Τον πρωτοείδαμε στο πλευρό του Γιάννη Αγγελάκα να τραγουδάει με το μελαγχολικό του στυλ το «Wonderful World». Και αυτό ήταν μόνο η αρχή… Δύο άλμπουμ, ένα soundtrack και πολλά live δίνουν το στίγμα ενός εμπνευσμένου καλλιτέχνη που στέκεται περήφανα στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή. Σήμερα, ο Simon Bloom-κατά κόσμον Συμεών Νικολαίδης-είναι ένας ώριμος μουσικός, έτοιμος να ταξιδέψει το κοινό του σε κιθαριστικές pop και folk διαδρομές. Ο ίδιος θα παρουσιάσει τον τελευταίο του δίσκο «Hollow Butterfly» στον πολυχώρο Μύγα στις 29 Ιανουαρίου. Λίγο πριν από την εμφάνισή του, μιλάει στο tvxs για την πορεία του και το σύγχρονο, ιντερνετικό μουσικό σκηνικό.

Γνωρίζοντας τον Simon…

Γιατί Simon Bloom;

Το Simon Bloom προέκυψε από την επιθυμία μου να έχω ένα όνομα που να ταιριάζει με τη μουσική που έφτιαχνα αλλά και τον τρόπο που αισθανόμουν. Δεν χρειάστηκε να κοιτάξω μακριά γιατί το πατρώνυμο της μητέρας μου ήταν Bloom, οπότε πολύ απλά το υιοθέτησα. Ένιωθα και νιώθω ότι με αντιπροσωπεύει.

Πόσο σε βοήθησε να αναδειχτείς μουσικά ο ρόλος σου στην ταινία «ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα»; Είσαι ακόμα «εκείνος ο πιτσιρικάς που έπαιζε το Wonderful World…»;

Δεν ήταν η ταινία «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα» που βοήθησε να αναδειχθώ μουσικά. Κατά κανένα τρόπο. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του έργου ή ο δικός μου. Περισσότερο, είχε σχέση με την αντιμετώπιση των φόβων μου απέναντι σε κάποια πράγματα στη ζωή. Σαν ένα μάθημα, μια εμπειρία. Όσο για το αν είμαι ακόμα εκείνος ο πιτσιρικάς, θα έλεγα ότι ένα μικρό κομμάτι μου έχει μείνει ανέπαφο και αφιερωμένο σε αυτόν. Αυτή είναι και η θέση του.

Ο τελευταίος σου δίσκος «Hollow Butterfly» είναι αφιερωμένος στη μνήμη του Νίκου Νικολαίδη. Πόσο σε επηρέασε ο πατέρας σου στη μουσική σου έκφραση; Έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι και ο ίδιος ήταν καλλιτέχνης;

Μεγαλώνοντας άκουγα πολύ μουσική μέσα στο σπίτι. Στην αρχή Rock n’ Roll και μετά ανέβαινα σιγά σιγά δεκαετίες, ώσπου κόλλησα στα 70’s. Ο πατέρας μου σίγουρα με επηρέασε στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο πρέπει ν’ ακούγεται ο ήχος. Οι φωνές, τα όργανα, η αίσθηση των οργάνων…Αγαπούσε την παραγωγή της μουσικής. Ο πρώτος μου δίσκος «Real Shadows» έχει αρκετά δικά του στοιχεία. Το γεγονός ότι ήταν καλλιτέχνης βοήθησε στη δουλειά μου γιατί μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε μέσω της μουσικής και της κινηματογραφικής γλώσσας. Είχαμε μια δική μας γλώσσα με την οποία αστραπιαία χαρακτηρίζαμε μια αίσθηση, καλή ή κακή, μια ατμόσφαιρα, ένα καλό σημείο.

