Η νεύρωση του ενός, η οποία πηγάζει από την έλλειψη κοινωνικού ενδιαφέροντος, εκφράζεται και αντικατοπτρίζεται στον κοινωνικοπολιτικό αλλά και πολιτισμικό εκμαυλισμό τον οποίο βιώνουμε αυτήν ακριβώς τη στιγμή σε όλο του το μεγαλείο.

Ads

Ο άνθρωπος υποφέρει και άρα υποφέρει η κοινωνία. Υποφέρει γιατί καμία οικογένεια και κανένα σύστημα δεν του έμαθε την αξία του να μοιράζεται ισότιμα με τους ανθρώπους γύρω του, παρά μόνο του δίδαξε πώς να παράγει με σκοπό το προσωπικό κέρδος. Το πρώτο πράγμα που του έμαθε στη ζωή του, εντάσσοντάς τον σε ένα ατομικιστικό σύστημα παιδείας, είναι πώς να παράγει και όχι πώς να προσφέρει. Τον δίδαξαν να εργάζεται μόνος. Τον δίδαξαν να λαμβάνει όφελος από την εργασία του αποκλειστικά ο ίδιος και όχι να εργάζεται ομαδικά, για να προσφέρει στους υπόλοιπους. Τον έκαναν μονήρη.

Του είπαν πολύ συγκεκριμένα, πως ο κόπος του μετράται σε νούμερα και πως το υψηλότερο νούμερο είναι αυτό που κερδίζει και συνεπώς είναι αυτό που “νικάει” το χαμηλότερο νούμερο. Ο άνθρωπος με το υψηλότερο νούμερο είναι αυτός που η οικογένεια, το σύστημα και η κοινωνία θέλουν και αποδέχονται, μα για τον άνθρωπο με χαμηλότερο νούμερο αυτοί οι τρεις θα έχουν πάντα μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας.

Ο Άνθρωπος-Νούμερο λοιπόν, πολύ νωρίς στη ζωή του άρχισε να κοιτάζει τον διπλανό Άνθρωπο-Νούμερο. ΟΧΙ όμως με έγνοια, σεβασμό και ενδιαφέρον, ΟΧΙ με την ανάγκη να συν-αγωνισθεί με αυτόν, ΟΧΙ με την ανάγκη να μοιραστεί μαζί του τα μοναδικά χαρακτηριστικά που τον ολοκληρώνουν από την στιγμή ακριβώς που γεννήθηκε, με σκοπό να ενοποιηθεί και να εξελιχθεί μαζί με τον άλλο άνθρωπο ραγδαία. Τον κοίταξε με μια τρομαχτική ανάγκη να τον ανταγωνισθεί, με μια τρομαχτική ανάγκη να τον νικήσει, να είναι μεγαλύτερο νούμερο απ΄αυτόν, γιατί το μεγαλύτερο νούμερο και μόνο αυτό, θα επιβιώσει και θα ευημερήσει στην κοινωνία.

Ads

Για τον Άνθρωπο-Νούμερο πλέον τα πάντα στη ζωή του μπήκαν σε σύγκριση με τον άλλον Άνθρωπο-Νούμερο και σ΄αυτη τη σύγκριση θα έπρεπε με οποιονδήποτε τρόπο να βγει νικητής πρώτος, καλύτερος. Διαφορετικά, τον περίμεναν μεγάλα δεινά: μη αποδοχή και διαφορετική αντιμετώπιση-όλοι θα τον κοίταζαν αλλιώς, σαν κατώτερο.

Ο Άνθρωπος-Νούμερο λοιπόν, έχασε την πρώτη του ιδιότητα, αυτή του ανθρώπου δηλαδή, και έγινε ΜΟΝΟ νούμερο. Το ύψος του έπρεπε να είναι μεγαλύτερο από το ύψος του άλλου, το πουλί του έπρεπε να είναι μεγαλύτερο από το πουλί του άλλου, το στήθος του έπρεπε να είναι μεγαλύτερο από το στήθος του άλλου, έπρεπε να βγάζει πιο πολλά λεφτά από τον άλλον και για να φαίνεται αυτό, έπρεπε να έχει μεγαλύτερο αυτοκίνητο και πιο ακριβό από τον άλλο, μεγαλύτερο και πιο ακριβό σπίτι από τον άλλο, να τρώει πιο ακριβό φαγητό από τον άλλο, να πίνει πιο ακριβό ποτό από τον άλλο, τα ρούχα που φοράει να είναι πιο ακριβά από του άλλου.

