Η αφήγηση αποτελεί πρότυπο τόσο για το ύφος όσο και για την δεοντολογία της: ξεχωρίζει τα περιστατικά στα οποία ήταν παρών ,τα οποία περιγράφει αναλυτικά και πολύ γλαφυρά, αλλά και ψύχραιμα. Δίνει επισης λεπτομέρεις για το πολυσυζητημένο “ψέκασμα”του Γ.Παπανδρέου. Απολαύστε την:

1. Στο Λιμάνι του Ηρακλείου την Κυριακή στις 1-2-2009, άρχισαν να μαζεύονται εξαθλιωμένοι, οικονομικά, αγρότες από τους Νομούς Λασιθίου και Ηρακλείου, υπακούοντας στην πρόσκληση της συνδικαλιστικής ηγεσίας τους για μετάβαση στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν για τα οξυμένα προβλήματα τους σχετικά με τις τιμές πώλησης των προϊόντων τους. Και αποφάσισαν να μεταβούν στην Αθήνα αφού δεν έτειναν οι κυβερνώντες ευήκοο ους στις εκκλήσεις τους.

Οι αγρότες μαζεύονταν στο λιμάνι με τα φορτηγάκια τους αλλά και με τρακτέρ. Η εντολή είχε ήδη “πέσει” από την Αθήνα, προφανέστατα από τον Κρητικό!!! κ. Μαρκογιαννάκη, να απαγορευθεί με κάθε τρόπο η μετάβαση των αγροτών στην Αθήνα, έχοντας τις πληροφορίες για τον ερχομό και των τρακτέρ. Έφεραν τον Εισαγγελέα Ηρακλείου στο λιμάνι για να διαπιστώσει, ιδίοις όμασιν, τη συγκέντρωση των αγροτών.

Προφανώς έκπληκτος και ο ίδιος από την πρωτοφανή συγκέντρωση, διέταξε πρώτα να μη μεταβούν τα τρακτέρ αλλά μόνο σαράντα φορτηγάκια. Φυσικά, αυτή η εντολή θεωρήθηκε προσβλητική για τους αγρότες, και ήταν όντως προσβλητική, αφού δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεται το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ανάλογα με τι όχημα μεταφέρεις! Οι εξαθλιωμένοι αγρότες, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πειθάρχισαν στην εισαγγελική αυτή εντολή και αναχώρησαν με το οχηματαγωγό των Μινωϊκών Γραμμών, Φαιστός Παλάς, κατόπιν καθυστερήσεων, στις 22.00 ώρα για τον Πειραιά.

Το καράβι επειδή ήταν γεμάτο, δεν είχε καμπίνες για να κοιμηθούν όλοι οι αγρότες, άλλωστε, γνωρίζαμε εκ των προτέρων, ή μάλλον, είχαμε βάσιμες υποψίες, λόγω της πρακτικής της εξουσίας, ότι θα μας υποδέχονταν με τις γνωστές δυνάμεις καταστολής [ΜΑΤ]. Λόγω αυτής της υπερέντασης, κανείς αγρότης [ούτε ο blogger που συνοδεύονταν από τη σύζυγο του Στέλλα] δεν κοιμήθηκε, ακόμη κι αυτός που είχε καμπίνα! Έτσι, φτάσαμε ξημερώματα στις 05.00 το πρωϊ στο λιμάνι του Πειραιά. Λίγο πριν φτάσουμε στο λιμάνι, ο Πρόεδρος της ΟΑΣΝΗ κ. Ζαχαρίας Σπυριδάκης μας ανακοίνωσε, επαληθεύοντας τις βάσιμες υπόνοιες μας, παρά τις αντίθετες δηλώσεις του κ. Μαρκογιαννάκη περί υποδοχής κλπ, ότι μόλις θα αποβιβαζόμασταν από το πλοίο, θα μας καλημέριζαν τα ΜΑΤ, πράγμα που συνέβη.

2. Πράγματι, σε απόσταση 70 μέτρων από το πλοίο, από τη μια είσοδο [δυτική] του λιμανιού, ήταν παραταγμένες τέσσερις κλούβες των ΜΑΤ [τουλάχιστον τόσες φαινόταν]. Μπροστά μας, με κατεύθυνση τον Άγιο Διονύσιο απ΄ όπου και η έξοδος υπ΄ αριθμό 3 του λιμανιού, ήταν παραταγμένες δυο σειρές από κλούβες των ΜΑΤ κλείνοντας τη δίοδο προς τους αγρότες για την έξοδο από το λιμάνι. Η πρώτη σειρά απείχε από την έξοδο του πλοίου περίπου 100 μέτρα, η δεύτερη σειρά απείχε από την πρώτη σειρά περίπου 50 μέτρα.

Με βάση αυτή τη στρατηγική σχεδίαση του υπεύθυνου της επιχείρησης ανάσχεσης, οι αγρότες αποκλείστηκαν, κυριολεκτικά περικυκλώθηκαν, από όλες τις εξόδους του λιμανιού, δυο ήταν άλλωστε αυτές. Έτσι, μετατραπήκαμε σε σύγχρονους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”! Κατά τη διάρκεια της στάθμευσης των οχημάτων και των τρακτέρ δίπλα στο πλοίο, είχα την ευκαιρία να ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά την ομάδα περιφρούρησης να δίνει σαφείς εντολές για το ενδεχόμενο εισχώρησης προβοκατόρων από τις δυνάμεις καταστολής. Οι εντολές ήταν σαφείς: “όταν θα δείτε ένα κουκουλοφόρο, σαπίστε τον στο ξύλο και μετά διώξτε τον με τις κλωτσιές. Κανείς Κρητικός δε θα φορά κουκούλα, αυτός λοιπόν που θα φορά κουκούλα δεν θάναι δικός μας. Εμείς θα παλέψουμε χωρίς κουκούλες, με τα πρόσωπα μας φανερά γιατί δεν είμαστε ούτε εγκληματίες ούτε δολοφόνοι”!

