Η πτώση του τείχους του Βερολίνου υποτίθεται πως θα έδινε τέλος στην ιστορία και θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους. Ωστόσο, μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, οι παγκόσμιες κοινότητες έχουν περιχαρακωθεί αυτή τη φορά εθελοντικά πίσω από τοίχους και κάμερες ασφαλείας.

Ads

Η Guerline Dieu και τα πέντε παιδιά της δολοφονήθηκαν από το σύζυγό της σε μια περιφραγμένη κοινότητα στη βόρεια Νεάπολη της Φλόριντα, το Σεπτέμβριο του 2009. Το γεγονός αυτό αποκάλυψε την αλήθεια σχετικά με την ασφάλεια αφού οι πύλες και οι τοίχοι δε θα μας σώσουν από τα φαινόμενα βίας που κυριαρχούν στη ζωή μας. Όχι πολύ αργότερα από το φόνο της Dieu, ένας τραυματιοφορέας δεν κατάφερε να σώσει έναν άνδρα που υπέστη καρδιακό επεισόδιο γιατί μια είσοδος με κωδικό ασφαλείας εμπόδισε το ασθενοφόρο να εισέλθει για τρία ολόκληρα λεπτά.

Τα συστημάτα ασφαλείας σε περιοχές που δεν εμφανίζουν μεγάλα ποσοστά εγκληματικότητας έχουν μπει τουλάχιστον σε τέσσερα εκατομμύρια νοικοκυριά στις ΗΠΑ και χιλιάδες άλλα συστήματα έχουν διασκορπιστεί σε όλη την Αγγλία. Σχολιαστές τονίζουν ότι η «αυτοπεριχαράκωση» έχει μετατραπεί σε στοιχείο κοινωνικής διάκρισης, σε έμβλημα αναζήτησης προστασίας της ιδιωτικής ζωής και μη εμφανούς ελέγχου στο δημόσιο τομέα. Οι πολιτικές εμμονές με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, του εγκλήματος και των ναρκωτικών έχουν αναγκάσει τα άτομα να «κλειδαμπαρώνονται» σε έναν ατομικιστικό κόσμο που τους καθιστά τελικά, ευάλωτους σε θέματα υγείας, ασφάλειας και οικονομικής ευπορίας.

Είμαστε πλέον ελεύθεροι να επιλέξουμε αν θα χρησιμοποιήσουμε αυτά τα πράγματα, όμως στην πραγματικότητα, κανένας δε θα ήθελε να ζει με αυτές τις ασφαλίσεις. Παράλληλα, οι μεγάλες ανισότητες δημιουργούν άνιση πρόσβαση στην παροχή τους. Αυτές οι μακροκοινωνικές δυνάμεις έκαναν την ανάγκη του «ασύλου» πιο ελκυστική, αφού φαίνεται να προσφέρει ένα φυσικό προπύργιο που μας προστατεύει από το άγχος της σύγχρονης ζωής.

Στις εύπορες κοινωνίες μας, οι αναταραχές και τα γεγονότα που γίνονται έξω από το σπίτι, μας υποχρεώνουν να βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν αντικείμενα που κινούνται σε χώρους ανυπολόγιστου κινδύνου με απρόβλεπτες κοινωνικές αναμετρήσεις, στα πλαίσια μιας υποβαθμισμένης δημόσιας σφαίρας που μας κάνει να ανησυχούμε και μας καταθλίβει. Στις ΗΠΑ εξοπλισμένα νοικοκυριά, με την κυριολεκτική έννοια, ζουν σε οχυρωμένα σπίτια που βρίσκονται μέσα σε περιφραγμένες κοινότητες εντός των πόλεων οι οποίες περιπολούνται καθημερινά από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Ο φόβος της προσωπικής απώλειας ή βλάβης σε συνδυασμό με τις επιδιώξεις του καθεστώτος έχουν δημιουργήσει ένα δομημένο περιβάλλον που βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση συναγερμού δημιουργώντας την αίσθηση μιας εσωτερικής ομάδας ευημερίας και μιας εξωτερικής ομάδας κινδύνου.

Τελικά, φοβόμαστε τα λάθος πράγματα. Φοβόμαστε τη βία όταν βρίσκεται στα χέρια αγνώστων αλλά είναι πιο πιθανό να πέσουμε θύματα βίας από τους γνωστούς μας. Φοβόμαστε τους τρομοκράτες χωρίς να γνωρίζουμε τις γεωπολιτικές αδικίες που συμβαίνουν: επικεντρωνόμαστε στην αγριότητα χωρίς να γνωρίζουμε τις κοινωνικές συνθήκες και την πολυπλοκότητά τους.

Πηγή: Le Monde Diplomatique