Εκατοντάδες Βολιβιανοί, και Λατινοαμερικάνοι περιβαλλοντολόγοι έχουν συγκεντρωθεί σε μια αίθουσα, προκειμένου να λάβουν μέρος σε συζητήσεις οι οποίες θεωρήθηκαν πολύ αμφιλεγόμενες για την ίδια την Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για την Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας Γης που διεξάγεται λίγα τετράγωνα μακριά, στην πόλη Cochabamba της Βολιβίας.

Η σύναξη που αποκαλείται «mesa 18» (τραπέζι 18) ή «ομάδα εργασίας 18» επικεντρώνεται στις περιβαλλοντικές καταστροφές που διαπράσσονται εντός της ίδιας της Βολιβίας, από αναπτυξιακά σχέδια της κυβέρνησης Morales για την εξόρυξη ορυκτών, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η ιθαγενής Mapuche από τη Νότια Αργεντινή, Moira Millán, η οποία λαμβάνει μέρος στις συζητήσεις στο «τραπέζι 18» μίλησε στο DemocracyNow!

Η ίδια η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη των Λαών για την Κλιματική Αλλαγή και τα Δικαιώματα της Μητέρας Γης περιλαμβάνει 17 τραπέζια με ισάριθμες ομάδες εργασίας, από τις οποίες καθεμία συζητά ένα ξεχωριστό θέμα, από το κλιματικό χρέος και τα δάση έως τα δικαιώματα της Μητέρας Γης. Αλλά οι ακτιβιστές που εργάζονται στο «Τραπέζι 18» υποστηρίζουν ότι τα θέματά τους αποκλείστηκαν από την Συνδιάσκεψη. Η διήμερη συνάντησή τους έληξε την Τετάρτη το βράδυ με μια διακήρυξη από οργανώσεις ιθαγενών και ομάδες χωρικών που απέρριπταν τα σχέδια ανάπτυξης μεγάλης κλίμακας, τις διεθνείς επιχειρήσεις, και την εξαγωγή των φυσικών πόρων από τις περιοχές τους.

Η Moira Millán συμμετέχει στο «Τραπέζι 18». Είναι μια ιθαγενής Mapuche, ακτιβίστρια από τη Νότια Αργεντινή και επικριτής του μοντέλου εξορυκτικής ανάπτυξης που εφαρμόζεται στις χώρες της λατινικής Αμερικής. «Η χώρα των Mapuche τελεί υπό κατοχή από δυο χώρες: την Αργεντινή και τη Χιλή. Εδώ και πολύ καιρό παλεύουμε για την ανάκτηση της γης μας» λέει η ακτιβίστρια.

«Η ομάδα εργασίας 18 είναι ένας χώρος για σκέψη, πολύ περισσότερο βαθιά. Είναι ένας αυτόνομος χώρος όπου, για παράδειγμα, δεν υπήρχε προετοιμασμένο έγγραφο, αλλά ότι βγει θα βγει άμεσα από τις συζητήσεις εδώ. Η ομάδα εργασίας 18 είναι επίσης η προφανής πραγματικότητα μιας ομάδας ανθρώπων που θέλουν να εργαστούν προς ένα μοντέλο καλής ζωής, επειδή υπάρχουν πολλές αντιφάσεις στη διαδικασία» σημειώνει η κα Millán.

«Τις αντιφάσεις τις ακούμε εδώ από το λαό, τα αδέρφια που επηρεάστηκαν από τις εξορυκτικές εταιρείες. Αυτές οι αντιφάσεις μπορούν να ξεπεραστούν πρώτα-πρώτα με το να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Στη συνέχεια πρέπει να συμμετάσχουμε και να δεμσευθούμε ότι θα αναπτύξουμε προτάσεις για οικονομικά μοντέλα που θα φέρουν πραγματικά την επανάσταση στη σκέψη μας, αφού αυτό το σύστημα που παίρνει όλους μας τους φυσικούς πόρους επηρεάζει και τον ίδιο τον τρόπο ζωής μας».

«Η ομάδα εργασίας 18 θα έπρεπε να είναι μέσα στην ίδια την Συνδιάσκεψη, αλλά δυστυχώς δεν εγκρίθηκε. Αυτό που θέλουμε να πούμε όμως είναι ότι αυτή η ομάδα εργασίας είναι συμπληρωματική σε όσα συμβαίνουν μέσα, στο επίσημο γεγονός. Η ομάδα εργασίας 18 δεν επιδιώκει να αφαιρέσει τη νομιμότητα από τον Evo Morales. Δεν θέλουμε απλά να βγούμε από εδώ με φυλλάδια κατά της κυβέρνησης του Morales. Αυτό που κάνουμε είναι να αναλαμβάνουμε την ιστορική ευθύνη να δείξουμε στον κόσμο τί κάναμε σωστά και ποιές είναι οι αποτυχίες αυτής της όλης διαδικασίας. Και εμείς, οι ιθαγενείς, χρειαζόμαστε πραγματικό και νόμιμο χώρο όπου θα μπορεί να συζητηθεί το καλό και το κακό επειδή όλοι πρέπει να μάθουμε τι πήγε στραβά και τί πήγε καλά στο πρόγραμμα για αλλαγές της κυβέρνησης του Evo Morales» τονίζει η ιθαγενής ακτιβίστρια.

«Η πρόκληση του να διακόψει κανείς με τη λογική της αγοράς εντός των δομών ενός κράτους, στο οποίο έχει επιβληθεί, είναι πραγματικά ένας δύσκολος δρόμος. Και πραγματικά δεν αναλογιζόμαστε αρκετά το πώς θα αντιμετωπίσουμε αυτή την πρόκληση. Πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις γεωπολιτικές της ηπείρου και του κόσμου. Και πρέπει να προσδιορίσουμε το πολιτισμικό σύνταγμά μας και το οικονομικό σύνταγμά μας, το πολιτικό και κοινωνικό σύνταγμα των λαών, τα οποία πρέπει να είναι σύμφωνα με την φύση στην οποία ανήκει ο κάθε λαός.

Νιώθω αλληλεγγύη με τη διαδικασία στη Βολιβία. Αλλά όντας μέλος ενός έθνους χωρίς κράτος, το οποίο όμως επιβεβαιώνει το δικαίωμά του στην ύπαρξη, δεν έχω την πίστη ότι πραγματικές και βαθιές επαναστάσεις θα βγουν μέσα από τις δομές ενός τέτοιου είδους κράτους» καταλήγει η Moira Millán.