Ένα ζευγάρι γαλάζια μάτια με όμορφα, περιποιημένα φρύδια. Ένα καθαρό πρόσωπο με πλούσια καστανά μαλλιά μαζεμένα κότσο. Έτσι ώστε να φαίνεται το πρόσωπο και το βλέμμα. Ένα βλέμμα όχι απόγνωσης. Όχι φόβου. Ένα βλέμμα γενναίο. Ένα βλέμμα αποφασιστικό. Εκείνο το βλέμμα που λέει ότι «δεν σας φοβάμαι. Εσείς με φοβάστε. Εσείς κλείνετε τα μάτια στην ομορφιά μου. Εσείς είστε οι αδύναμοι της πίστης σας. Όχι εγώ το μίασμα της ζωής σας».

Ads

 
Εκεί. Στέκεται όρθια. Τους κοιτά να οπλίζουν τους εκτοξευτήρες τους. Είναι έτοιμοι να την πνίξουν με χημικά. Και εκείνη και τους γύρω της. Αλλά δεν φοβάται μήπως τα αναπνεύσει. Έχει λάβει μέτρα προστασίας. Κάτι κόκκινο προστατεύει το πρόσωπό της. Κόκκινο στο χρώμα του πάθους αντιπροσωπευτικού της θωριάς της. Κόκκινο και θηλυκό. Θηλυκό για να το φοβούνται. Όχι. Δεν θα βάλει μάσκα. Θα βάλει το σουτιέν της στο πρόσωπό της. Αυτό που κρύβει την θηλυκότητά της τώρα θα κρύψει την μύτη και το στόμα της.
 
Η εικόνα της ουρλιάζει: «Είμαι γυναίκα και θα το σεβαστείτε». Η ίδια είναι σιωπηλή. Αναπνέει ήρεμα μέσα από την κόκκινη δαντέλα που αναδύει το άρωμά της.
 
Στέκεται όρθια. Δυνατή. Ταυτόχρονα μόνη και σε σύνολο. Με την θηλυκότητά της να αντιστέκεται στον αντιφεμινισμό τους. 

Νίκος Μίχος