Τον Ιούλιο του 1944, 730 αντιπρόσωποι από τους 44 συμμάχους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Mount Washington Hotel στο Bretton Woods των ΗΠΑ για να σχεδιάσουν το μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο. Βασικό όργανο του νέου οικονομικού κόσμου αποφασίστηκε ότι θα είναι ένας διεθνής οργανισμός, ο οποίος θα επιβλέπει τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, τα ισοζύγια πληρωμών και θα προσφέρει οικονομική, μέσω δανείων, αλλά και τεχνική βοήθεια στις χώρες.

Αυτή ήταν η βασική ιδέα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ενός οργάνου που σαν στόχο θα είχε την προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών μελών και γενικότερα τη διαχείριση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.

Η απόφαση για την ίδρυση του ΔΝΤ πάρθηκε στις αίθουσες συνεδριάσεων του Mount Washington Hotel , στις 22 Ιουλίου του 1944, στη «συνδιάσκεψη του Bretton Woods», όπως έμεινε γνωστή στην ιστορία. Η ιδέα της δημιουργίας του συγκεκριμένου διεθνούς οργανισμού ανήκει σε έναν από τους σημαντικότερους οικονομολόγους του 20ου αιώνα, τον Τζον Μέιναρντ Κέινς, ο οποίος υπήρξε ο βασικός υποστηρικτής του κρατικού παρεμβατισμού, αλλά και ο δημιουργός του κενσιανού μοντέλου, του δημοσιονομικού μοντέλου που για πολλά χρόνια επικράτησε στη δύση. Έτερος ιθύνων νους υπήρξε ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ, Χάρι Γουάιτ.

Το Δεκέμβρη του 1945 εγκρίθηκε το καταστατικό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την 1η Μάρτη του 1947 αρχίζει και επίσημα η λειτουργία του σηματοδοτώντας την νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης. Πρώτος διευθυντής του νεοσύστατου ΔΝΤ ήταν ο Βέλγος Καμίγ Γκιτ.

Σήμερα το ΔΝΤ αριθμεί 182 χώρες μέλη και μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα αποτελούν τους επιβλέποντες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, καθώς ως αντάλλαγμα της οικονομικής βοήθειας που προσφέρει σε χώρες που βρίσκονται σε αδιέξοδο απαιτεί συνήθως την προώθηση μεταρρυθμίσεων, που συχνά αποκαλούνται από τους επικριτές ως «συναίνεση της Ουάσιγκτον».

Άλλωστε το ΔΝΤ έχει αμφισβητηθεί έντονα, κυρίως κατά τη διάρκεια και τα τέλη της ψυχροπολεμικής περιόδου, καθώς το κατηγορούσαν για κατευθυνόμενη πολιτική που στόχο είχε να στηρίξει τις καπιταλιστικές στρατιωτικές δικτατορίες και γενικότερα τα δυτικά προτεκτοράτα. Επιπλέον κατηγορήθηκε και για τις κατευθύνσεις που ορίζει σχετικά με τα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα.