«Έβλεπες στο παρελθόν μια αδράνεια… και μία αδιαφορία -απίστευτη αδιαφορία- αρκεί τα πράγματα να κυλούσαν ομαλά… Τεμπελιάσαμε, περιμέναμε τα πάντα να γίνουν από άλλους, και όταν δεν γίνονταν, θυμώναμε. Τώρα, έχουμε μια ευκαιρία, μέσα στη φρικτή κατάσταση που βρισκόμαστε, επιτέλους να πάρουμε θέση, και να δουλέψουμε για να σταθεί αυτή η χώρα στα πόδια της. Αλλά, είναι πολύ βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα, να περιμένει να τα φτιάξει όλα ο αρχηγός. Όλοι αναζητούν τον αρχηγό… κι αυτό είναι επικίνδυνο. Έχουμε δει τους αρχηγούς τι κάνουν…» Η μουσική ερμηνεύτρια Έλλη Πασπαλά, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή την συναυλία που θα δώσει στον Ιανό στις 15/2/13, με τραγούδια του Παναγιώτη Καλατζόπουλου και την Ορχήστρα του Δρόμου, συμμετέχοντας και στον δημόσιο διάλογο του tvxs.gr.

Ads

Κρ.Π.: Τί ετοιμάζετε για τον Ιανό την Παρασκευή;
 
Έλλ.Π.: Είναι ένα πρόγραμμα με τραγούδια και μουσικές του Παναγιώτη Καλατζόπουλου, με τη νέα σύνθεση της Ορχήστρας του Δρόμου, μία εντελώς καινούργια ομάδα μουσικών.

Μου έχει δώσει πολύ μεγάλη χαρά, γιατί υπάρχουν καινούργια τραγούδια(μαζί με ένα παλιότερο ανέκδοτο τραγούδι, το “I can’t fall in love anymore”), αλλά κυρίως, διότι αυτό που δημιουργεί ο Παναγιώτης τώρα, είναι να κοιτάζει τα πράγματα από μία νέα σκοπιά. Κι αυτό, δεν είναι καθόλου εύκολο.

Αντίθετα, είναι δύσκολο να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να βλέπεις… κάτι άλλο από αυτό που έβλεπες τόσο καιρό! Και μ’ αρέσει πρώτα απ’ όλα, το ότι έχει τολμήσει, και κατά δεύτερον το αποτέλεσμα που βγαίνει.

Ads

Κρ.Π.: Εννοείς, μουσικά…
 
Έλλ.Π.: Ναι, μουσικά. Ενώ παίζουμε κατά κύριο λόγο γνωστά τραγούδια και μουσικές που έχει γράψει για τον κινηματογράφο, είναι πλέον ειπωμένα με μια καινούργια ενορχηστρωτική ματιά.
 
Κρ.Π.: Ποιά είναι τα νέα στοιχεία;

Έλλ.Π.: Κατ’ αρχάς, είναι όλα ακουστικά. Μαζί με τον Κλέωνα Αντωνίου, όλο αυτό ουσιαστικά στηρίζεται πάνω στις κιθάρες. Επίσης, υπάρχει και λίγο αυτό το γαλλικο – μεσογειακό – gipsy – βαλκανικό χρώμα. Βέβαια, το βαλκανικό υπήρχε ούτως ή άλλως, αλλά έχει προστεθεί και το swing…

Κρ.Π.: Υπάρχει μία ιδιαίτερη «σύνθεση», δηλαδή, διαφορετικών στοιχείων;
 
Έλλ.Π.: Ναι… και έχει και νέα παιδιά που είναι στα τύμπανα, στο μπάσο, και στα πνευστά(σαξόφωνο και κλαρινέτο). Έτσι, έχει δημιουργηθεί ένα πάρα πολύ φρέσκο χρώμα…

Και βλέπω ότι και ο Παναγιώτης το έχει ευχαριστηθεί πολύ. Είναι κάτι νέο, κάτι όμορφο, μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές…

Κρ.Π.: Θυμίζει αυτό που έχει πει ο Μπέκετ «Όταν είσαι μέχρι το λαιμό μέσα στα σκατά, δεν μένει παρά να τραγουδήσεις»;
 
Έλλ.Π.: Ναι… Και ο Παναγιώτης, ο ίδιος, τραγουδάει!
 
