Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τις ταινίες με θέμα την πολιτική, ο νους τους συνήθως πάει σε σκοτεινές ιστορίες ίντριγκας, όπως «Ο Υποψήφιος Της Μαντζουρίας» (2004) ή ταινίες που καταπιάνονται με την ηθική διάσταση των πραγμάτων, όπως «Ο Κύριος Σμιθ πάει στη Ουάσιγκτον». Το Χόλυγουντ ωστόσο γνωρίζει εδώ και πολύ καιρό ότι η σφαίρα της πολιτικής είναι από καιρό ώριμη για σατιρική οικειοποίηση.

Δίπλα ακριβώς στη φωτεινή παράδοση των ταινιών πολιτικού δράματος βρίσκεται η πλούσια φλέβα της πολιτικής κωμωδίας, η οποία μεταχειρίζεται τη Ουάσιγκτον και τους τοπικούς αντιστοίχους της με προσβολές και χλεύη. Οι ταινίες αυτές, κρίνοντας τους προέδρους, τους κυβερνήτες, τους στρατηγούς και τους πολιτικούς προϊσταμένους με τσουχτερό χιούμορ, αντιμετωπίζουν την πολιτική με το αντίστοιχο επίπεδο σεβασμού – που κάθε άλλο παρά πολύ είναι.

Παρουσιάζουμε, λοιπόν, τις δέκα σπουδαιότερες ταινίες πολιτικής σάτιρας. Σε μια εποχή που ο πολιτικός διάλογος είναι ανύπαρκτος, το καλό τους χιούμορ και ο κυνισμός τους αποτελούν ένα ιδανικό τονωτικό. «Όταν η πολιτική σκηνή κυριαρχείται από εφάμιλλους της Σάρα Πέιλιν, τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς από το να γελάσει;»

Η «Σούπα από Πάπια» είναι μια χαρακτηριστικά ιδιάζουσα προσπάθεια των αδερφών Μαρξ σε φρενήρεις ρυθμούς, ώσπου περίπου στο μέσο της ταινίας το παράλογο στυλ συναντά το άβαντ-γκαρντ, μετατρέποντας μια πυρετώδη φάρσα σε ένα άγριο κατηγορητήριο για τους πολέμους. Η τολμηρή καταγγελία της αέναης ματαιότητας των πολέμων -τα κοστούμια αλλάζουν, μα όλα τα άλλα μένουν ίδια- κατατίθεται αφειδώς και δίχως δεύτερες σκέψεις.