Μοιάζει παράδοξο,αλλά η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τους τελευταίους μήνες πριν την κατάρρευση της απριλιανής δικτατορίας. Δεν ακοπεύω φυσικά να συγκρίνω την χούντα του Ιωαννίδη και την κυβέρνηση Καραμανλή: η πρώτη στήριζε την εξουσία της στα τανκ, η δεύτερη έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό.

Θα ήταν εξ ίσου άδικη η όποια σύγκριση με την σημερινή δημοκρατία μας που παρ ότι ανάπηρη προστατεύει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης: αρκεί μια ματιά στα ντοκιμαντέρ του Tvxs για την δικτατορία, για να καταλάβει κανείς ότι την εποχή εκείνη κατέληγες στην φυλακή και την εξορία επειδή τραγουδούσες Θεοδωράκη ή έλεγες στους φίλους σου ένα ανέκδοτο για τον Παττακό.

Η καταπίεση ήταν ιδιαίτερα έντονη στην διάρκεια της χούντας του Ιωαννίδη, ο οποίος ανέτρεψε με ένα «παλατιανό πραξικόπημα» τον Γ.Παπαδόπουλο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973.Ενα μήνα πριν= και εδώ αρχίζουν οι ομοιότητες- είχε ξεσπάσει διεθνώς οικονομική κρίση, εξ αιτίας της αλματώδους αύξησης της τιμής του πετρελαίου. Τις επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα καλείτο να διαχειριστεί η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, ίσως η πιο αναξιόπιστη και ανίκανη κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι επιδόσεις της ήταν ανάλογες με αυτές της σημερινής κυβέρνησης, της χειρότερης κατα γενική ομολογία από το 1974 και μετά.

Επρόκειτο και τότε για εποχή σκανδαλολογίας, καθώς ένας από τους στενούς συνεργάτες του Παπαδόπουλου παραπέμφθηκε σε δίκη για το περίφημο σκάνδαλο με τα κρέατα, Από τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος τον Απρίλιο του 1967 , ο Μπαλόπουλος είχε διακριθεί για τις διεφθαρμένες πρακτικές του τόσο ως επικεφαλής του ΕΟΤ όσο και ως υπουργός Εμπορίου όταν και αποφάσισε να εισάγει,φυσικά με το αζημίωτο , σάπια κρέατα από την Ν. Αφρική τα οποία διοχέτευσε στην εγχώρια κατανάλωση. Ο Ιωαννίδης χρησημοποιούσε το σκάνδαλο Μπαλόπουλου για να χτυπήσει το καθεστώς Παπαδόπουλου.

Δεν είναι όμως ούτε τα σκάνδαλο, ούτε η κυβερνητική ανικανότητα ούτε η σοβαρή διεθνής οικονομικη κρίση που κάνουν τόσο έντονες τις ομοιότητες ανάμεσα σε δύο τόσο ξεχωριστές εποχές. Είναι η έλλειψη ελπίδας: αντίθετα με τον πρώτο καιρό μετά την 21η Απριλίου(όταν υπήρχε ελπίδα ότι η χούντα δεν θα κρατήσει πολύ) ή τα επόμενα χρόνια που ξεκίνησε το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, η συντριβή του Πολυτεχνείου είχε δημιουργήσει μια γκρίζα,σχεδόν καταθλιπτική ατμόσφαιρα.

Ηταν διάχυτη η αίσθηση ότι υπήρχε κάτι πολύ αρρωστημένο μέσα στην εξουσία , στο ΕΑΤ-ΕΣΑ (στρατιωτική αστυνομία του Ιωαννίδη) τότε στο Μέγαρο Μαξίμου σήμερα. Οτι στην ημερήσια διάταξη είχε τεθεί το θέμα της αλλαγής του καθεστώτος, χωρίς να διαφαίνεται πως θα επιλυθεί.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Ιωαννίδης και το καθεστώς της εφταετίας κατέρρευσαν αφού παρέδωσαν την Κύπρο. Από τον Κ.Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου ως τον Κ. Μητσοτάκη, στο πολιτικό παιχνιδι και την εξουσία επανήλθαν όλοι αυτοί που με την δράση τους είχαν συμβάλλει στην πολιτική κρίση η οποία είχε επιτρέψει σε μια χούφτα παρανοικών, ανίκανων αξιωματικών να σφετεριστουν την εξουσία, ακριβώς 42 χρόνια πριν.

Το νέο αλλά συγχρόνως παλιό προσωπικό εγκαθίδρυσε το καθεστώς της μεταπολίτευσης. Ενα σύστημα που αποτελούσε φυσικά πρόοδο σε σχέση με την δικτατορία, αλλά έχει φτάσει στα όρια του και κλυδωνίζεται σήμερα. Αν το σημερινό κλίμα μοιάζει με αυτό που επικρατούσε τους τελευταίους μήνες της επταετίας, είναι επειδή δεν βρισκόμαστε μπροστά σε απλή αλλαγή κυβέρνησης .Αλλά μπροστά σε ανάγκες για πολύ βαθύτερς τομές, σε αλλαγή καθεστώτος.