Κρ.Π.: Πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Ποιές είναι οι αιτίες της κρίσης, πιστεύεις, και τι θα πρέπει να κάνουμε;

Έλλ.Π.: Βλέπω ότι όλοι μας, έχουμε βάλει το… χεράκι μας, άλλοι πολύ περισσότερο, άλλοι πολύ λιγότερο. Είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν έχουν καμία απολύτως ευθύνη(όπως, π.χ. είναι τα παιδιά…)

Κρ.Π.: Και αυτοί είναι που την… πληρώνουν κυρίως;
 
Έλλ.Π.: Την… πληρώνουν ήδη και θα την πληρώσουν κι άλλο. Και βλέπω πόσο βαραίνει τα παιδιά και πόσο μεγάλη αδικία είναι το τι θα υποστούν.

Καμιά φορά, παλιότερα, έλεγα ότι όλο το τοπίο πρέπει να «βομβαρδιστεί» και να ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή… και βλέπω ότι κάπως αυτό γίνεται. Το θέμα είναι, αν θα «στηθούν» σωστά αυτή τη φορά, γιατί δεν έχουμε άλλη ευκαιρία.

Κρ.Π.: Προς το παρόν, όλο και γκρεμίζεται…

Έλλ.Π.: Και μεις οφείλουμε όσο περνά απ’ το χέρι μας να εκβιάσουμε την κατάσταση ώστε να χτίσουμε. Δε μ’ αρέσει να θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος «πάτερ φαμίλιας» ο οποίος κινεί τα νήματα και περιμένω μόνο απ’ αυτόν. Νομίζω ότι είναι λάθος μια ανάλογη στάση ενός πολίτη. Πιστεύω ότι πρέπει να ενεργοποιηθούμε όλοι μας, γιατί κακά τα ψέματα, μέχρι τώρα είχαμε επαναπαυθεί…

Κρ.Π.: Μέσα σε αυτή την ενεργοποίηση δεν είναι και ο έλεγχος της εξουσίας, δηλ. της κάθε κυβέρνησης; Επίσης, δεν είναι μεγάλη ευκολία να λέμε ότι «όλοι» είναι υπεύθυνοι; Γιατί υπάρχει κι ένα μέρος που δεν ευθύνεται, όπως κάποιοι άνθρωποι που δούλευαν σε όλη τους τη ζωή και βρίσκονται σήμερα ανασφάλιστοι ή χωρίς ελπίδα σύνταξης…
 
Έλλ.Π.: Βεβαίως… και όλοι υποφέρουμε από λίγο έως πολύ. Δεν έχει μείνει κανένας απ’ έξω… Και δεν μιλώ για το 1% του πληθυσμού, που πάντα θα ζουν με άνεση.
 
Κρ.Π.: Ως ένας άνθρωπος της τέχνης, με πείσμα και συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια, τί έχεις να προτείνεις και πώς νιώθεις, πάνω απ’ όλα;

Έλλ.Π.: Νιώθω πάρα πολύ άσχημα. Ταλαντεύομαι ανάμεσα σε μία ελαφριά έως πολύ μεγάλη κατάθλιψη, αλλά και σε ένα πείσμα που νιώθω, πως ότι και να γίνει πρέπει να να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω ότι μπορώ σε ότι αφορά εμένα και το παιδί μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου…

Εδώ και πολύ καιρό, νιώθω ότι το πρώτο πράγμα που οφείλω(εκτός από το να προσπαθήσω να είμαι καλά στην υγεία μου, γιατί αυτό είναι και το όχημα που θα μου δώσει την ώθηση να προχωρήσω) είναι να κάνω τη δουλειά μου όσο γίνεται καλύτερα, με πίστη και αφοσίωση. Και αυτό κάνω.
 
