Η Ελλάδα μπορεί από σήμερα να υπερηφανεύεται και με… απτές αποδείξεις ότι διαθέτει από τις πλέον καθαρές θάλασσες για κολύμπι μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. Σύμφωνα με αξιολόγηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και με βάση τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα με έτος αναφοράς το 2009, οι ακτές της Ελλάδας, της Κύπρου, της Γαλλίας και της Πορτογαλίας πληρούν σχεδόν στο σύνολό τους τα μικροβιολογικά κριτήρια για ασφαλή κολύμβηση, ενώ βρίσκονται στην κορυφή των 20.000 ακτών και εσωτερικών υδάτων της Γηραιάς Ηπείρου. Οι ελληνικές ακτές αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% του συνόλου της Ευρώπης.

Άρθρο της Κάτια Αντωνιάδη για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Σάββατο 12/06/2010

Η συγκεκριμένη αξιολόγηση περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση σχετικά με την ποιότητα των υδάτων κολύμβησης, η οποία καταρτίζεται από τα κράτη-μέλη με βάση δειγματοληψίες, τα αποτελέσματα των οποίων προσκομίζονται στην επιτροπή.

Τα στοιχεία που κοινοποίησαν οι ελληνικές αρχές ύστερα από εργαστηριακές αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2009 στα θαλάσσια ύδατα 1.277 παραλιών, δείχνουν ότι το 99,8% αυτών ανταποκρίνονται στα ελάχιστα υποχρεωτικά ποιοτικά πρότυπα. Το ποσοστό της Κύπρου είναι 99,1% (η Κύπρος έχει, κατά την επιτροπή, εξαιρετικής ποιότητας νερά κολύμβησης), της Γαλλίας 96,4% (η Γαλλία υφίσταται μια ελαφρά πτώση κατά 0,8% σε σχέση με το 2008), ενώ 98,6% έχει η Πορτογαλία.

Από τις 20.000 κολυμβητικές περιοχές που αποτέλεσαν αντικείμενο παρακολούθησης ανά την Ευρωπαϊκή Ενωση το 2009, τα 2/3 είναι παράκτιες, ενώ οι υπόλοιπες βρίσκονται σε ποταμούς και λίμνες (εσωτερικά ύδατα). Η συμμόρφωση προς τις υποχρεωτικές τιμές (τις ελάχιστες, δηλαδή, απαιτήσεις ποιότητας) στις παράκτιες τοποθεσίες αυξήθηκε από 80% το 1990 σε 96% το 2009. Για τα εσωτερικά ύδατα η αύξηση υπήρξε μεγαλύτερη (από 52% ανήλθε σε 90%). Μόλις 2% των παράκτιων κολυμβητικών περιοχών της Ευρωπαϊκής Ενωσης απαγορεύτηκαν το 2009, ως επί το πλείστον στην Ιταλία.

Παρότι σχεδόν όλες οι παράκτιες κολυμβητικές περιοχές στη χώρα μας ανταποκρίθηκαν στις ενδεικτικές τιμές, υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός περιοχών -περί τις 830- ο οποίος δεν συμπεριλήφθηκε στη μέτρηση. Αυτό, διότι για τις συγκεκριμένες περιοχές υπήρξε ημιτελής δειγματοληπτικός έλεγχος. Ωστόσο, όλες τις προηγούμενες χρονιές συμπεριλαμβάνονταν και αυτές στις μετρήσεις.

Για να πραγματοποιηθούν οι έλεγχοι στα νερά κολύμβησης ακολουθείται μια σειρά φυσικών, χημικών και μικροβιολογικών παραμέτρων.

Τα ίδια τα κράτη-μέλη οφείλουν να ανταποκρίνονται στις υποχρεωτικές τιμές που καθορίζει η οδηγία για τα ύδατα κολύμβησης (Οδηγία 76/160/ΕΟΚ), ενώ παράλληλα δύνανται να επιδιώξουν συμμόρφωση προς τις αυστηρότερες (μη δεσμευτικές) ενδεικτικές τιμές. Το 2006 ετέθη σε ισχύ νέα οδηγία για τα ύδατα κολύμβησης, η οποία αποδίδει μεγαλύτερη σημασία στην παροχή πληροφοριών στο κοινό όσον αφορά την ποιότητα των υδάτων στις κολυμβητικές περιοχές. Τα κράτη-μέλη καλούνται να εφαρμόσουν τη νέα οδηγία πλήρως μέχρι το 2015.