Σε πανελλαδική απεργία πείνας προχωρούν στις 25 Ιανουαρίου 300 μετανάστες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, διεκδικώντας τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών και ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες.

Ads

«Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς», επισημαίνεται σε ανακοίνωσή της Συνέλευσης των μεταναστών απεργών πείνας.

«Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας», τονίζουν και προσθέτουν:

«Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις».

«Επί σειρά ετών έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες και από εμάς και από άλλους φορείς, να οργανωθεί ένα σύστημα τέτοιο ώστε οι άνθρωποι αυτοί να έχουν ένα είδος προστασίας. Οι απεργίες πείνας λειτουργούν επειδή κάποιες τέτοιες απεργίας, κάποιοι άνθρωποι έραψαν τα στόματά τους και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κράτος να κινηθεί σπασμωδικά ακόμα μία φορά και να δώσει λύση. Αυτό πυροδότησε και θα πυροδοτήσει μία σειρά αναλόγων αντιδράσεων, που γίνονται από ανθρώπους που είναι πραγματικά απελπισμένοι», επισημαίνει στο tvxs ο Σπύρος Κουλοχέρης, δικηγόρος και συντονιστής της νομικής υπηρεσίας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους πρόσφυγες.

«Πιστεύω ότι θα αποφεύγαμε τέτοιου είδους κινήσεις εάν το κράτος ενεργούσε με τον τρόπο τον οποίο έπρεπε να ενεργεί, δηλαδή να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους που έχουν πρόβλημα και να τους βοηθήσει επειδή υποχρεούται να το κάνει από τις διεθνείς συνθήκες, την ευρωπαϊκή νομοθεσία αλλά και από την ελληνική νομοθεσία και να μην κωφεύει», τονίζει και προσθέτει:

«Πρέπει δηλαδή κανείς να φτάσει σε σημείο να ράψει το στόμα του ή να είναι σε κρίση πραγματική ο ίδιος, να ζει σε αυτές τις καταστάσεις με την ελπίδα ότι θα ακουστεί; Αυτό το μήνυμα που έχει δώσει το ελληνικό κράτος είναι ότι μόνο όταν, για παράδειγμα, βγεις με σκηνή στα Προπύλαια, ράψεις το στόμα σου, αρχίσεις και φωνάζεις, αρχίσεις και διαμαρτύρεσαι έντονα, τότε μόνο ακούγεσαι. Αλλά αυτό είναι ντροπή, κατά τη γνώμη μου. Αναγκάζεις όλο αυτό τον πληθυσμό να φτάσει σε αυτό το έσχατο σημείο να παρακαλάει για πράγματα τα οποία είναι αυτονόητα;».