Βλέπω ότι σίγουρα δεν υπάρχει διέξοδος για τους φτωχούς ανθρώπους κι αυτό με εξοργίζει και με πεισμώνει τρομερά. Πρέπει να ενημερωθούμε οι πολίτες σωστά για κάθε ξεχωριστό μας δικαίωμα και να ενημερώσουμε τον κόσμο της Ευρώπης για το τί πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα.” Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Μάνια Παπαδημητρίου, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή την παράσταση με ηρωίδα μια ανεργογεννήτρια… του μέλλοντος, συμμετέχοντας στην δημοσιογραφική – ποιοτική έρευνα για την κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs.gr από το 2010, με βάση το ερώτημα “Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τί πρέπει να κάνουμε;”

Ads

Κρ.Π.: Ο “Διάδρομος” της Ευσταθίας, που σκηνοθέτησες και πρωταγωνιστείς, είναι ουσιαστικά η μόνη όσο και ζοφερή… διέξοδος για την κρίση;

Μ.Π.: Δεν ξέρω αν υπάρχει διέξοδος… Ξέρω ότι θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για να υπάρξει μιά μίνιμουμ δικαιοσύνη για τους ανθρώπους.

Τουλάχιστον για τους ανθρώπους της εργασίας μου, δηλ. του θεατρικού χώρου που γνωρίζω, και επί τόσα χρόνια προσπαθώ να ζώ απ’ αυτό. Είναι ένας χώρος που στενάζει απο την ανέχεια και τις ντροπιαστικές αμοιβές όλων όσων είναι οι πραγματικοί παραγωγοί αυτής της δουλειάς, δηλ. των ηθοποιών…

Ads

Είναι εξωφρενικό να μαθαίνω ότι ένας διευθυντής φεστιβαλ έπαιρνε(το 2011) 10.000 ευρώ το μήνα για 10  μήνες το χρόνο  (κι ας ζεί στο εξωτερικό, κι ας μας επισκέπτεται μόνο το καλοκαιράκι) όταν ο μισθός ενός μέσου Ελληνα  ηθοποιού  (καλού κακού δεν έχει σημασία, σημασία έχει το ότι εργάζεται) είναι στην καλύτερη περίπτωση 700 καθαρά για μάξιμουμ τρεις μήνες το χρόνο κι ας δουλεύει 5 ή 6…

Εχει γίνει σχεδόν δεδομένο για την κοινωνία μας, να νομίζει ότι ο ηθοποιός είναι χομπίστας, ψωνάρα που παίζει για να τον κοιτάνε τζάμπα. Αυτό πρέπει να σταματήσει…

Ο Διάδρομος σαν κείμενο, λέει με πολύ ωραίο τρόπο πόσο εύκολα μπορεί να πέσει κανείς στη μαύρη τρύπα του να τον εκμεταλλεύεται το σύστημα και ενώ έχει πέσει και είναι ένα ποντίκι που γυρίζει γύρω γύρω απο ένα τυράκι αυτός να νομίζει ότι αυτό είναι το φυσιολογικό.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι οι Ελληνες, ότι μόνο για ένα πράγμα είμαστε ένοχοι. Γιατί επιτρέπουμε  να μας κυβερνάνε απατεώνες που τρωνε το ψωμί μας.

Κι όταν το καταλαβαίνουμε-αντί να ξεσηκωθούμε-κοιτάμε πώς θα κάνουμε κι εμείς το ίδιο για να βγάλουμε κανα φράγκο… Κι έτσι δημιουργείται αυτό το απίστευτο πεδίο διαπλοκών που μας κάνει να φαντάζουμε όλοι ένοχοι… στα μάτια ενός τρίτου ψυχρού παρατηρητή.

Κρ.Π.: Σχετικά με αυτό που είπες, ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, πιστεύεις;

Μ.Π.: Η προηγούμενη τελευταία φράση μου είναι η απάντηση, μαζί βέβαια με το περίφημο λόμπυ των τραπεζών και των οικων αξιολόγησης που θέλουν να διαλύσουν το νότο της Ευρώπης για να σωσουν το τραπεζικο σύστημα, με συναίτερους τις κυβερνήσεις των κρατών που γίνονται υπάλληλοί τους.

Κρ.Π.: Τί πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουμε, απέναντι σε όλο αυτό που γίνεται; Δηλαδή, τί θέση πρέπει να πάρουμε εμπράκτως; Όσοι, τουλάχιστον, δεν θέλουμε να καταλήξουμε ανεργογεννήτριες, όπως η ηρωίδα αυτού του θεατρικού έργου, χωρίς αισθήματα, χωρίς ζωή.

Μ.Π.: Πραγματικά το τι πρέπει να κάνουμε πιστεύω ότι πρέπει να είναι πολύ απλό αλλά θα το μάθουμε σε 50 χρόνια απο σήμερα.

Οπως μάθαμε για τον εμφύλιο και για την Κύπρο. Σε 50 χρόνια από σήμερα θα ξέρουμε τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει σήμερα για να μην καταλήξουμε εκεί που μάλλον θα καταλήξουμε,  δηλ.  ένα είδος Κουβέιτ ή Καταρ με πολλά πετρέλαια αλλά βιοτικό επίπεδο σκατά για όποιον δεν μπορεί να ενταχθεί στο σύστημα που προτείνεται και επιμένει να αντιδρά.