Κατόπιν, κατά τις 09.00 ώρα πρωινή, άρχισε η απόπειρα των αγροτών, με εμπροσθοφυλακή τους ηρωικούς τρακτεριτζήδες μας, να περάσουν το πρώτο μπλόκο των ΜΑΤ. Αυτό έγινε αναίμακτα. Αποκλείστηκαν έτσι ανάμεσα στα δυο προναφερθέντα μπλόκα των ΜΑΤ. Άραγε, ήταν αφελείς οι αγρότες μας ώστε να πέσουν στη φάκα των ΜΑΤ σαν τα ποντίκια; Όχι, αλλά, προφανώς, θα είχαν την πληροφορία, αφού γίνονταν συνεχώς διαπραγματεύσεις, ότι πιθανόν να τους άφηναν να διέλθουν, παρά την αντίθετη εισαγγελική απαγορευτική εντολή. Άλλωστε, διαδόθηκε η πληροφορία ότι πιθανόν να μας άφηναν αργότερα να μεταβούμε στο Υπουργείο Γεωργίας με τα φορτηγάκια.

Όλες αυτές οι πληροφορίες καταγράφονται με κάθε επιφύλαξη, αφού ο blogger δεν είχε άμεση επαφή με την συνδικαλιστική ηγεσία ώστε να έχει άμεση και έγκυρη πληροφόρηση για τις διαπραγματεύσεις. Στο λιμάνι ήταν σταθμευμένα πολλά Ι.Χ οχήματα [κούρσες] τα οποία δεν υπέστησαν ούτε μια γρατζουνιά από τους αγωνιζόμενους αγρότες μας. Ούτε μια! Στα επεισόδια της πρώτης ημέρας [Δευτέρα 2-2-2009] ο blogger τα παρακολούθησε από απόσταση 100 μέτρων, έτσι δεν έχει πολλά να καταθέσει γι΄ αυτά ως αυτόπτης μάρτυρας. Γνωρίζει όμως ότι συνελήφθησαν δυο αγρότες, ο ένας μάλιστα εξ αυτών ήταν και μεγάλος σε ηλικία [άνω των 60 ετών], τον οποίο ο blogger γνώρισε το βράδυ της 2/2/09 στο σαλόνι του πλοίου όταν πίναμε καφέ για να ξεκουραστούμε.

Ο blogger έμεινε με τη σύζυγο του στο σαλόνι του πλοίου για καφέ περίπου μισή ώρα και κατόπιν αναχώρησε μαζί της για το φορτηγάκι τους, σταθμευμένο έξω στο λιμάνι, για να κοιμηθούν αποκαμωμένοι από την μεγάλη ένταση της ημέρας αλλά και από το ξενύχτι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από το Ηράκλειο προς τον Πειραιά. Ο blogger μπορεί να παρακολούθησε από μακρυά τα γεγονότα της πρώτης ημέρας [τη δόση του από τα χημικά την πήρε όμως], όμως έχει να καταθέσει μια σημαντική εμπειρία από μια συνομιλία με ένα άνδρα των ΜΑΤ ηλικίας 37 ετών.

Την εμπειρία αυτή καταγράφω ευθύς αμέσως, και ύστερα θα προχωρήσω στην εξιστόρηση των δραματικών γεγονότων της δεύτερης ημέρας [Τρίτη 3-2-2009] που λίγο έλειψε να οδηγήσουν στο Απόγευμα του Άγιου Διονύσιου [κατά παράφραση της γνωστής Νύχτας του Άγιου Βαρθολομαίου], και που αυτά τα γεγονότα ο blogger τα έζησε από κοντά, από πάρα πολύ κοντά, δραματικά κοντά!

3. Κατά τις απογευματινές ώρες της Δευτέρας 2-2-2009, κι αφού είχαν καταλαγιάσει οι μεσημεριανές συγκρούσεις, κατευθύνθηκα με το φορτηγάκι της συζύγου μου στη δυτική είσοδο του λιμανιού, εκεί όπου στάθμευαν οι κλούβες των ΜΑΤ που αντικρίσαμε ευθύς με την αποβίβαση μας στο λιμάνι. Οι άνδρες των ΜΑΤ που βρίσκονταν εκεί ξεκουράζονταν και είχαν αφαιρέσει από το κεφάλι τους τα κράνη και τις ασπίδες και συζητούσαν. Στάθμευσα το φορτηγάκι μας, που έφερε μια μαύρη και μια γαλανόλευκη σημαία, δίπλα τους ακριβώς. Η μαύρη σημαία συμβόλιζε τη δυστυχία των αγροτών, η γαλανόλευκη τόνιζε ότι, και οι Κρήτες είναι Έλληνες, κι όχι μόνο οι Θεσσαλοί!

Όπως γίνεται αντιληπτό, με κοίταζαν με άγριο βλέμμα υποψιαζόμενοι ότι, κάποιος τρελός καμικάζι αυτοκτονίας τους πλησίαζε για να τους σκοτώσει με βόμβα. Κατέβηκα αμέσως και τους είπα τα εξής λόγια: “παιδιά, θέλω την άδεια σας να περιμένω για δέκα λεπτά εδώ, επειδή περιμένω κάποιο να του παραδώσω δυο τενέκες λάδι. Σας παρακαλώ!”. Με ευγένεια! μου επέτρεψαν να περιμένω δίπλα τους.

