Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών στις 17 Δεκεμβρίου στο Παρίσι, ο ελληνικής καταγωγής γάλλος κινηματογραφιστής Νίκος Παπατάκης και παραγωγός του Νικ Κασαβέτης.

Ads

Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου 1918 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, όπου αντιστάθηκε πολεμώντας τα ιταλικά στρατεύματα του Μουσολίνι. Ο Παπατάκης εξορίστηκε βρίσκοντας καταφύγιο αρχικά στον Λίβανο και εν συνεχεία στην Ελλάδα. Κατόπιν εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι το 1939, όπου και ήρθε σε επαφή με ανθρώπους της γαλλικής διανόησης όπως τον Ζαν Πολ Σαρτρ και τον Ζαν Ζενέ, και τους ποιητές Αντρέ Μπρετόν, Ζακ Πρεβέρ και Ρομπέρ Ντενό.

Το 1947 δημιούργησε το καμπαρέ «Το Κόκκινο Ρόδο» (La Rose Rouge), και παντρεύτηκε την ηθοποιό Ανούκ Αιμέ, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Μανουέλα. Το 1950 χρηματοδότησε και ανέλαβε την παραγωγή της ταινίας του Ζαν Ζενέ «Ένα ερωτικό τραγούδι», μία ταινία που λογοκρίθηκε και δεν προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες παρά μόνον το 1975.

Το 1957 εγκαταλείπει το Παρίσι για τη Νέα Υόρκη, όπου και γνωρίζει την Κρίστα Πέφγκεν, η οποία εμπνέεται από τον Παπατάκη και υιοθετεί το όνομα Νίκο και ακολουθεί μία σημαντική πορεία στη μουσική σκηνή.

Το 1962 επιστρέφει στο Παρίσι, και γυρίζει την πρώτη του ταινία «Οι Άβυσσοι» (Les Abysses), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ζενέ «Οι Δούλες» (Les Bonnes), η οποία προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο Φεστιβάλ Καννών που προβλήθηκε την ίδια χρονιά.

Το 1967, έχοντας παντρευτεί την Όλγα Καρλάτου, γυρίζει την ταινία «Οι βοσκοί», όπου πραγματεύεται και καταγγέλλει τη δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Η εν λόγω ταινία που προβλήθηκε το 1968 αποτέλεσε μία εμπορική αποτυχία, ενώ ο Παπατάκης στρέφεται ενεργότερα στην πολιτική και τον αντιδικτατορικό αγώνα.

Το 1975, η ταινία του «Gloria Mundi», που έθιγε την πραγματικότητα των βασανιστηρίων στην Αλγερία, κατέβηκε από τις αίθουσες έπειτα από βομβιστική επίθεση στον κινηματογράφο Μαρμπέφ. Με τους «Ισορροπιστές» το 1991 υπέγραψε ένα αιχμηρό πορτραίτο του Ζενέ, τον οποίο υποδύθηκε αξεπέραστα ο Μισέλ Πικολί, που προκάλεσε τη μήνιν πολλών θαυμαστών του.

Στην ταινία «Φωτογραφία», εξερευνά το θέμα της νοσταλγίας του ξενιτεμένου και την αποξένωση της μετανάστευσης και θίγει πολλά σημεία της τραγικής ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας.