Ο κος Νίκος Αναστασιάδης λοιπόν, είναι ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Ads

Με 57,48% έλαβε όχι απλά εντολή, αλλά εξαιρετικά ισχυρή εντολή, για την ακρίβεια, εξελέγη με το υψηλότερο ποσοστό που είδε ποτέ Πρόεδρος της χώρας στην Κύπρο.

Εξαιρώ βέβαια, την περίοδο της Μακαριακής εθναρχίας κατά την οποία ο Αρχιεπίσκοπος έπαιζε ουσιαστικά μόνος του, στην τότε νεογέννητη δημοκρατία.  

Ενδιαφέρουσα είναι και η σύνθεση της ψήφου, καθώς τόσο ο κος Αναστασιάδης όσο και ο κος Μαλάς, τελικά απορρόφησαν σημαντικά μερίδια τόσο από την ΕΔΕΚ που στήριξε τον κο Λιλλήκα στον πρώτο γύρο, όσο και από των πέραν την ΕΔΕΚ κύκλο ψηφοφόρων που συντάχθηκαν με την φερόμενη ως «υποψηφιότητα των πολιτών». 

Το αξιοσημείωτο σε αυτό, είναι πως προφανέστατα, η συστηματική προσπάθεια που κατέβαλλαν τόσο η ΕΔΕΚ όσο και ο κος Λιλλήκας μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου να μετατρέψουν τα Λευκά, τα Άκυρα και την Αποχή σε ρεύμα υπέρ της πολιτικής τους ρητορείας, απέτυχε παταγωδώς. 

Είναι σαφέστατο λοιπόν, πως οι νικητές της χθεσινής βραδιάς ήταν ο κος Αναστασιάδης αλλά και ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος που πλέον βλέπει τους άσσους της πολιτικής τράπουλας του «ενδιάμεσου χώρου» να συγκεντρώνονται στα χέρια του. 

Σε πείσμα, τόσο των κυρίων Ομήρου και Λιλλήκα όσο και του κου Νικόλα Παπαδόπουλου του οποίου οι επόμενες κινήσεις αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς έχει αποδείξει πως διαθέτει και αξιόλογο πολιτικό νου και στρατηγικά χαρίσματα. 

Από την άλλη πλευρά, το ΑΚΕΛ, μπορεί να έχασε, αλλά έχασε όπως λέει και το ίδιο «με το κεφάλι ψηλά». 

Δεν έχει καθόλου άδικο σε αυτό. 

Μετά από μία αδιανόητα απογοητευτική θητεία στην Προεδρία, ο κος Χριστόφιας δημιούργησε τσουνάμι δυσαρεστημένων μέσα στο ίδιο του το κόμμα. 

Πολλοί από αυτούς τους δυσαρεστημένους, στο πρώτο γύρο, επέλεξαν τον κο Λιλλήκα για να τραβήξουν το αυτί του κόμματος. 

Την ίδια στιγμή, μερίδα αδέσμευτων, μη κομματικά ενταγμένων  ψηφοφόρων του κου Αναστασιάδη , την πρώτη Κυριακή, επέλεξαν τον κο Μαλά για να μπλοκάρουν την είσοδο Λιλλήκα  στον δεύτερο γύρο καθώς τον θεωρούν επικίνδυνο και λαϊκιστή. 

Ο κος Μαλάς, συγκέντρωσε με αυτά τα δεδομένα, ένα 42,52% , ποσοστό δυνατό υπό τις περιστάσεις και, σε μεγάλο βαθμό οφειλόμενο στην προσωπικότητα του. 

Αν αφήσει κάποιος πίσω την θητεία του στο Υπουργείο Υγείας στην μετά Μαρί κυβέρνηση Χριστόφια, είναι ένα πρόσωπο πεντακάθαρο, που, αν και του επισυνάφθηκε η πολιτική απειρία, έδειξε πως μαθαίνει πάρα πολύ γρήγορα και εξέπληξε ευχάριστα. 

Ανέπτυξε μία εμβέλεια που ξεπέρασε το ΑΚΕΛ σημαντικά και  αξίζουν συγχαρητήρια, τόσο στον ίδιο όσο και στο επιτελείο που εργάστηκε μαζί του υπό –πραγματικά- αντίξοες συνθήκες με κύρια οπισθέλκουσα την κληρονομιά Χριστόφια. 

Σταθεροποιούνται λοιπόν τρία ζητούμενα με το αποτέλεσμα των εκλογών: 

1. Το μέλλον και οι διεργασίες του Κέντρου καθώς οι έντονες φιλοδοξίες του κου Λιλλήκα μπαίνουν τουλάχιστον προς ώρας στον πάγο, σε συνδυασμό με τις κινήσεις Παπαδόπουλου. 

2. Οι διεργασίες στον χώρο όχι μόνο του ΑΚΕΛ αλλά και της ευρύτερης Αριστερής δεξαμενής, καθώς η δυσαρέσκεια για την ανεπάρκεια Χριστόφια είναι διάχυτη. «Κάηκε η ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς» λένε πολλοί μέσα στο ΑΚΕΛ, ακόμα και σε υψηλότατα επίπεδα.

Είναι πολλοί, που ζητούν να αρχίσει «εδώ και τώρα» η συζήτηση για τον εκσυγχρονισμό της Αριστεράς και  την εγκατάλειψη της μπαγιάτικης συνθηματολογίας και των δομικών σταλινικών καταλοίπων του κόμματος. Κάτι, που αν συμβεί, θα είναι μεγάλης σημασίας για την υγεία του πολιτικού βίου της Κύπρου. 