Αυτό που μου έκανε κατάπληξη ήταν ότι αυτά τα “θηρία” που ήταν ντυμένα στη στολή των ΜΑΤ ήταν αμούστακα παιδιά ηλικίας 18 με 20 ετών!! Είαι ολοφάνερο ότι, όταν βάζεις άπειρα, αμούστακα παιδιά στον πόλεμο, δεν είναι να απορείς που συμβαίνουν φονικά σε τέτοιους πολέμους. Η έλλειψη ψυχραιμίας είναι πρόδηλη σε τέτοιους πολεμιστές.

Μετά από αναμονή δέκα λεπτών, κι αφού ο άνθρωπος που περίμενα για να του παραδώσω τις δυο τενέκες με ελαιόλαδο δεν είχε εμφανιστεί, με πλησιάζει ένας άνδρας των ΜΑΤ, ύψους περίπου 1.90 [o blogger είναι 1.74]. Πρώτος μου μίλησε αυτός και μου λέει την εξής φράση: “ρε φίλε, νομίζεις ότι μας αρέσει να σας δέρνουμε;”. Έτσι άρχισε μια συζήτηση ανάμεσα σε μένα και στον άνδρα των ΜΑΤ [ηλικίας 37 ετών, όπως μου αποκάλυψε ο ίδιος] που διήρκεσε περίπου είκοσι λεπτά.

Μου αποκάλυψε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι φτωχόπαιδα, μερικοί εξ αυτών και παιδιά αγροτών, που οι ίδιοι οι γονείς τους τα έστελναν εκεί επειδή δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα βοηθήσουν αλλιώς. Επέκρινε, δριμύτατα, τον αστυνομικό που δολοφόνησε τον δεκαπεντάχρονο Αλέξη προκαλώντας το Δεκέμβρη της Οργής και την πυρπόληση της χώρας. Μου μίλησε επίσης και για τους άθλιους μισθούς τους, που δε διαφέρουν και πολύ από την τάξη των περίφημων 700 Ευρώ. Από τον ίδιο άνδρα των ΜΑΤ έμαθα επίσης, πράγμα που δε γνώριζα, ότι, ΜΑΤ είναι μόνο όσοι άνδρες φοράνε στολή χακί, όχι μπλε! [Αυτό θα γίνει κατανοητό στην εξιστόρηση των γεγονότων της δεύτερης ημέρας των μαχών].

Οι απαντήσεις μου προς τον επικεφαλής αυτό των ΜΑΤ ήταν περίπου οι εξής: πρώτα, δεν είμαι αγρότης αλλά Δικηγόρος που συμπαρίσταται σ΄ αυτήν τάξη που αποτελεί τον αιμοδότη μιας τεταρτοκοσμικής χώρας. Στο άκουσμα της επαγγελματικής μου ιδιότητας ένιωσε μεγάλη έκπληξη αφού δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ένας Δικηγόρος θα βρισκόταν σε πολεμικό πεδίο για συμφέροντα άλλης επαγγελματικής τάξης.

Του είπα ότι, δεν πολυγνωρίζω τα αιτήματα των αγροτών της Κρήτης, όμως θα του αναφέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβει το μέγεθος της εξαθλίωσης των αγροτών μας. Και του ανέφερα βέβαια το παράδειγμα της ντομάτας που αυτός, ως καταναλωτής, την αγοράζει 1,50 € ενώ ο αγρότης την πληρώνεται από τον μεσάζοντα 0,10 λεπτά!! Περιττό να αναφέρω ότι έμεινε με το στόμα ανοιχτό!

Συνεχίζοντας του είπα ότι, δεν μου αρέσει να φωνάζουν στους αστυνομικούς “μπάτσε, γουρούνι, δολοφόνε”. Θεωρώ τον αστυνομικό, όργανο προστασίας του φτωχού πολίτη, αφού ιδιωτική αστυνομία μόνο ο πλούσιος μπορεί να μισθώσει. Επομένως, χρέος έχουμε να στηρίζουμε τον αστυνομικό, αφού κι αυτός προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, και, κυρίως, μόνο αυτός μπορεί να προστατέψει τον φτωχό και αδύναμο πολίτη από την εγκληματικότητα. Στη μάχη κατά της εγκληματικότητας δεν πρέπει να ξεχνάμε τα θύματα τους, τον Διαμαντή και τον ανάπηρο της επίθεσης στα Ζωνιανά.

Τελειώνοντας, αφού ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλο για τη συζήτηση και την ανταλλαγή των απόψεων αυτών, του πρόσφερα δυο μπουκάλια [του 1,5 λίτρου] με ρακί και κρασί της Κρήτης, που τα προόριζα για τον άνθρωπο που θα του έδινα το λάδι.

Αυτός, όπως είναι ευνόητο, με ευχαρίστησε αφού δεν περίμενε τέτοια χειρονομία από τον “εχθρό”. Δίνοντας του τα, του είπα: “φίλε, σου τα δίνω με την καρδιά μου. Ξέρω, όπως και συ ξέρεις ότι, αν αύριο με πετύχεις στο μπλόκο των αγροτών, θα μου σπάσεις το κεφάλι. Το ξέρω και το ξέρεις. Δε μ΄ ενδιαφέρει. Όταν πηγαίνω στον πόλεμο, ξέρω ότι θα φάω σφαίρα. Είναι όμως συνειδητή επιλογή μου να πάω στον πόλεμο, και είμαι υπεύθυνος γι΄ αυτή”. Έτσι τελείωσε αυτή η συνάντηση με ένα “θηρίο” των ΜΑΤ. Είμαι ευτυχής γι΄ αυτή την εμπειρία.

4. Τις βραδυνές ώρες ήρθαν Κρήτες λυράρηδες κι έπαιξαν κρητική μουσική και τραγούδια για να ενθαρρύνουν τους αγωνιζόμενους αγρότες. Επίσης το βράδυ γέμισε το λιμάνι, στην έξοδο 3 δίπλα είχε στηθεί η σχετική εξέδρα, από Κρήτες της Αθήνας. Μ΄ αυτό τον τρόπο ενθάρρυναν τους κατάκοπους ελεύθερους πολιορκημένους της Κρήτης δείχνοντας τους ότι, δεν είναι μόνοι τους στον αγώνα!

5. Πριν προχωρήσω στην εξιστόρηση των κρίσιμων γεγονότων της δεύτερης ημέρας, θεωρώ χρήσιμο να γράψω δυο λόγια για τη σύζυγο μου και τα παιδιά μου. Η απόφαση να συμμετάσχουμε στη διαμαρτυρία των αγροτών μας στην Αθήνα οφείλεται, αποκλειστικά, στη σύζυγο μου Στέλλα. Την Κυριακή και περί ώρα 13.00 επιστρέφαμε από το Τυμπάκι για το Ηράκλειο, όπου διαμένουμε μόνιμα. Φτάνοντας στον οικισμό των Καπαριανών, που απέχει από το Τυμπάκι είκοσι χλμ, οι πιέσεις της για μετάβαση στην Αθήνα είχαν γίνει ανυπόφορες, κι έτσι επιστρέψαμε στο Τυμπάκι όπου και βγάλαμε εισητήρια στον τοπικό αγροτικό σύλλογο.

Οι αντιρρήσεις μου εστιάζονταν στο γεγονός ότι θα ήμουν-πιθανότατα, όπως και συνέβη-ο μοναδικός Δικηγόρος σε μια συγκέντρωση αγροτών, και θα ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα. Επίσης, το κυριότερο, που θα αφήναμε τα παιδιά μας; Στο Ηράκλειο δεν μένουν τα πεθερικά μου, τους γονείς του δε ο blogger τους έχασε σε ηλικία 28 ετών, όταν ξεκινούσε τη δικηγορική σταδιοδρομία του, μέσα σε σαράντα ημέρες τον ένα πίσω από τον άλλο. Ποιος θα πρόσεχε τα παιδιά μας [ηλικίας 14 και 17 ετών αντίστοιχα], εκ των οποίων ο μικρότερος είναι ετήσιος επισκέπτης του Ωνάσειου; Αυτή ήταν η βασικότερη αντίρρηση μου.

Όταν ξεκίνησα για να συμμετάσχω στα γεγονότα της δεύτερης και κρισμότερης ημέρας, από πολύ κοντά, ήθελε η σύζυγος μου να με ακολουθήσει κι αυτή. Αυτή τη φορά όμως δεν έκαμψε τις αντιρρήσεις μου. Η επιχειρηματολογία μου, που δεν επιδεχόταν αντιρρήσεις, ήταν η εξής: αφήσαμε τα παιδιά μας ολομόναχα στο Ηράκλειο, χωρίς κανένα να τους προσέχει, χωρίς κανένα να τους μαγειρεύει. Αφού τα αφήσαμε ολομομόναχα, ας μην τα αφήσουμε και ορφανά και από τους δυο γονείς τους. Εκεί έξω γίνεται πόλεμος!

Ας μείνουν τουλάχιστον με τον ένα γονέα. Και αφού σε μια οικογένεια τον κυρίαρχο ρόλο τον έχει η μάνα, θα πρέπει να μείνεις εσύ στο πλοίο για να γυρίσεις, σίγουρα, ζωντανή στο Ηράκλειο. Ένα ελάχιστο ευχαριστώ στη σύντροφο της ζωής μου, γιατί εξαιτίας της έζησα μια ανεπανάληπτη εμπειρία [δεν ξέρω αν θάχω την τύχη να την ξαναζήσω!], κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά μας για την ταλαιπωρία τους χωρίς να γογγύζουν.

Επίσης, δυο λόγια για την αδερφή μου Έλλη που διαμένει μόνιμα στον Πειραιά [Κορυδαλλό]. Ήθελε να κατέβει και τη δεύτερη ημέρα, την κολασμένη ημέρα, στην κόλαση του μεγάλου λιμανιού. Την “πήρα” στο τηλέφωνο και της είπα να μην τολμήσει να κατέβει στην κόλαση. Η περήφανη απάντηση της ήταν: “εγώ δε φοβήθηκα να πάω στο Πολυτεχνείο, θα φοβηθώ τα χημικά και το ξύλο;”! Και φυσικά ήρθε κι έζησε κι αυτή την κόλαση του Μεγάλου λιμανιού. Τέτοιες γυναίκες βγάζει η Κρήτη, ακόμη κι όταν ζουν μακρυά της!

6. Κι έρχομαι στα δραματικά γεγονότα της δεύτερης ημέρας, Τρίτη 3-2-2009. Τη δεύτερη ημέρα είχαν συγκεντρωθεί στο πεδίο της μάχης [ανάμεσα στο δεύτερο μπλόκο των ΜΑΤ και στην έξοδο 3 του λιμανιού] ογδόντα εφτά!! κλούβες των ΜΑΤ, όπως μας ενημέρωσε ο κ. Ζ. Σπυριδάκης. Τότε κατάλαβα αυτό που μου είχε πει ο επικεφαλής των ΜΑΤ με τον οποίο συζήτησα την προηγούμενη ημέρα. Επειδή, προφανώς, δεν επαρκούσαν ούτε αυτές οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιστράτευσαν και άλλους αστυνομικούς με μπλε στολές για να συγκρατήσουν τους ελεύθερους πολιορκημένους της Κρήτης.

