Από τις 9 μέχρι τις 18 Σεπτέμβρη το MIR festival φιλοξενεί καλλιτεχνικά πρότζεκτ, περφόρμανς, συναυλίες, βιντεο-εγκαταστάσεις και ταινίες, εξερευνώντας τα όρια της πειραματικής δημιουργίας.

Ads

Συνέντευξη στη Τζένη Τσιροπούλου

Στις 10 και 11 Σεπτέμβρη η αυλαία ανοίγει και ο Γάλλος περφόρμερ Vincent Dupont συστήνεται στο κοινό με ένα θέαμα, στο οποίο ο χορός, ο ήχος και τα νέα μέσα συνωμοτούν για την απελευθέρωση της κραυγής. Το tvxs τον συνάντησε λίγο πριν πάρει τη σκυτάλη του MIR festival.

-Ποια είναι η σχέση του σώματος με το χώρο και τον ήχο στις χορο-θεατρικές σας παραστάσεις;
Το σώμα βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση με την ίδια του την αναπνοή και την κίνησή του. Δεδομένου ότι η αναπνοή είναι ήδη μία κίνηση, προσπάθησα σε αυτήν την παράσταση, “ντύνοντας” ηχητικά την αναπνοή μου και τις κινήσεις μου, να χαράξω μια διαδρομή, όπου ο ήχος θα ήταν ο οδηγός ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Μια κατάσταση ταυτόσημη, κατά τη γνώμη μου, με τη στιγμή που βγάζουμε δυνατές κραυγές απέναντι σε κάτι που μας ωθεί στο να εξεγερθούμε.

-Στην παράσταση “Hauts Cris (miniature)”, παίζετε σε έναν χώρο με στενά όρια, περιτριγυρισμένος από μεσαιωνικά έπιπλα-μινιατούρες, και αμφιταλαντεύεστε ανάμεσα στη σιωπή και την κραυγή. Πρόκειται για την αντανάκλαση της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου;
Αυτή η διαδρομή είναι η απόπειρα να επανακτήσω μια κραυγή, την οποία νιώθω να έχω χάσει. Για να την ξαναβρώ, πρέπει να εμπιστευθώ την ικανότητα του σώματός μου να δράσει. Δεν διστάζω, την αναζητώ. Ελπίζω ότι το ζωντανό θέαμα διαθέτει πάντα τη δυνατότητα να απευθύνει ερωτήματα στο σύγχρονο άνθρωπο, πάνω σε θέματα που αφορούν στην ύπαρξή του, και των οποίων οι απαντήσεις δεν εξαντλούνται απλώς σε ένα “ναι” ή ένα “όχι”.

-Τι σηματοδοτεί, κατά την άποψή σας, το ξέσπασμα και η καταστροφή που επέρχονται τελικά;
Τη δυνατότητα που έχει ο καθένας μας να επιλέξει τον προσωπικό του χώρο ελευθερίας.

– Καταφέρνει τελικά ο καλλιτέχνης/ο άνθρωπος να φτάσει στη λύτρωση του;
O άνθρωπος δε φτάνει ποτέ οριστικά στη λύτρωση, αλλά το να τείνει να την προσεγγίσει, του επιτρέπει, είτε είναι καλλιτέχνης είτε όχι, να κατανοεί τις “αρθρώσεις”. Μέσω των λέξεων ή μέσω του σώματος.

-Αν το θέατρο δρα σαν “μαγικό κουτί” για τον καλλιτέχνη -όπως η σκηνή στο θεατρικό σας- ποια είναι η επίδραση που μπορεί, αντίστοιχα, να ασκήσει πάνω στο κοινό;
Ελπίζω σε όλες τις παραστάσεις μου να αφήνω επαρκή χώρο για να δημιουργεί και το κοινό τη δική του ερμηνεία. Η προβολή να μη γίνεται αποκλειστικά από τη σκηνή προς τη θεατρική αίθουσα, αλλά και από το κοινό προς τη σκηνή, ώστε να μπορεί και το κοινό να εναρμονίζεται με το ίδιο του το σώμα. Αυτή είναι η επιθυμία μου, αλλά εναπόκειται σε εσάς να μου πείτε αν το καταφέρνω.

Vincent Dupont “Hauts Cris (miniature)”
Θέατρο Χώρα, 10 & 11/09, 21:30
www.mirfestival.gr
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και του CulturesFrances.