3. Ο νέος Πρόεδρος. Χτες το βράδυ, ο κος Αναστασιάδης, έδωσε ομολογουμένως ενδιαφέρον δείγμα γραφής. Επανέλαβε σε όλους τους τόνους πως θα εργαστεί συλλογικά, πως το βάρος θα πέσει στην Οικονομία η οποία πρέπει να ξαναβάλει μπροστά-αλλά με σαφές δίκτυ κοινωνικής προστασίας για τις αδύναμες τάξεις, δήλωσε πως θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποφευχθούν οι ιδιωτικοποιήσεις-αλλά υπογράμμισε την κρίσιμη αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού του κράτους που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί (πράγματι) με εξοργιστική ευνοιοκρατία και αντικοινωνικούς όρους. Δήλωσε, πως θα είναι Πρόεδρος «όλων των Κυπρίων» μία φράση που βέβαια έχει ακουστεί από όλους τους Προέδρους κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους. Μένει να φανεί του λόγου το αληθές. 

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι αλλού: 

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, είναι ένα κόμμα με πολλά ιστορικά βαρίδια. 

Στις παρυφές του βρήκε έδαφος φιλόξενο η ακροδεξιά, οι αντιμακαριακοί, η ΕΟΚΑ Β. 

Κάποτε, σχεδόν καθόριζαν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. 

Αν κάποιος εργάστηκε ωστόσο για να φέρει «τούμπα» αυτή την κατάσταση και να φέρει τον ΔΗΣΥ «μπροστά», είναι ο ιστορικός του ηγέτης, ο υπέργηρος πλέον αλλά σεβαστός Γλαύκος Κληρίδης. 

Την κληρονομιά του οποίου, δείχνει πως θέλει να εμβαθύνει ο Νίκος Αναστασιάδης και, αυτή την εμβάθυνση την χτίζει σταθερά τα τελευταία οχτώ χρόνια. 

Σήμερα, ο ΔΗΣΥ έχει περιορίσει τα βαρίδια στο ελάχιστο και παρουσιάζει ένα πρόσωπο που φέρνει περισσότερο προς μία μετριοπαθή Κεντροδεξιά με έμφαση προς το Κέντρο. 

Οι πιο χαρακτηριστικές στιγμές χτες το βράδυ, στις δηλώσεις του ήταν: 

1. Η έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους πολίτες.
2. Η έμφαση στον σεβασμό της διαφορετικότητας, μέσα από την ανάδειξη της Κύπρου ως μίας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». 
3. Οι επίμονες αναφορές του σε όλους τους Κύπριους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. 
4. Η δυναμική του αυστηρότητα προς τους οπαδούς του που είχαν συγκεντρωθεί στο στάδιο Ελευθερία-Τάσσος Παπαδόπουλος όταν αυτοί επιχείρησαν να γιουχάρουν είτε τους αντιπάλους του στην προεκλογική περίοδο, είτε την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Κυριολεκτικά, τους «έκοψε τον βήχα».

Και είναι, αυτοί οι οπαδοί, που πρώτοι θα στραφούν εναντίον του αν κάνει πράξη τα όσα ευαγγελίζεται για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. 

Κάτι, που ο κος Αναστασιάδης γνωρίζει πολύ καλά και μοιάζει (ευτυχώς) να μην τον ενδιαφέρει. 

Συνοψίζοντας τα όσα είχα γράψει και τις δυο προηγούμενες εβδομάδες, θα επαναλάβω, πως το χτεσινό αποτέλεσμα, από όποια γωνιά και να το κοιτάξει κανείς, δείχνει με μεγάλη ένταση τον πόθο της πλειοψηφίας των πολιτών να «πάνε παρακάτω». 

Να πορευθούν σε ένα μέλλον που δεν θα είναι προσδιορισμένο από την διχαστική ρητορεία περί του Σχεδίου Ανάν τα «Ναι» και τα «Όχι» , την ΕΟΚΑ Β, τις σφαγές των μεν και τις σφαγές των δε. 

Οι πλείστοι Κύπριοι, επιθυμούν ένα σύγχρονο δυτικό κράτος, επιθυμούν τον πλήρη εξευρωπαϊσμό των Θεσμών και της Πολιτείας και αναζητούν μία ηγεσία που να τους οδηγήσει «προς τα εκεί» με σιγουριά. 

Το χθεσινό αποτέλεσμα, έσπρωξε το 2004 ακόμα πιο μακριά. 

Αν ο κος Αναστασιάδης κρατήσει έντονο το προφίλ που επέδειξε χθες το βράδυ κατά την άσκηση των καθηκόντων του, είναι βέβαιο πως οι δυνάμεις που θα συνταχθούν μαζί του κατά τη θητεία του, θα μακροημερεύσουν. 

Σε αντίθετη περίπτωση, αν ο κος Αναστασιάδης απογοητεύσει, το πολιτικό σύστημα θα τιναχθεί στον αέρα και μαζί του μία χώρα μικρή της οποίας η ευημερία και λόγω μεγέθους είναι εφικτή περισσότερο από ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. 

ΥΓ: Επειδή γίνεται πολύς λόγος για την πρόθεση του κου Αναστασιάδη να εντάξει την Κύπρο στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» (στον οποίο είναι ενταγμένες όλες οι χώρες της Ε.Ε. όπως και η Σερβία και κυρίως η παραδοσιακή φίλη της Κύπρου, η Ρωσία), θυμίζω πως για να γίνει αυτό, αναγκαία προϋπόθεση, είναι η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Πρόκειται δηλαδή, για μία θαυμάσια πολιτική τρίπλα, μέσα από την οποία, είτε η Τουρκία θα εξαναγκαστεί να κάνει αυτό που αποφεύγει συστηματικά εδώ και δεκαετίες, είτε θα εκτεθεί πανηγυρικά.