Είναι γνωστό ότι έγραψες το soundtrack για την ταινία «The Zero Years». Αντιμετωπίζεις διαφορετικά τη μουσική σύνθεση όταν πρόκειται να «ντύσεις» την κινηματογραφική εικόνα;

Η κινηματογραφική μουσική–το soundtrack–είναι κάτι που έμαθα από τον πατέρα μου. Σίγουρα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Έχει πιο ενδιαφέρον, γιατί συνήθως πρέπει να μεταφέρεις την αίσθηση της εικόνας στη μουσική ή το αντίθετο, ενώ όταν φτιάχνεις ένα αυτόνομο τραγούδι, πολλές φορές δεν υπάρχει κάποιος σκοπός. Αυτό το κάνει σίγουρα πολύ ενδιαφέρον.

Το γεγονός ότι πλέον με το internet οι μουσικές των καλλιτεχνών «κυκλοφορούν» ελεύθερα τελικά λειτουργεί θετικά; Για παράδειγμα, στο myspace μπορεί οποιοσδήποτε να βρει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς σου, επομένως να μη χρειαστεί να αγοράσει το αντίστοιχο άλμπουμ. Από την άλλη πλευρά, αποτελεί το καλύτερο μέσο διαφήμισης για το νεανικό κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Μήπως τελικά το internet είναι «δίκοπο μαχαίρι»;

Με το internet και το myspace μουσικές απ’ όλο τον κόσμο έρχονται πολύ εύκολα σπίτι σου. Μπορείς να ανακαλύψεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και νομίζω ότι αποτελεί ένα φανταστικό μέσο. Είναι τέλειο το ότι μπορείς να βρεις δείγματα πολλών διαφορετικών ειδών μουσικής. Έτσι, δεν ξοδεύεις τα λεφτά σου σε πράγματα που δεν σου αρέσουν. Οι αγορές σου γίνονται με μεγαλύτερη επιλεκτικότητα, κάτι που μόνο θετικό μπορεί να είναι. Η διαφήμιση, η επικοινωνία και γενικά αυτός ο «ελεύθερος» χώρος είναι βολικός για όλους.

Έχεις καταφέρει να βιοπορίζεσαι από τη μουσική σου δραστηριότητα;

Maybe, some sunny day…

Ζούμε σε μια εποχή που ο χώρος της μουσικής μοιάζει ανθρωποφαγικός…Συνεχώς αναδύονται καινούργια πρόσωπα και εξαφανίζονται με τους ίδιους γρήγορους ρυθμούς, η δισκογραφία παρακμάζει ενώ αρκετοί καλλιτέχνες καταφεύγουν σε εναλλακτικές ασχολίες για να βγάλουν τα προς το ζην. Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ένα σύστημα που περνάει κρίση; Πιστεύεις ότι μπορείς να προσφέρεις κάτι διαφορετικό, να φέρεις ένα νέο αέρα στο μουσικό προσκήνιο;

Σίγουρα στην Ελλάδα υπάρχει κρίση και κάποια πράγματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, αλλά νομίζω ότι η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργεί δεν θα σταματήσει ποτέ. Και όλα όμορφα είναι…αυτοί που ήρθαν και έφυγαν και αυτοί που θα έρθουν και θα φύγουν…Αν θα ήθελα να «ενοχλήσω» με την παρουσία μου σε κάποιον τομέα, είναι σε αυτόν της παραγωγής και του ήχου. Νομίζω ότι αυτό λείπει από την Ελλάδα. Είναι κάτι με το οποίο δυσανασχετώ γιατί δεν του δίνεται η σημασία που πρέπει. Γι αυτό, μέσα από το Studio μου Shakti προσπαθώ να προσφέρω κάτι διαφορετικό. Πολύ καλό εξοπλισμό σε συνδυασμό με αγάπη για τον ήχο.

Τελικά, γιατί κάνεις μουσική;

Νομίζω ότι μετά από χρόνια επανέρχομαι στην αρχική μου σκέψη και το ταξίδι της , που είναι: Επειδή μου αρέσει…Στην πορεία κατάλαβα ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο. Μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Μέσω της μουσικής, έχω διδαχθεί τόσα πολλά, που δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, εκτός από….μαγεία!

Ακούστε τον Simon στο: https://www.myspace.com/simonikolaidis
https://simonbloom.com/

Συνέντευξη: Νάνσυ Φαφούτη