Η μια αιτία ήταν προσωπικοί λόγοι που πάντα έπαιζαν σοβαρά ρόλο στις επιχειρηματικές του αποφάσεις. Η άλλη ότι στην εξουσία βρισκόταν, πανίσχυρος τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου που μετά την στάση του συγκροτήματος Λαμπράκη στην πτώση της κυβέρνησης του πατέρα του την δεκαετία του 60, αντιμετώπιζε με μεγάλη καχυποψία τόσα τα «Νέα» όσο και το «Βήμα».

Τελικώς ο Χ. Λαμπράκης θα αποφασίσει να παραμείνει στο παιχνίδι, σφραγίζοντας την πορεία και των εκδοτικών και των πολιτικών πραγμάτων. Το 1989 ο Α. Παπανδρέου θα χάσει την εξουσία και αργότερα θα βρεθεί στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου. Τα προηγούμενα χρόνια έχει επιχειρήσει μια καταστροφική απόπειρα σύνδεσης με τα «νέα τζάκια» Κοσκωτά που υποτίθεται ότι στον χώρο του Τύπου θα ισορροπούσαν την επιρροή των παλιών.

Και από την αναμπουμπούλα των αιτημάτων περί κάθαρσης, της ανορθόδοξης κυβέρνησης μητσοτακικής ΝΔ-αριστεράς και μηνών ακυβερνησίας ο Χρήστος Λαμπράκης θα αναδειχθεί πραγματικός νικητής. Έχοντας επιβεβαιώσει τον άγραφο νόμο σύμφωνα με τον οποίο κανείς πολιτικός δεν μπορούσε να τα βάλει με το «Συγκρότημα» και έχοντας συγχρόνως εξασφαλίσει μια κυρίαρχη θέση στο χώρο της ιδιωτικής τηλεόρασης που σφραγίζει από τότε την πολιτική αλλά και την κουλτούρα της χώρας.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορικές λεπτομέρειες. Σε καμιά άλλη χώρα της Δύσης οι ιδιωτικές τηλεοράσεις δεν ελέγχονται τόσο λίγο, αφού οι ιδιοκτήτες τους είναι και εκδότες των εφημερίδων που υποτίθεται ότι θα πρέπει να ελέγχουν την εξουσία και της τηλεόρασης. Σε καμιά άλλη χώρα οι τηλεοπτικές ειδήσεις δεν έχουν αντικατασταθεί από παράθυρα-πανίσχυρα καφενεία που καθορίζουν την πολιτική ατζέντα. Και σε ελάχιστες χώρες τα συγκροτήματα ΜΜΕ είναι τόσο ισχυρά και οι πολιτικοί τόσο αδύναμοι αλλά και δειλοί για να τα βάλουν με τους «νταβατζήδες» – κάτι έχει να πει για αυτό και ο Κ. Καραμανλής που εισήγαγε τον όρο για να ανακαλύψει στην συνέχεια την ακαταμάχητη γοητεία τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια «εφημερίδα -θεσμός», όπως στην Γαλλία ο «Le Monde» ή στην μεταφρανκική Ισπανία η «El Pais» που να παίζει τον ρόλο του φωτισμένου συμβούλου ο οποίος, παρ ότι μέσα στο σύστημα, το προφυλάσσει από τις κακοτοπιές της ανεξέλεγκτης διαφθοράς και διαπλοκής. Τον ρόλο δηλαδή που θα μπορούσε να είχε παίξει το «Βήμα» ή η «Καθημερινή» αν δεν είχε πουληθεί την δεκαετία του 80 στον Κοσκωτά.

Η πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι και κρίση των ΜΜΕ, όπως εξελίχθηκαν μετά την μεταπολίτευση και ιδιαίτερα στην διάρκεια της καθοριστικής δεκαετίας του 80. Σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας ο Χρήστος Λαμπράκης ήξερε πάντα να κερδίζει. Αλλά η πορεία της χώρας θα ήταν διαφορετική αν τα είχε παρατήσει το 83 ή αν στην συνέχεια είχε διαλέξει για τον εαυτό του τον ρόλο του φωτισμένου συμβούλου αντί για τον ρόλο του ίδιου του ηγεμόνα.