Στο blog του Βλάση Αγτζίδη «Und ich dachte immer» γίνεται αναφορά στην ξεχασμένη ιστορία των Πόντιων προσφύγων, που πέρασαν από την Μακρόνησο. Αφορμή του αφιερώματος είναι το κείμενο «Η Μακρόνησος των Προσφύγων» με υπότιτλο: «Από τον Πόντο στο Μακρονήσι», το οποίο γράφτηκε μετά από ένα Διεθνές Συνέδριο για τη Μακρόνησο, που έγινε στις 6 και 7 Μαρτίου 1998 χωρίς καμία αναφορά στο γεγονός ότι από το Μακρονήσι πέρασαν χιλιάδες Πόντιοι πρόσφυγες.

Ο Βλάσης Αγτζίδης, παραθέτει μία μαρτυρία της Αγγελικής Μυρωνίδου, που η οικογένειά της, πρόσφυγες από τον Καύκασο, στάλθηκε για δύο μήνες σε καραντίνα στην Μακρόνησο. Η γιαγιά της ξεψύχησε εκεί. Αυτοί είναι οι Έλληνες του Καυκάσου, οι Καρσιώτες, από την Μακρόνησο όμως πέρασαν και χιλιάδες από τους Πόντιους πρόσφυγες, που ανταλλάχθηκαν με τη Συνθήκη της Λωζάνης, μεταφερόμενοι από το 1922 έως και το 1924 από την Τραπεζούντα στην Ελλάδα.

«Το μοντέλο της Μακρονήσου συναντιέται σ’όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τα οποία επιχειρούν τη δημιουργία του ‘’νέου ανθρώπου’’, απαλλαγμένου από τις αριστερές ή τις δεξιές επιρροές του ανάλογα με αυτόν που το επιχειρεί..», γράφει ο Βλάσης Αγτζίδης και συνεχίζει με σκοπό να προσθέσει άλλη μία ξεχασμένη ψηφίδα στην ιστορία της Μακρονήσου ότι οι πρώτοι Μακρονησιώτες ήταν Πόντιοι. Στην Μακρόνησο είχε δημιουργηθεί στρατόπεδο για τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, όπως και στον Άγιο Γέωργιο Σαλαμίνας, στην Καλαμαριά και στο Χαρμάνκιοϊ της Θεσσαλονίκης. Πολλοί πέθαναν εκεί από τις κακουχίες και τις επιδημίες.

Επίσης, αναρτάται μία άλλη μαρτυρία για τις συνθήκες ταφής όσων έσβηναν στην Μακρόνησο, σε ομαδικούς τάφους με την συνοδεία «του πένθιμου ήχου της καμπάνας και του μοιρολογιού των μαυροφορεμένων γυναικών». Η αποσιώπηση των στοιχείων αυτών από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1922, δεν μπορεί παρά να είναι σκόπιμη και εν μέρει εξηγείται από την πολιτική αφαίρεσης της ιστορικής μνήμης των προσφύγων από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά από το 1922, ή και από την φιλοκεμαλική στάση της ελλαδικής αριστεράς.