Μόνο το στρατό δεν κάλεσε ο κ. Μαρκογιαννάκης! Τέτοιο και τόσο τρόμο προκάλεσαν στην σιδερένια εξουσία. Κι αυτός ο τρόμος ήταν η μεγαλύτερη νίκη! Ο βομβαρδισμός-ναι, δεν κάνω λάθος χρησιμοποιώντας αυτό τον όρο- ο βομβαρδισμός με χημικά άρχισε από την 09.30 πρωινή της Τρίτης. Κάθε μισή ώρα βομβάρδιζαν οι δυνάμεις καταστολής το πολεμικό πεδίο, βομβίδες κρότου- λάμψης έπεφταν συχνά. Η άμυνα των ελεύθερων πολιορκημένων γίνονταν με πατάτες, λίγες πέτρες, και μερικές μαγκούρες.

Οι μαχητές δεν είχαν μάσκες, παρά μόνο μερικά μαντήλια για να μην αναπνέουν τον καρκίνο, αλλά τα μάτια τους έμεναν ακάλυπτα στον βομβαρδισμό. Ο ουρανός στο λιμάνι έπαψε να είναι γαλάζιος κι έγινε άσπρος. Νόμιζες ότι ήσουν στο Τσερνόμπιλ ή στη Bohpal την καταραμένη στιγμή της έκρηξης!! Ο αέρας εκείνη την ημέρα ήταν πολύ δυνατός και ζεστός επιβαρύνοντας την ατμόσφαιρα. Γιατί, στα ελάχιστα διαλείμματα του, τότε που κατακάθιζαν τα χημικά, προλάβαινε και τα σήκωνε πάλι στον αέρα.

Μικρή προστασία μας πρόσφεραν οι φωτιές που ανάβαμε για να “σκοτώσουμε” το χημικό διάβολο, τη χημική κόλαση. Τόσο εξελιγμένα ήταν τα χημικά που γευτήκαμε ώστε ούτε η φωτιά μπορούσε να τα εξουδετερώσει! Κυριολεκτικά ζούσαμε όλοι σε ένα υπαίθριο θάλαμο αερίων!! [όσο κι αν ο όρος είναι αντιφατικός]. Στον αγώνα μετείχε κι ένας γέρος ογδόντα!! χρονών, που απάντησε ως εξής όταν αποπειράθηκαν να τον εμποδίσουν να πάει στο φονικό πεδίο της μάχης: “εμένα δε με φόβησαν οι Γερμανοί, αυτούς θα φοβηθώ;”

Περί την 13.00 ώρα συνέβη ένα επεισόδιο που λίγο έλλειψε να δημιουργήσει το Απόγευμα του Άγιου Διονύσιου. Μας λυπήθηκε φαίνεται ο θεός! Δεν εξηγείται αλλιώς! Ένας αγωνιστής, περίπου της ηλικίας μου, με καρδιακά προβλήματα, λιποθύμισε στην έξοδο 3 μετά από ένα ακόμη βομβαρδισμό με χημικά, λίγο μετά το μεσημέρι. Τέσσερις γιατροί έπεσαν πάνω του για να τον συνεφέρουν. Πέρασαν πέντε λεπτά μέχρι να ανοίξουν τα μάτια του! Αυτά τα πέντε λεπτά μας φάνηκαν πέντε αιώνες! Οι μαχητές βλέποντας να περνούν τα λεπτά χωρίς να ανοίγει τα μάτια του, θεώρησαν ότι ήταν ο πρώτος νεκρός του πολέμου!

Δε χρειάζεται να εξιστορήσω τι γινόταν και τι απειλές ακούγονταν και τι όρκοι εκδίκησης παίρνονταν. Αναφέρω μόνο, όπως προείπα, ότι οι μαχητές την ημέρα αυτή δε χρησιμοποιούσαν τα τρακτέρ τους, μόνο πατάτες, λίγες πέτρες και κάποιες μαγκούρες. Μετά από πέντε λεπτά, μετά από πέντε αιώνες, ο παρολίγο νεκρός συνήλθε, έτσι αποφεύχθηκε το Απόγευμα του Άγιου Διονύσιου.

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν τη σιδερένια εξουσία που έχει αυτή η χώρα, δείχνουν τι μαχητές είναι οι Κρήτες. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν πήγε στον πόλεμο αυτό για να σκοτωθεί, γιατί πήγε; Γιατί πήγε; Ο παπούς, που ίσως δεν είχε πατήσει ποτέ στη ζωή του τα πόδια του στον Πειραιά, γιατί πήγε; Να γιατί πρέπει νάναι κανείς περήφανος που γεννιέται Κρητικός!

Θα αναφερθώ και στο επεισόδιο με τον Γιώργο Παπανδρέου, γιατί γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά ψέματα. Και επειδή ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, νομίζω ότι έχει κάποια αξία η μαρτυρία μου. Λίγο πριν τον ερχομό του [Γ. Παπανδρέου]-για τον οποίο είναι άξιος συγχαρητηρίων-ο Νομάρχης Πειραιά κ. Μίχας, είπε σε μερικούς που ήταν γύρω του [μεταξύ αυτών και ο blogger] ότι έρχεται ο Γιώργος Παπανδρέου, κι ενώ πριν από δέκα λεπτά είχε γίνει άλλος ένας βομβαρδισμός με χημικά.