Κρ.Π.: Αυτό φτάνει όμως; Επειδή μιλήσαμε για την έννοια του πολίτη…

Έλλ.Π.: Όχι, βέβαια. Εκτός από την προσωπική προσπάθεια(που ήδη αναφέρθηκα), και πέρα από το ότι είμαι τραγουδίστρια και κάνω συναυλίες, είμαι μητέρα και δασκάλα(γιατί διδάσκω), γι αυτό έχω επαφή κοινωνική με ανθρώπους που άλλοι είναι φίλοι μου και άλλοι -πολλοί- που δεν είναι. Οφείλω, λοιπόν, να λέω την αλήθεια μου, και να την στηρίζω. Κι αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί ο κόσμος επειδή δυσκολεύεται, θέλει να ακούσει ότι τα προβλήματά του θα λυθούν άμεσα...

Έβλεπες στο παρελθόν μια αδράνεια… και μία αδιαφορία -απίστευτη αδιαφορία- αρκεί τα πράγματα να κυλούσαν ομαλά… Τεμπελιάσαμε, περιμέναμε τα πάντα να γίνουν από άλλους, και όταν δεν γίνονταν, θυμώναμε. Τώρα, έχουμε μια ευκαιρία, μέσα στη φρικτή κατάσταση που βρισκόμαστε, επιτέλους να πάρουμε θέση, και να δουλέψουμε για να σταθεί αυτή η χώρα στα πόδια της. Αλλά, είναι πολύ βαθιά στη συνείδηση του Έλληνα, να περιμένει να τα φτιάξει όλα ο αρχηγός. Όλοι αναζητούν τον αρχηγό… κι αυτό είναι επικίνδυνο. Έχουμε δει τους αρχηγούς τι κάνουν…

Κρ.Π.: Υπήρχαν και κάποιοι που αντιδρούσαν και στο παρελθόν, και δούλευαν και έπρατταν…
 
Έλλ.Π.: Φτάσαμε όμως σε ένα σημείο που κανείς δεν άκουγε.

Στο παρελθόν, βλέπαμε, αυτήν την τρομερή αδιαφορία από τη μια, και μία τρομερή αλαζονεία από την άλλη, και κανείς δεν αντιδρούσε.

Στην Αμερική, για παράδειγμα, ο πολίτης δεν έχει συναλλαγή με την εφορία, δεν ξέρει καν που είναι. Εδώ, έπρεπε να πηγαίνεις και να στήνεσαι στην ούρα τουλάχιστον 3 με 4 φορές το χρόνο. Και κάθε φορά που πήγαινα, απορούσα, πώς απ’ όλον αυτόν τον κόσμο(κι εμένα μαζί), δεν υπήρξε ποτέ μία διαμαρτυρία! Ότι δεν είναι δυνατόν, μία πολιτισμένη χώρα, να έχει ένα τέτοιο σύστημα, αλλά και οι πολίτες να μην είναι έντιμοι απέναντί της. Είναι ένας φαύλος κύκλος.

Νομίζω, όμως, ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο που χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά από όλους μας,για να σταθούμε στα πόδια μας σαν χώρα, σαν λαός, σαν κουλτούρα… γιατί ειδικά η κουλτούρα μας, θυσιάστηκε πάρα πολύ.

Κρ.Π.: Πώς να σταθούν στα πόδια τους 3,9 εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ή το περίπου 30% που είναι άνεργοι; Πώς να δουλέψουν οι άνεργοι όσο καλύτερα μπορούν;

Έλλ.Π.: Ο κάθε πολίτης πρέπει να ενεργοποιηθεί, ακόμα και μέσα στη μικρή του κοινωνία. Πρέπει να σκεφτεί πρώτα απ’ όλα να συντηρήσει και να αξιοποιήσει αυτό που έχει και να το συντηρήσει καλά, και μετά να σκεφτεί τί προοπτική υπάρχει για να προχωρήσει, να βελτιώσει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του, και γενικά την Παιδεία… Γιατί, πού αλλού να στηριχτούμε;

