τότε, λοιπόν, οι του Φεστιβάλ μας προέτρεψαν «να έρθουμε να δούμε την ταινία σε κανονική προβολή στο Ολύμπιον, όταν βγει στην αίθουσα» (ξαναπληρώνοντας εισιτήριο προφανώς!). Σε κάτι τέτοια στιγμιότυπα, φυσικά, δεν απουσίαζαν οι εύλογοι διαπληκτισμοί μεταξύ κοινού και εργαζομένων/εθελοντών του Φεστιβάλ.

Και του χρόνου…