Όταν το είπε αυτό, ήμασταν σε μια απόσταση περίπου σαράντα μέτρα από το κιόσκι. Λίγο πριν [είκοσι λεπτά περίπου] είχαν εμφανιστεί από την κατεύθυνση που οδηγεί στον Ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, άλλες τέσσερις! διμοιρίες των ΜΑΤ με τουλάχιστον 40 άνδρες! Αμέσως σχηματίσαμε δυο γραμμές, αλά μπρατσέτο, τη μια πίσω από την άλλη [σε απόσταση μισού μέτρου], η μεν πρώτη αποτελούμενη από τέσσερις, στους οποίους περιλαμβάνονταν ο κ. Μίχας, η Νομάρχης Ηρακλείου κ. Σχοιναράκη, κι άλλοι δυο αγρότες, ο ένας εξ αριστερών της κ. Σχοιναράκη, ο δε άλλος εκ δεξιών του κ. Μίχα.

Στην πίσω, δεύτερη γραμμή ήμασταν τρεις, μεταξύ αυτών ο blogger και άλλοι δυο συναγωνιστές. Όλοι εμείς της πίσω γραμμής φορούσαμε μάσκες [ο blogger] και μαντήλια οι άλλοι δυο συναγωνιστές για να περιορίσουμε τον χημικό καρκίνο που κατέτρωγε τα σωθικά μας επί τόσες ώρες! Κατευθυνόμενοι, σε πανδαιμόνιο κραυγών και συνθημάτων, κατά των τεσσάρων αυτών διμοιριών των ΜΑΤ, ο Νομάρχης κ. Μίχας [που δεν φόραγε μάσκα] τους έλεγε συνεχώς: “είμαι ο Νομάρχης Πειραιά, μη ρίξετε δακρυγόνα, έρχεται ο Γιώργος Παπανδρέου”.

Οι άνδρες των ΜΑΤ φόραγαν τα κράνη τους αλλά είχαν ακουμπήσει τις ασπίδες στο έδαφος, βέβαιοι όντες ότι δε θα επακολουθήσει συμπλοκή με την ομάδα μας των επτά ατόμων. Άλλωστε αντιλαμβάνονταν και οι ίδιοι ότι, εφτά άνθρωποι, άοπλοι, θα ήταν περίπου σαν αυτοκτονία, να επιχειρήσουν οποιαδήποτε εχθρική κίνηση εναντίον σαράντα εξοπλισμένων σαν αστακών και σκληραγωγημένων ανδρών!

Φτάνοντας οι ομάδες μας σε απόσταση περίπου μισό μέτρο από τον επικεφαλής των διμοιριών και των ανδρών των ΜΑΤ, κι ενώ ο επικεφαλής αυτός είχε αφαιρέσει από το κεφάλι του το κράνος και τη μάσκα [δε θα πρέπει να ήταν μεγαλύτερος από τριάντα χρονών], εντελώς απροειδοποίητα και απρόκλητα, ο εξ αριστερών της κ. Σχοιναράκη συναγωνιστής καταφέρνει ένα τρομακτικό, σε δύναμη, αριστερό χτύπημα γροθιά στον ακάλυπτο επικεφαλής, που, τουλάχιστον, θα του έσπασε τη σιαγώνα!! Ήταν τόσο έντονος ο θόρυβος που ακούστηκε από αυτό το απίστευτο γρονθοκόπημα!

Φυσικά, ο συναγωνιστής αυτός εξαφανίστηκε αμέσως. Ο επικεφαλής αυτός των ΜΑΤ, για να καταλάβει κανείς πόσο γεροδεμένοι άνδρες είναι αυτοί των ΜΑΤ, δεν σωριάστηκε κάτω αλλά τρέκλιζε. Καθώς τρέκλιζε, “πατά” το ψεκαστηράκι που είχε στη ζώνη του και μας πήρε όλους το νέφος. Ευτυχώς για τους περισσότερους από εμάς, πλην του άτυχου κ. Μίχα, φορούσαμε μάσκα και μπορέσαμε να σταθούμε όρθιοι, παρά τον τρομερό πόνο στα μάτια μας που δεν μας επέτρεπε να τα έχουμε ανοιχτά παρά μόνο κλάσματα δευτερολέπτων!

Ο κ. Μίχας σωριάστηκε αμέσως στο έδαφος σαν κεραυνομολημένος, σαν να τον είχε χτυπήσει σφαίρα στο μέση του μετώπου του! Του έδωσα αμέσως τη μάσκα μου, εντελώς αυθόρμητα, για να μην εισπνεύσει άλλη ποσότητα πέρα από την ήδη μεγάλη που ρίχτηκε στο πρόσωπο του. Εμείς αναμέναμε ότι θα μας επιτεθούν οι άνδρες των ΜΑΤ, -τι πιο φυσιολογικό; μετά την άγρια επίθεση που δέχτηκε ο επικεφαλής τους-, παρ΄ όλα αυτά πέσαμε όλοι πάνω στον κ. Μίχα να τον βοηθήσουμε. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμασταν τον εαυτό μας, παρά μόνο τον χτυπημένο κ. Μίχα.

Προς γενική κατάπληξη μας, οι άνδρες των ΜΑΤ, δείχνοντας πρωτοφανή ψυχραιμία!, δεν μας επιτέθηκαν, ενώ ήμασταν στη μπούκα τους, κυριολεκτικά! Αν το επιχειρούσαν, με τόσο σωρευμένο θυμό που είχαν εκείνη τη στιγμή, θα μας κατασπάραζαν! Δεν υπήρχε περίπτωση να μας αφήσουν χωρίς κεφάλι ανοιγμένο, χωρίς πλευρά σπασμένα. Αν επιζούσαμε, θα ήμασταν όλοι ακόμη στο νοσοκομείο και μετά στη φυλακή! Έτσι δικαιώθηκα στην επιλογή μου να μην αφήσω τη σύντροφο της ζωής μου να έλθει στο πεδίο της μάχης.

