Ήταν 20 Ιανουαρίου του 1988, όταν η χορογράφος και ηθοποιός Δόρα Στράτου αφήνει την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 95 χρονών, και περνάει για πάντα στην αιωνιότητα, όπως και η προσφορά της στη διατήρηση και ανάδειξη του Ελληνικού παραδοσιακού χορού.

Η Δωροθέα Στράτου γεννήθηκε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1903. Πατέρας της ήταν ο δικηγόρος, πολιτικός και βραχύβιος πρωθυπουργός Νικόλαος Στράτος και μητέρα της η Μαρία Κορομηλά, κόρη του θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Κορομηλά. Η οικογένεια της αποτέλεσε το εχέγγυο για την καλλιτεχνική της πορεία. Η Δόρα Στράτου σπούδασε πιάνο – δάσκαλός της ήταν ο Δημήτρης Μητρόπουλος-, τραγούδι, χορό, θέατρο και γαλουχήθηκε με κλασική θεατρική παιδεία, μεγαλώνοντας σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον με εικόνες από δεξιώσεις των ανακτόρων.

Ο πατέρα της, ο οποίος είχε ταχθεί με τους αντιβενιζελικούς και μάλιστα διετέλεσε πρωθυπουργός για λίγες ημέρες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία και τουφεκίστηκε. Η μέρες αφθονίας της οικογένειας Στράτου τελειώνουν και μαζί με την μητέρα και τον αδελφό της φεύγουν από την Ελλάδα. Για δέκα χρόνια, μαζί με τη μητέρα της περιπλανιέται στο εξωτερικό -Βερολίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη-.

Το 1932 επιστρέφει στην Ελλάδα ενώ ο αδελφός της, ο οποίος έχει εκλεγεί βουλευτής, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της Δόρας Στράτου με τον πνευματικό κόσμο εκείνης της περιόδου.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής δραστηριοποιείται στο φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής και συμμετέχει στον Εθνικό Οργανισμό Χριστιανικής Αλληλεγγύης.

Το 1951, η επιθυμία της Βασίλισσας Φρειδερίκης και η ιδέα του καθηγητή Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Γ. Μέγας, για ένα αξιοπρεπές χοροδιδασκαλείο, το οποίο θα βοηθήσει στη διάσωση και διάδοση των ελληνικών παραδοσιακών χορών. Η Δόρα Στράτου αναλαμβάνει την επιμέλεια με τη βοήθεια του Σοφοκλή Βενιζέλου, αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Πλαστήρα.

Ένα χρόνο αργότερα δημιουργείται το συγκρότημα Ελληνικών Λαϊκών Χορών και το 1953 αρχίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι πρώτες τακτικές επαγγελματικές θεατρικές παραστάσεις ελληνικών λαϊκών χορών και τραγουδιών. Παράλληλα, Δόρα Στράτου δημιουργεί το κοινωφελές σωματείο «Εταιρία Ελληνικών Λαϊκών Χορών και Τραγουδιού» αλλά και το «Ελληνικοί χοροί – Δόρα Στράτου», το οποίο πραγματοποιεί περιοδείες στο εξωτερικό, ενώ το 1954 δημιουργείται το υπαίθριο θέατρο Δόρας Στράτου, στο του αρχαίου θεάτρου του Πειραιά και το 1965, ύστερα από εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή και με τη βοήθεια και συνεργασία του σκηνογράφου Σπύρου Βασιλείου, δημιουργείται το Θέατρο Δόρας Στράτου στο χώρο του Φιλοπάππου.

Σημείο αναφοράς στη ζωή της Δόρας Στράτου, υπήρξε η σύλληψή της το 1967 με την κατηγορία ότι έκρυβε στο σπίτι της τον Χρήστο Λαμπράκη. Στην υπόθεση αναμείχθηκε η Μελίνα Μερκούρη, η οποία πέτυχε την αποφυλάκισή της, ενώ την ίδια χρονιά παίρνει το Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου, τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση, βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών και παίρνει επιχορήγηση από το Ιδρυμα Φορντ.

Κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής της πορείας συνδέθηκε φιλικά και βοήθησε ανερχόμενους καλλιτέχνες και διανοούμενους. Ανάμεσά σε αυτούς ήταν οι Σπύρος Βασιλείου, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Φοίβος Ανωγειανάκης, Σίμων Καράς, Γιάννης Μόραλης, Οδυσσέας Ελύτης, Νέστορας Μάτσας, Αλέκος Λιδωρίκης, Δημήτρης Χορν, Δημήτρης Λουκάτος, Αγγελική Χατζημιχάλη, Τζίνα Μπαχάουερ.

Το συγγραφικό της έργο αποτελούν τα βιβλία «Μια παράδοση, μια περιπέτεια», «Ελληνικοί χοροί, ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν» και «Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί». Επιπλέον, εξέδωσε μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο σειρές δημοτικής μουσικής με 45 δίσκους.

Το 1983 καταβεβλημένη αποσύρεται από την ενεργό δράση και πέντε χρόνια αργότερα τον Ιανουάριο του 1988 πεθαίνει πλήρης ημερών και… έργων.