Φίλοι, εκεί στη Νότια Αφρική, απ’ όπου κι αν έρχεστε, για να χορέψετε γύρω από το τοτέμ της θεάς μπάλας, παίκτες ή βουβουζελοπνεύστες, σας παρακαλώ, σήμερα κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, που μέρα σαν κι αυτή πριν πέντε χρόνια έφυγε χωρίς τους στίχους του, από τούτη τη ζωή. Κι αν δεν τον γνωρίζετε -σίγουρα δεν τον γνωρίζετε- δεν πειράζει, φίλαθλος ήταν κι αυτός, δικός μας. Πάγωσε πάνω στα τσιμέντα του πρώτου γηπέδου του ΗΡΑΚΛΗ, εκεί στο Χημείο, και μετά στο «κυριλάτο» Καυτανζόγλειο. Πόνεσε πιο πολύ απ’ όσο χάρηκε, βλέποντας την «Ήρα». Ένιωθε πάντα ότι στην ενδεκάδα του ροπαλοφόρου έβλεπε Σπαρτιάτες να φυλάνε Θερμοπύλες. Μαζί τους κι αυτός, γυρνούσε το βράδυ σπίτι του, μετά τις ήττες, κι έσπερνε λέξεις στο χαρτί. Κι ονειρευόταν μετά, όταν έπεφτε κουρασμένος να κοιμηθεί, ότι οι λέξεις αυτές βλάσταιναν, πετούσαν καρπούς κι έφτιαχναν καλύτερους κόσμους, καλύτερους ανθρώπους, καλύτερο ΗΡΑΚΛΗ… Του Βασίλη Κεχαγιά

Η αιώνια προσδοκία του χαμένου! Και η αιώνια προδοσία του χαμένου: από τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον ΗΡΑΚΛΗ. «Κι όμως αυτός δεν παραδέχθηκε την ήττα», όπως έγραφε. Κι όταν ξυπνούσε, συνέχιζε να βλέπει τα ίδια όνειρα…Όχι, δεν ήταν «ποιητής της ήττας», όπως τον βάφτισαν οι λόγιοι σύντροφοί του. Κανείς οπαδός δεν παραδέχεται την ήττα. Γιατί στο γήπεδο μπορεί να βλέπει τον Χατζηπαναγή να σκορπίζει ελπίδα για το ακατόρθωτο. Να πετάγεται σαν από εφιάλτη όταν και πάλι Μήδοι διαβαίνουν επιτέλους, αλλά να ξέρει το δρόμο για το επόμενο όνειρο, σαν τους μαθητές του Χριστού: «όταν αυτός τους πρόδωσε, αυτοί δεν αρνηθήκαν…».

Φίλοι του ΗΡΑΚΛΗ, εδώ στην Ελλάδα, εσείς δεν ξέρετε τον Μανόλη Αναγνωστάκη; Δε σας μίλησε κανείς από τους πατεράδες σας, που σας πήγαιναν από το χέρι στο Καυτανζόγλειο, για τον Μανόλη Αναγνωστάκη; Φλυαρείτε συνεχώς για την Ιστορία της αγαπημένης σας ομάδας και δε σας μίλησε ούτε ένας για δαύτον; Σαν την Ελλάδα κι εσείς! Έχασε πρώτα τους ποιητές της και μετά τα λεφτά της….Ιστορία δε γεννάνε τα λόγια, αλλά οι άνθρωποι που τα προφέρουν και τα προσφέρουνε. «Με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται κι αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν. Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε, παραποιήθηκε». Ρε μπας και ζει ακόμη ο Μανόλης Αναγνωστάκης; Μήπως βλέπει από ‘κει πάνω και στέλνει τις λέξεις του για να μας φωτίζουν στο σκοτάδι της ήττας; Άλλωστε, το τραγουδάει και ο ύμνος σας, φίλοι. «Κι όταν κάποτε πεθάνω, θα ζητήσω απ’ το Θεό να μ’ αφήσει για να βλέπω το γαλάζιο Γηραιό». Λοιπόν, καιρός να μάθετε ότι οι νεκροί δεν βλέπουν μπάλα, δεν βλέπουν τίποτα, ούτε καν όνειρα. Κάτι νεκροί όμως σαν τον Αναγνωστάκη έχουν αφήσει ανοιχτό το φως στα όνειρά τους για να τα βλέπουμε εμείς οι ζωντανοί και δήθεν ξύπνιοι. Αυτό το φως νίκησε το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική για να φέγγει στις μάχες του Μουντιάλ, αντί για αυτές του Σοβέτο. Γι’ αυτό σας λέω: τιμήστε αυτούς που μας έμαθαν να νικάμε, ακόμη κι όταν χάνουμε…