Ο μαυροφορεμένος καπετάνιος με το δρεπάνι παραμονεύει πάντα σε τέτοιες στιγμές πολέμου να σε πάρει στη σάπια βάρκα του στον τελευταίο δρόμο για την Αχερουσία. Απομακρύναμε τον κ. Μίχα σε απόσταση 20 μέτρων από τα ΜΑΤ, και σε απόσταση περίπου σαράντα μέτρων όπου βρίσκονταν το κιόσκι όπου θα μιλούσε ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως κι έγινε μετά από δέκα λεπτά.

Στη διάρκεια φροντίδας του κ. Μίχα, δεν έπεσε κανένα άλλο δακρυγόνο, δεν ακούστηκε κανείς κρότος, ούτε απλώθηκε άλλο πυκνό νέφος. Όμως ο αέρας που δεν άφηνε να κατακαθίσει το νέφος από τους συνεχόμενους βομβαρδισμούς δημιουργούσε, όπως προείπα, ένα υπαίθριο θάλαμο αερίων, κι όλοι κυκλοφορούσαμε με μάσκες. Έτσι εξηγείται η δυσφορία του κ. Παπανδρέου με την είσοδο του στο λιμάνι. Κυριολεκτικά μπήκε σε ένα υπαίθριο Τσερνόμπιλ! Αυτή είναι όλη η αλήθεια από ένα αυτόπτη μάρτυρα.

7. Όσοι γνωρίζουν τον blogger, γνωρίζουν ότι ποτέ δεν ψήφισε σε βουλευτικές εκλογές τον πολιτικό χώρο στον οποίο είναι ενταγμένοι η Νομάρχης Ηρακλείου κ. Σχοιναράκη και ο Νομάρχης Πειραιά κ. Μίχας. Όμως, με την απαράμιλλη στάση της κ. Σχοιναράκη κατά την δεύτερη κρίσιμη μέρα κατά τον βομβαρδισμό με χημικό καρκίνο του λιμανιού του Πειραιά, κυριολεκτικά στάθηκε σαν μάνα στους ελεύθερους πολιορκημένους, γευόμενη και αυτή άφθονο χημικό καρκίνο, δικαίωσε την επιλογή μου να την ψηφίσω στις νομαρχιακές εκλογές, επιλογή μου σωστή, όπως αποδείχτηκε πανηγυρικά.

Το Ηράκλειο βρήκε, επιτέλους, Νομάρχη. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και για τον Βουλευτή Ηρακλείου κ. Γκεγκέρογλου. Από το πρωί, και μέχρι την αποχώρηση μας για την Κρήτη, ήταν στο πεδίο της μάχης, όπως και η κ. Σχοιναράκη, εμψυχώνοντας τους ελεύθερους πολιορκημένους! Άξια εκλέγεται πρώτος Βουλευτής στο νομό Ηρακλείου.

8. Όσο για τον Νομάρχη Πειραιά κ. Μίχα, αρκεί να αναφέρω ότι ήταν ο φυσικός ηγέτης των ελεύθερων πολιορκημένων κατά την ημέρα της χημικής κόλασης. Μέχρι και μάσκες παρήγγειλε τις υπηρεσίες της Νομαρχίας Πειραιά να φέρουν στους ελεύθερους πολιορκημένους. Φανταστείτε ότι, οι “πλούσιοι” αγρότες της Κρήτης δεν είχαν να δώσουν δέκα πέντε Ευρώ να αγοράσουν μια μάσκα για να προστατευτούν από τους βομβαρδισμούς των ΜΑΤ!

Επίσης, υπέβαλλε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για την παράνομη παρουσία των ΜΑΤ στο λιμάνι! Ο Πειραιάς είναι τυχερός που έχει ένα τέτοιο Νομάρχη, ο δε blogger νιώθει ευτυχής που γνώρισε ένα άνθρωπο με τέτοια προσωπικότητα, άλλωστε μαζί έκαναν δηλώσεις στην εκπομπή του κ. Αυτιά, όπου και γνωρίστηκαν με την έναρξη των βομβαρδισμών! Αξίζει να παραθέσω απόσπασμα δηλώσεων του στην ΚΡΗΤΗ T.V, και που κατέγραψε και ο blogger στο βίνετο του: “… κάνω έκκληση, μέσα από το σταθμό σας, στον κ. πρωθυπουργό, να αποσύρει την παράνομη παρουσία της αστυνομίας και των ΜΑΤ μέσα από το λιμάνι.Είναι απαράδεκτο!, είναι απαράδεκτο! αυτό που γίνεται στον Πειραιά.

Είναι απαράδεκτο για τη Δημοκρατία!, είναι απαράδεκτο για τον πολιτισμό μας!, είναι απαράδεκτο να προσβάλλεται η περηφάνεια των Κρητικών μ΄ αυτό το βάναυσο τρόπο! Πρέπει αυτή τη στιγμή να αποχωρήσουν τα ΜΑΤ από το λιμάνι του Πειραιά για να μπορέσουνε οι Κρητικοί να κάνουν αυτό που ορίζει το συμφέρον τους. Είναι αδιανόητο να επιτίθενται τα ΜΑΤ! Φοβάμαι!, φοβάμαι!, και θα το πω στον αέρα, και δημόσια, ότι θα γίνουν επεισόδια αιματηρά!, και θα είναι σε βάρος του πολιτισμού μας και της Δημοκρατίας.

