Οι “κανονιέρηδες” είναι ξανά σε τελικό μετά από έξι χρόνια απουσίας και ο Αρσέν Βενγκέρ νιώθει πως έρχεται η ώρα για διαδοχικές ηχηρές απαντήσεις στους επικριτές. Το Sport24.gr αναλύει το εκπληκτικό φαινόμενο “Άρσεναλ”, που όμοιό του δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άλλο στο “Νησί”!

Η φιλοσοφία του Αρσέν Βενγκέρ για το ποδόσφαιρο όπως αυτή ειπώθηκε το 2002:

“Όταν το ποδόσφαιρο πλησιάζει την τέχνη και η επικοινωνία μεταξύ των παικτών είναι σωστή ώστε όλοι να κάνουν κάτι ευφυές όταν έχουν την μπάλα, τότε το ποδόσφαιρο όντως γίνεται τέχνη και το να το παρακολουθεις είναι μία στιγμή ομορφιάς”.

H νίκη της Άρσεναλ με 3-0 επί της Ίπσουιτς το βράδυ της Τρίτης στον δεύτερο μεταξύ τους ημιτελικό για το Λιγκ Καπ δεν σήμανε απλά την πρόκριση των “μωρών του Βενγκέρ” στον τελικό της διοργάνωσης (θα αντιμετωπίσουν στις 27 Φεβρουαρίου τον νικητή από το ζευγάρι Μπέρμιγχαμ-Γουέστ Χαμ) αλλά πολλά παραπάνω…

Και αυτό γιατί η ομάδα του Βόρειου Λονδίνου θα έχει την ευκαιρία σε έναν μήνα περίπου από τώρα να διεκδικήσει το πρώτο της τρόπαιο μετά από έξι ολόκληρα χρόνια (τελευταία κούπα το FA Cup του 2005 στον τελικό κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Μιλένιουμ του Κάρντιφ) αλλά και το πρώτο της στο “Γουέμπλεϊ” μετά το 2-0 επί της Νιούκαστλ στον τελικό του 1998.

Αυτό μάλιστα που προσδίδει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, λάμψη, αίγλη αλλά και γλύκα στον επικείμενο τελικό της Άρσεναλ είναι η εντελώς διαφορετική πολιτική που ακολουθεί στις μεταγραφές αλλά και στον τρόπο που προσεγγίζει το ποδόσφαιρο σε σύγκριση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες στο “Νησί”.

Τα μωρά… μπουσούλησαν μέχρι το Γουέμπλεϊ

Σε αυτό την αποκλειστική ευθύνη έχει -ποιός άλλος;- ο Αρσέν Βενγκέρ, με τον Αλσατό τεχνικό να παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο του “Emirates” κόντρα στην Ίπσουιτς μία 18αδα όπου κανείς παίκτης του δεν ήταν πάνω από 30 ετών και με μόλις πέντε μέλη των “κανονιέρηδων” να ξεπερνούν τα 25!

Για όσους μάλιστα θέλουν και αποδείξεις, διαβάστε τις ηλικίες των παικτών που ήταν στην αρχική ενδεκάδα: 20 ετών ο Σέζνι, 27 ο Σανιά, 24 ο Ντζουρού, 20 ο Κοσιελνί, 25 ο Κλισί, 22 ο Ντενίλσον, 19 ο Γουίλσιρ, 23 ο Φάμπρεγας, 23 ο Μπέντνερ, 29 ο Αρσάβιν και 27 ο Φαν Πέρσι.

Όσο για τους παίκτες που μπήκαν αλλαγή στο ματς, 27 ετών είναι ο Εμπουέ, 21 ο Γουόλκοτ και 23 ο Νασρί, ενώ “ενδιαφέρον” παρουσιάζουν οι παίκτες που έμειναν στον πάγκο: 19 ετών ο Σι, 23 ο Σονγκ, 21 ο Γκιμπς και 27 ο Σαμάκ…

Όπως μάλιστα επεσήμανε ο “αρχιτέκτοντας” του θαυμαστού οικοδομήματος της Άρσεναλ από τα μέσα της δεκαετία του ’90 και μετά, η ωριμότητα που αποκτά ολοένα και περισσότερο η ομάδα του με την πάροδο του χρόνου και το “δέσιμο” όλων αυτών των νεαρών παικτών, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να έρθει η πρόκριση.

“Πριν από δύο χρόνια θα ήμασταν νευρικοί όσο το ματς δεν θα ερχόταν στα μέτρα μας. Πιστεύω ότι η κατάκτηση του Λιγκ Καπ θα είναι καταλυτικό στοιχείο για να έρθουν και άλλες επιτυχίες.

Δεν είναι αυτός ο μοναδικός στόχος που έχουμε μέσα στη σεζόν, έχουμε ακόμα μεγαλύτερους στόχους, αλλά το Λιγκ Καπ μπορεί να μας βοηθήσει να πετύχουμε και στα άλλα μέτωπα”, δήλωσε χαρακτηριστικά.

