var flashvars={file:”https://www.tvxs.gr/downloads/hatz1.mp3″};var params = {allowscriptaccess:”always”, allownetworking:”all”, wmode:”transparent”}; var attributes = {id:”mp3_player”, name:”mp3_player”}; swfobject.embedSWF(‘https://www.tvxs.gr/scripts/player/player.swf’, ‘mp3_player’, ‘240’, ’20’, ‘7.0.0’, false, flashvars, params, attributes);

Ads

«Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασίαν (θα ήμασταν)» λέει ο μεγάλος δημιουργός. «Mήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; Κι ύστερα συμμαχίες, συμφέροντα, αφού θα είχαν εγκατασταθεί οι κυβερνήσεις εκείνες του εξωτερικού που θα ’θελαν το ΟΧΙ εξαρχής. Μερικοί συνεργάτες των Γερμανών σε δίκες, κουρέματα γυναικών, όπως βάρβαρα συνέβησαν στην πολιτισμένη Γαλλία, κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Να, λοιπόν, γιατί τις εθνικές επετείους τις αντιμετωπίζω σαν ημέρα νεκρών. Άσε κι εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένον όφιν. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Ώσπου ήρθε η πραγματικότητα, η μεγάλη καρπαζιά των μεγάλων φίλων. Μας τοποθέτησαν σ’ ένα τραπέζι που απουσιάζαμε και μας μοιράζανε κατά τα υψηλά συμφέροντά τους […]».

To απόσπασμα μεταδόθηκε στην εκπομπή «Είκοσι χρόνια Σκάι» με τον Άρη Χατζηστεφάνου.