Κάνω έκκληση να αποχωρήσουν τα ΜΑΤ και δε θα γίνει τίποτα απολύτως. Όσο αφορά τον Πειραιά, έχει καταλύσει η ίδια η Κυβέρνηση τη Δημοκρατία! Δε λειτουργεί το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Δεν το απέκλεισαν οι αγρότες της Κρήτης! Το απέκλεισαν τα ΜΑΤ και ο Μαρκογιαννάκης. Κανένας άλλος”! Η Κρήτη βρήκε ένα αδερφό, τον Νομάρχη Πειραιά κ. Μίχα. Κύριε Νομάρχα, σας ευχαριστώ από καρδιάς! Κύριε Νομάρχα, σας ευχαριστούμε όλοι οι Κρήτες από καρδιάς!

9. Οι τρομοκράτες του Κρητικού!! κ. Μαρκογιαννάκη όταν αποχώρησαν από το λιμάνι του Πειραιά, δεν γρατζούνισαν ούτε ένα αμάξι από τα πολυάριθμα Ι.Χ που ήταν σταθμευμένα εκεί. Ούτε ένα! Οι τρομοκράτες του κ. Μαρκογιαννάκη είχαν τρομερά όπλα που μόνο ο στρατός θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με επάρκεια: πατάτες, ντομάτες, λίγες πέτρες, και λίγες μαγκούρες! Αυτοί ήταν οι τρομοκράτες της Κρήτης κ. Μαρκογιαννάκη.

Αυτούς τους τρομοκράτες κατατρόπωσε ο κ. Μαρκογιαννάκης! Σαν Κρητικός νιώθω περηφάνεια αλλά νιώθω και βαθύτατη ντροπή! Νιώθω περηφάνεια που η Κρήτη βγάζει τέτοιους αγωνιστές να βαδίζουν στο βέβαιο θάνατο, χωρίς κανένα δισταγμό. Νιώθω ντροπή που αυτός ο Υπουργός γεννήθηκε από την Κρήτη!

10. Αυτή η χώρα ζει μια τρομακτικά επικίνδυνη εγκυμοσύνη. Ο τοκετός είναι φοβερά επώδυνος. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, η εγκυμοσύνη αυτή θα γεννήσει, με μαθηματική νομοτέλεια, ένα Ροβεσπιέρο, ένα Σαιν Ζύστ! Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης, δηλαδή του ψέμματος και της βίας! Δεν μπορεί να νεκρανασταίνεται ο περιβόητος εσωτερικός εχθρός υπό το μανδύα της τάξης και του νόμου! Καμιά σιδερένια εξουσία δεν κράτησε για πολύ!

11. “ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Όταν ταχύς τις ουπιβουλεύων λάθρα χωρή, ταχύν δει καμέ βουλεύειν πάλιν. Ει δ΄ ησυχάζων προσμενώ, τα τούδε μεν πεπραγμένα έσται, ταμά δ΄ ημαρτημένα. ΚΡΕΩΝ: Τι δήτα χρήζεις; Η με γης έξω βαλειν; ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Ήκιστα. Θνήσκειν, ου φυγείν σε βούλομαι. ΚΡΕΩΝ: Ως αν προδείξεις οίον έστι το φθονείν. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Ως ουχ υπείξων ουδέ πιστεύσων λέγεις; ΚΡΕΩΝ: Ου γαρ φρονούντα σε ευ βλέπω. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Το γουν εμόν. ΚΡΕΩΝ: Αλλ’ εξ ίσου δει καμόν. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Αλλ’ έφυς κακός. ΚΡΕΩΝ: Ει δε ξυνίης μηδέν; ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Αρκτέον γε όμως. ΚΡΕΩΝ: Ούτοι κακώς γε άρχοντος. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Ω πόλις, πόλις! ΚΡΕΩΝ: Καμοί πόλεως μέτεστιν, ουχί σοι μόνω. Μετάφραση. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Όταν ο κακόβουλος γρήγορα, με δόλιο τρόπο προχωρεί, πρέπει κι εγώ γρήγορα τις σκέψεις μου να κάνω. Αν περιμένω, χωρίς να κάνω τίποτα, τα σχέδια του θα έχουν πετύχει, ενώ εγώ θα έχω αποτύχει. ΚΡΕΩΝ: Λοιπόν, τι θέλεις; Στ΄ αλήθεια να με διώξεις από τη χώρα; ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Καθόλου! Να πεθάνεις θέλω, όχι να πας εξορία! ΚΡΕΩΝ: Ναι, αν ποιος είναι ο φθόνος μου, μου δείξεις. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Μιλάς με διάθεση να μην υποχωρήσεις, να μην υπακούσεις; ΚΡΕΩΝ: Ναι, γιατί βλέπω πως σωστά δε σκέφτεσαι. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Για μένα, ναι. ΚΡΕΩΝ: Μα πρέπει και για μένα. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Από φυσικού σου είσαι κακός. ΚΡΕΩΝ: Κι αν τίποτα δε νιώθεις; ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Ωστόσο πρέπει να υπακούσεις. ΚΡΕΩΝ: Όχι βέβαια, αν δεν κυβερνάς σωστά. ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ: Ω, πόλη, πόλη! ΚΡΕΩΝ: Κι εγώ έχω στην πόλη δικαιώματα, όχι εσύ μονάχα!» [Σοφοκλής, Οιδίποδας Τύραννος, στίχοι 619-633, εκδοτικό ΖΗΤΡΟΣ]”. Από το λιμάνι της αγωνίας και της οργής, καληνύχτα κ. Μαρκογιαννάκη!

από το Ελεύθορος Πολίτης