Αν βρούμε αυτό το τί πρέπει, όχι να κάνουμε αλλά να μην κάνουμε και το πράξουμε, τότε θα δουμε ίσως πως δεν είναι και τόσο φοβερό μερικές φορές να λές “όχι” στο να υπογράψεις ένα χαρτί που σου φέρνουνε μπροστά σου χωρίς να το διαβάσεις πολύ πολύ πολύ προσεκτικά.

Διαβάζω τις ομιλίες των επερωτήσεων μερικών φίλων που παλεύουν απο τα έδρανα της Βουλής ενάντια στο μνημόνιο και έχω φρίξει. ΤΑΙΠΕΔ, πώληση νερού, ρεύματος, ακτών… όροι, ορολογίες. Ολα περνούν με νομοθετικές ρυθμίσεις που φέρνουν πάντα τους βουλευτές και των κυβερνώντων κομμάτων μπροστά στο εκβιαστικό δίλλημμα “Λες ναι ή ρίχνεις την Κυβέρνηση” .

Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Το Σύνταγμα προβλέπει άλλα. Οταν μάλιστα γίνεται μία επερώτηση λείπει συνήθως πάντα αυτός στον οποίον απευθύνεται… και γράφει η ομιλία: “Αν ήταν εδώ ο κύριος τάδε ή ο κύριος δείνα θα του λέγαμε” ενώ πληρώνεται για νάναι εκεί και να απαντάει.

Βλέπω ότι σίγουρα δεν υπάρχει διέξοδος για τους φτωχούς ανθρώπους κι αυτό με εξοργίζει και με πεισμώνει τρομερά. Πρέπει να ενημερωθούμε οι πολίτες σωστά για κάθε ξεχωριστό μας δικαίωμα και να ενημερώσουμε τον κόσμο της Ευρώπης για το τί πραγματικά συμβαίνει στην Ελλάδα.

Νιώθω ότι είμαστε ένα πείραμα  που βάζουν  στα εξώφυλλα των περιοδικών τους για να τρομάζουν τους δικούς τους πολίτες να κάθονται καλά. Αυτό είναι για μένα πια ενας στοχος ζωής. Η απαίτηση δικαιοσύνης  για τον ιδρώτα των ανθρώπων που πάει χαμένος.

Ηθελα επίσης, με την ευκαιρία, να πω κάτι για μια δήλωση που έκανε κυβερνητικό στέλεχος για την επιστροφή της θανατικής ποινής.

Το τι υπήρξε ο καθένας απο πολλους της γενιάς μας πριν ντυθεί το μανδύα της νομιμότητας είναι γνωστό σε όλους όσους ασχολούνται με τα κοινά. Αυτό που με εξέπληξε και με ανησυχεί είναι όχι το ποιός μιλάει και το τί σκέπτεται να πεί αλλά ότι τον αφήνουν να το λέει χωρίς να εξανίστανται οι δημοκρατικοί του κόμματός του. Γιατί και αυτό το κόμμα έχει δημοκρατικούς ανθρώπους.

Το γεγονός αυτό δείχνει το πόσο σιγά σιγά οδηγούν την κοινωνία σε διχασμό, μηχανισμοί πάνω απο μας, που αν δεν τους αντισταθούμε θα βρεθούμε σε χειρότερη θέση αποτην μεσοπολεμική Ευρώπη. Θα βρεθούμε σε χώρα με ταλιμπανικούς νόμους χωρίς να το καταλάβουμε.

Αυτή η στρατια μισθοφόρων αρνητών της δημοκρατίας που έχουν το θρασος να το δηλώνουν ανοιχτά μέσα απο το κτίριο της Βουλής χωρίς κανείς να τους εγκαλεί και κανείς να τους επαναφέρει στην τάξη είναι το πιο  αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτης της επικίνδυνης στροφής της ιστορίας και υποψιάζει σοβαρά και τον πιο αθώο πολίτη.-


Info
Ο Διάδρομος της Ευσταθίας – Μονόλογος

Σκηνοθεσία και ερμηνεία: Μάνια Παπαδημητρίου
Μουσική: Λένα Πλάτωνος

Ενορχήστρωση: Λένα Πλάτωνος, Στέργιος Τσιρλιάγκος 
Sound design, mixes: Στέργιος Τσιρλιάγκος 
Χορογραφία, κινησιολογία: Πέρσα Σταματοπούλου
Video art: Ελένη Πολιτοπούλου – Δημήτρης Αβραμόπουλος
Οπερατέρ: Νίκος Ψαρίδης
Φωτισμοί: Γιώργος Χαραλάμπους (Azaad)
Make up artist: Μαρία Ιωαννίδου 
Φωτογραφίες παράστασης: Μιχάλης Κλουκίνας

Η παράσταση ανεβαίνει στην Ενδορφίνη, ένα νέο χώρο τέχνης στο Μεταξουργείο (πρώην El Bandoneon).
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 (Βιργινίας Μπενάκη 7, Μετρό στάση Μεταξουργείο, τηλ. 210 5200059 – 6936 650587)