Από τα μάτια του τότε, χάθηκε η αγάπη προς τον άλλον και σκοτάδι βαθύ πήρε τη θέση της. Η καρδιά του χτύπησε πιο γρήγορα, το στομάχι του σφίχτηκε, αδρεναλίνη έπνιξε το σώμα του και τα νεύρα του τέντωσαν. Ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Να επιτεθεί σε ο,τιδήποτε ένιωθε ώς απειλή. Απειλή για την ευημερία που τού είχαν τάξει ΑΥΤΟΙ. Και επιτέθηκε. Εξουσίασε, κυριάρχησε, υποδούλωσε ένα άλλο νούμερο. Αλλά μπροστά του είχε έναν άνθρωπο.

Τότε ΑΥΤΟΙ τον δέχτηκαν, τον βράβευσαν και του πρόσφεραν την ευημερία που του είχαν τάξει. Πλέον ήταν σκλάβος τους. ΑΥΤΟΙ ήταν ο παρατηρητής του και ΑΥΤΟΙ όριζαν τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Μεγάλα νούμερα στα πάντα στη ζωή του, πολλά λεφτά για να μπορεί να κατέχει πολλά υλίκα αγαθά, με αυτά θα μπορούσε να κατέχει συντρόφους-νούμερα, εξίσου νούμερα με αυτόν. Το σώμα του, το οποίο ήταν και το μόνο που τού είχε απομείνει, έπρεπε να αλλάξει σύμφωνα με ΑΥΤΟΥΣ. Την μεγάλη του μύτη, που για κάποιο λόγο γεννήθηκε με αυτή, έπρεπε να την ΚΟΨΕΙ, για να γίνει μικρότερη.Το μικρό του στήθος και τον ποπό του τον μικρό, που για κάποιο λόγο γεννήθηκε με αυτά, έπρεπε να τα ΣΚΙΣΕΙ και να τους βάλει μέσα πλαστικό, για να γίνουν μεγαλύτερα. Στα στραβά του δόντια, που για κάποιο λόγο γεννήθηκε με αυτά, έπρεπε να βάλει σίδερα και να τα πιέσει, για να γίνουν ίσια. Τα γηρατειά και η φθορά, έπρεπε πάσει θυσία να καλυφθούν, κόβοντας και ράβοντας.

Σε τίποτα από αυτά όμως δεν έβρισκε χαρά. Το μόνο αίσθημα που βίωνε ήταν αυτό της θλίψης, αλλά έπρεπε να συνεχίσει. Για να νιώσει χαρά, ΑΥΤΟΙ του έδωσαν φάρμακα.Για να συνεχίσει, ΑΥΤΟΙ του έδωσαν ναρκώτικα κάθε λογής. Τα ίδια έδωσαν και στους άλλους, στους κατώτερους, στους υποταγμένους, στους αδικημένους, για να συνεχίσουν να είναι δούλοι και να μην εξεγερθούν ποτέ. Και κάποιοι συνέχισαν.

ΚΑΠΟΙΟΙ άλλοι όμως κατάλαβαν. Κατάλαβαν ότι δεν είναι νούμερα αλλά άνθρωποι. ΚΑΠΟΙΟΙ και από τις δύο μεριές, κατάλαβαν οτι μοιράζονται τον ίδιο πόνο, την ίδια εξαθλίωση, το ίδιο αίσθημα θλίψης. Μια τεράστια θλίψη απόρροια της σκλαβιάς, της υπακοής στους νόμους ΑΥΤΩΝ.

Τότε οι ΚΑΠΟΙΟΙ κοίταξαν ΑΥΤΟΥΣ. Από τα μάτια τους το σκοτάδι χάθηκε και οργή πήρε τη θέση του. Η καρδιά τους χτύπησε πιο δυνατά, το στομάχι τους σφίχτηκε, η αδρεναλίνη έπνιξε το σώμα τους, τα νεύρα τους τέντωσαν. Ήταν έτοιμοι να επιτεθούν. Και επιτέθηκαν. Έλιώσαν στο τσιμέντο τα φάρμακα της “χαράς”, έλιωσαν στο τσιμέντο τις ιδιότητές τους και για πρώτη φορά ενώθηκαν. Βίαια ξέσπασαν πάνω σε ΑΥΤΟΥΣ και τον εκμαυλισμένο κόσμο τους, πάνω σε ΑΥΤΟΥΣ που συνέχιζαν. Που συνέχιζαν να γεννάνε τέρατα μέσα από την “κανόνικότητα” του κόσμου αυτού. Ξέσπασαν βίαια και πάνω στο στρατό που τους προστάτευε. Σε έναν στρατό, όπως όλοι οι στρατοί απ΄την αρχή αυτού του κόσμου, ξεβράκωτο και θλιβερό.

Τότε κάποιοι ρώτησαν, αν άλλαξε κάτι.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ.

Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες

Κείμενο του Νικόλα Αγγέλη