Κρ.Π.: Εσύ έχεις καταθέσει το δικό σου στίγμα, και το πού στηρίζεσαι…
 
Έλλ.Π.: Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου σ’ αυτό, δεν μπορώ να γίνω κάτι άλλο. Αυτό συνεχίζω να κάνω, και προσπαθώντας μέσα από τις πολύ δύσκολες συγκυρίες, αν και δεν είμαι ακόμα άνεργη…

Κι όπως είπες πριν, για την ανεργία και τους μισθούς, για παράδειγμα τα δικά μου έσοδα έχουν μειωθεί στο 1/3. Και παρόλο που δεν είχα κάνει μεγάλα ανοίγματα, έβγαλα ένα δάνειο για να αγοράσω σπίτι και τώρα δυσκολεύομαι να το αποπληρώσω.

Και ρωτάς τί να κάνω.. Πρέπει να κάνω τη δουλειά μου σωστά, πρέπει να συγκροτήσω τις δυνάμεις μου, γιατί έχω κι ένα παιδί, όπως είπα, που πηγαίνει σχολείο, και πρέπει πρώτα απ’ όλα να του μάθω να έχει ανοιχτό το μυαλό του, αλλά συγχρόνως να καλλιεργεί η κρίση του, και να ξέρει πότε πρέπει να πει όχι, και πότε πρέπει να πει ναι. Αυτά όλα, είναι δυναμικές, τις οποίες πρέπει όλοι μας να ασκήσουμε.

Επίσης, όσο μπορεί ο καθένας, να σταθεί δίπλα στους ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Κι από τη μια θεωρώ ότι αυτό είναι υποχρέωση του καθενός, αλλά από την άλλη θυμώνω κιόλας. Θυμώνω π.χ. που μαζεύουν τρόφιμα και τα μοιράζει η εκκλησία…
 
Κρ.Π.: Ενώ θα μπορούσε, π.χ. να πληρώνει φόρους(μαζί με τους εφοπλιστές και όλους τους άλλους που εκ νόμου δεν φορολογούνται) για να έχει έσοδα το κράτος… και να μην χρειάζονται οι ελεημοσύνες;
 
Έλλ.Π.: Και πρέπει οι δίαυλοι να παραμένουν ανοιχτοί, και η κριτική να ακούγεται.

Για παράδειγμα, με τρομάζει αυτή η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Ήρθα στην Ελλάδα το 1982. Όταν μπήκε η Χούντα πήγαινα στο Δημοτικό. Αν και ζούσαμε στην Αμερική, αυτό το γεγονός ήταν μια φρικτή εξέλιξη για μένα και την οικογένειά μου. Αλλά, δεν πιστέψαμε ποτέ ότι οι Έλληνες έγιναν φασίστες!

Σήμερα όμως, ξαφνικά, υπάρχουν Έλληνες, που ψηφίζουν φασίστες! Αυτό με προβληματίζει αφάνταστα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν είναι φασίστες. Αλλά, ούτως ή άλλως, είναι τρομακτικό αυτό το πράγμα που μας συμβαίνει. Γι’ αυτό πρέπει να μιλάμε. Γιατί το χειρότερο είναι να φοβάται ο κόσμος…

Κρ.Π.: Δυστυχώς, φασισμός δεν είναι μόνο ο ναζισμός δεν είναι μόνο κάθε κακοποίηση, όπως και κάθε προσβολή της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και η αδιαφορία, όπως είπες… Πρέπει να συμμετέχουμε στα πολιτικά δρώμενα, διαφορετικά δεν είμαστε δημοκράτες αλλά φασίστες ολκής;
 
Έλλ.Π.: Συμφωνώ. Δεν εννοούσα ο καθένας να κοιτάζει την πάρτη του, με μία εσωστρέφεια. Όπως είπα, ο κάθε πολίτης, πρέπει να ενεργοποιηθεί και να λάβει μέρος στα πολιτικά δρώμενα. Όχι απαραιτήτως στα εθνικά, με την έννοια, των εθνικών εκλογών, αλλά και τοπικά.

Ο καθένας πρέπει να λάβει μέρος μέσα στην μικρή του κοινωνία, με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί, γιατί αν δεν προσέξουμε θα ανέβει και άλλο η Χρυσή Αυγή.