Πυρ κατά βούληση από τα “κανόνια”

Φυσικά, η επιτυχία του Βενγκέρ δεν έγγειται στο γεγονός ότι η “δική του” Άρσεναλ πέρασε το εμπόδιο μίας ομάδας της Τσάμπιονσιπ (Ίπσουιτς) και έφτασε στον τελικό της τρίτης τη τάξει αγγλικής διοργάνωσης, αλλά στο ότι έχει καταφέρει να κάνει τους Λονδρέζους πρωταγωνιστές στο “Νησί”.

Μία ομάδα που αποτελεί σημείο αναφοράς για το μοντέρνο και θεαματικό ποδόσφαιρο που παίζει, για τα αμέτρητα ταλέντα που παράγει, για τους πιτσιρικάδες που έρχονται από άλλες ομάδες και χτίζονται ποδοσφαιρικά στο Λονδίνο, αλλά και για το γεγονός ότι παραμένει ανταγωνιστική και ισότιμη διεκδικήτρια του τίτλου με τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι παρόλο που τα χρήματα που ξοδεύει στο εκάστοτε μεταγραφικό παζάρι είναι πολύ λιγότερα.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό που την έχει κάνει συμπαθή σε αρκετούς φιλάθλους που δεν πρόσκεινται σε κάποια ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ.

Είναι το κάτι διαφορετικό που προσφέρει, η επιλογή της να βάζει τη μπάλα κάτω και να προσπαθεί να δημιουργεί αντί να καταστρέψει, η απέχθεια που εμφανίζει πολλές φορές στο παιχνίδι της για τις παραδοσιακές αγγλικές “καμινάδες” αλλά και η ποδοσφαιρική… αφέλειά της που την οδηγεί αρκετές φορές σε ήττα καθώς προτιμά να κερδίζει ΟΛΑ τα ματς με όπλο την επίθεση και όχι τα άμυνα.

Οι Αμερικανοί έχουν ένα γνωμικό που λέει ότι “η επίθεση κόβει εισιτήρια αλλά η άμυνα είναι αυτή που χαρίζει τίτλους” και φαίνεται πως αυτό ταιριάζει γάντι και στην Άρσεναλ, με τον Αρσέν Βενγκέρ να δίνει -πολλές φορές- την εντύπωση με τον τρόπο που δουλεύει ότι τον ενδιαφέρει πρωτίστως να φεύγει ο φίλος της Άρσεναλ με γεμάτη την καρδιά από το γήπεδο και όχι να έχει ως αυτοσκοπό όποια κούπα είναι διεκδικήσιμη.

Για όσους μάλιστα τον κατηγορούν ότι δεν ξοδεύει όσα θα έπρεπε (ή όσα ξοδεύουν οι… άλλοι) με αποτέλεσμα η Άρσεναλ να μην αποτελείται από παίκτες “ψημένους” και πρωτοκλασάτους, αυτός έχει να αντιπαρατάξει ότι με τον τρόπο που δουλεύει και τα αποτελέσματα θα έρθουν κάποια στιγμή και η ομάδα θα εξακολουθεί να είναι ανταγωνιστική για πολλά χρόνια ακόμα.

Το δάνειο και το… total football

Η πεποίθησή του μάλιστα αυτή μπορεί να στηριχτεί σε ένα πανίσχυρο επιχείρημα: το γεγονός ότι η Άρσεναλ ήταν ο μοναδικός σύλλογος της Πρέμιερ Λιγκ με πλεόνασμα μέσα στο 2010, κάτι που προκαλεί θαυμασμό από τη στιγμή που δεν έχει ακόμα αποπληρώσει όλο το δάνειο που πήρε για την καταασκευή του υπερσύγχρονου και μεγαλοπρεπούς “Emirates”.

Εντάξει, μπορεί να καταμαρτυρούν στην Άρσεναλ ότι οι Άγγλοι παίκτες είναι μειονότητα όμως ποιός σύλλογος στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και με υψηλούς στόχους “κλείνει τα μάτια” του απέναντι σε ευκαιρίες από το εξωτερικό;

Εντάξει, μπορεί να της προσάπτουν ότι δεν έχει… σαρώσει στους τίτλους, όμως αυτή δεν ήταν η μοναδική ομάδα που “κοίταξε στα μάτια” τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην εποχή της παντοκρατορίας των “κόκκινων διαβόλων” από το 1994 μέχρι το 2004;

Εντάξει, μπορεί να έχει χάσει παιχνίδια κρίσιμα (π.χ με τη Μπαρτσελόνα πέρυσι στο Καμπ Νόου) επειδή δεν ήξερε να παίξει όπως η… Ίντερ του Ζοζέ Μουρίνιο (παιχνίδι τακτικής και σκοπιμότητας), όμως δεν είναι τίτλος τιμής για τους οπαδούς μίας ομάδας να τη συγκρίνουν με τους “μπλαουγκράνα”του Γουαρδιόλα ή με τις ομάδες που έχουν μείνει στην ιστορία για το total football που έπαιξαν;

Είναι μάλιστα τόσο υποδειγματικός ο τρόπος που δούλεψε και δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια ο Αρσέν Βενγκέρ με τους εκκολαπτόμενους ποδοσφαιρικούς σταρ, ώστε να αναδειχθεί κορυφαίος προπονητής της δεκαετίας (2001-2010) από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου, με τον Αλσατό τεχνικό να συγκεντρώνει 156 πόντους έναντι 148 του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και 135 του Ζοζέ Μουρίνιο.