Κρ.Π.: Και όχι μόνο. Εδώ καταστρέφεται η χώρα…
 
Έλλ.Π.: Βεβαίως και καταστρέφεται… Στην Ελλάδα, έχουμε τον ήλιο και τον αέρα. Και ακούμε να ψάχνουν για πετρέλαιο στο Αιγαίο! Αυτό είναι λογικό;
 
Κρ.Π.: Κι αν σκεφτείς ότι υπάρχει Έλληνας, που έχει ανακαλύψει μία παγκόσμια πατέντα πράσινης ενέργειας, σε ανθρώπινη κλίμακα και δεν την έχει αξιοποιήσει η Ελληνική κυβέρνηση;

Έλλ.Π.: Μιλάμε για ανάπτυξη, κλπ; Ιδού η Ανάπτυξη. Γιατί δεν γίνονται περισσότερες έρευνες και γιατί δεν θέτουν αυτό το θέμα; Και αντίθετα, ψάχνουν για πετρέλαιο σε μια κλειστή θάλασσα που λέγεται Μεσόγειος; Μα, με το πρώτο ατύχημα, θα πάει χαμένο ότι σημαντικότερο έχουμε σαν χώρα, που είναι ο τουρισμός. Ακούω για πετρέλαια και για ΑΟΖ και τρελαίνομαι! Θα μπορούσαμε να είμαστε παντελώς αυτόνομοι και αυτάρκεις και δεν είμαστε!

Αλλά πιστεύω, ότι κάποιοι νέοι άνθρωποι, που είναι και επιστήμονες, αρχίζουν και μπαίνουν πολύ δυναμικά στην αγροτική καλλιέργεια και την παραγωγή, και ελπίζω αυτό σιγά σιγά ν΄αλλάξει.

Θέλω να ελπίζω. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη. Πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό μου. Βέβαια, υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία, αλλά εγώ θέλω να είμαι αισιόδοξη, γιατί έχω και ένα παιδί. Αν και δεν σκέφτομαι μόνο το παιδί μου, γιατί δεν θα ζήσει μέσα σε ένα… κενό αέρος, θα ζήσει και θα μεγαλώσει σε μια κοινωνία.

Κρ.Π.: Έχεις σκεφτεί να φύγεις στο εξωτερικό; Ή εσύ ή ο γιος σου;

 Έλλ.Π.: Όσες φορές το σκέφτομαι… έχω πολλές αντιδράσεις. Μία από αυτές είναι και λίγο η ενοχή, δηλαδή, πως να φύγω τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα; Τώρα πρέπει να δουλέψει κανείς… Αλλά, ο γιος μου θέλει οπωσδήποτε να φύγει και να σπουδάσει στο εξωτερικό.

Κρ.Π.: Ποιό τραγούδι θα διάλεγες από εκείνα που θα πείτε στην αυριανή εκδήλωση; Και γιατί;

Έλλ.Π.: Από τα πρώτα τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό μου είναι το «Λευκό μου γιασεμί». Γιατί, αναφέρεται και στο παρελθόν, και σε ένα σκοτάδι, σε μία παλιά, ξένη φωνή, που όμως ζητάει απ’ το γιασεμί, να μη νυχτώσει…

Info
H Ορχήστρα του Δρόμου του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου,
αποτελείται από τους:
 
Κλέωνα Αντωνίου στην κιθάρα
Βασίλη Νιτσάκη στο κοντραμπάσο
Δημήτρη Στεργίου στα τύμπανα και
Γιάννη Δίσκο στα πνευστά.
 
Κρατήσεις για την συναυλία στις 15/2/13:
IANOS | τηλ. 210 32 17 810, Σταδίου 24 ‑ Αθήνα
Προπώληση εισιτηρίων: στα ταμεία του ΙΑΝΟΥ και στο www.ianos.gr

Επίσης, η Έλλη Πασπαλά συναντά τους APURIMAC, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Παρασκευή  1, 8, 15, 22 Μαρτίου 2013