Πάνω από Φέργκιουσον και Μουρίνιο

Για όποιον δεν εμπέδωσε την παραπάνω πρόταση επαναλαμβάνουμε: ο Βενγκέρ θεωρήθηκε από την IFFHS καλύτερος τόσο από τον πλέον πολυνίκη τεχνικό στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου (Φέργκιουσον) όσο και από τον άνθρωπο που κατέκτησε τρία ευρωπαϊκά τρόπαια με δύο διαφορετικές ομάδες την τελευταία οκταετία και ο οποίος θεωρείτα δικαιολογημένα αυτή τη στιγμή ως ο κορυφαίος κόουτς του πλανήτη (Μουρίνιο).

Η εξήγηση που δόθηκε, δεν ήταν τίποτα άλλο από τη φιλοσοφία που διέπει την Άρσεναλ επί εποχής του: “Παρόλο που ο Γάλλος δεν έχει κερδίσει ποτέ μέχρι τώρα στην ετήσια ψηφοφορία, είναι μεταξύ των κορυφαίων προπονητών κάθε χρόνο.

Είναι αξιοθαύμαστο το πώς επανειλημμένα έπλασε και κατασκεύασε νεαρούς παίκτες εμφσύοντάς τους την επιθετική νοοτροπία”.

Αυτό το ποδοσφαιρικό μοντέλο της Άρσεναλ εξυμνείται μάλιστα σε κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε την Τετάρτη (26/1) σε οπαδική ιστοσελίδα των “κανονιέρηδων”, και σας παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

“Ο πρώτος κανόνας για έναν προπονητή είναι να καταστήσει την ομάδα του ανταγωνιστική, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι τα τρόπαια δεν μετρούν. Το να παραμένεις υπολογίσιμος και ανταγωνιστικός είναι αυτό που επιτάσσει ο σύγχρονος αθλητισμός.

Η ικανοποίηση του Μάρατ Σάφιν, παρά το γεγονός ότι πολλοί τον κριτικάρουν που περιορίστηκε σε δύο μόνο κατακτήσεις γκραν σλαμ, έγγειται στο ότι παρέμεινε για χρόνια διεκδικητής τίτλων ανεξάρτητα από το ότι έγινε σάντουιτς μεταξύ δύο εποχών, Αντρέ Αγκάσι και Πιτ Σάμπρας η μία και Φέντερερ και Ναδάλ η άλλη.

Η πολιτική της ποδοσφαιρικής εξέλιξης νεαρών παιδιών έχει σκοπό αυτό ακριβώς, να διατηρεί την Άρσεναλ σε υψηλά επίπεδα ανταγωνισμού, μετά και την μετακίνησή της στο Emirates.

Δεν πρόκειται για φετίχ του προπονητή αλλά για στρατηγική που ο κάθε οργανισμός χτίζει σε εποχές αλλαγής, αυτό δηλαδή που κάνει η Άρσεναλ για να έχει εξασφαλισμένο το υγιές μέλλον της.

Ο Βενγκέρ πιστεύει ότι βγάζοντας μία ομάδα από προικισμένους παίκτες που θα αγωνίζονται για χρόνια μαζί, θα επιτρέψει στον σύλλογο να δημιουργήσει μία ποδοσφαιρική κουλτούρα που θα την κάνει ξεχωριστή και μοναδική.

“Η απόφαση ήταν να προχωρήσουμε κυρίως με νέους όταν αποφασίσαμε να χτίσουμε ένα νέο στάδιο επειδή δεν είμαστε σε θέση να ξοδεύουμε 30 και 40 εκατομμύρια λίρες για παίκτες.

Το αν ο κόσμος το αποδέχεται ή όχι είναι ένα θέμα, όμως η ουσία είναι ότι σήμερα έχουμε μία καλή ομάδα, βγάζουμε κέρδη και πληρώνουμε στους πιστωτές μας.

Ο κόσμος σκανδαλίζεται όταν οι τράπεζες έχουν χασούρα, αλλά εγώ σκανδαλίζομαι όταν ποδοσφαιρικοί σύλλογοι χάνουν χρήματα.

Για μένα είναι η ίδια διαδικασία. Δεν είμαι ενάντια στο να δαπανούμε χρήματα, είμαι ενάντια στο να χάνουμε χρήματα.

Επιπλέον, θα πρέπει πάντα να προσφέρεις στον παίκτη λύσεις που να του επιτρέψουν να αξιοποιήσει στο μάξιμουμ την ευφυία του μέσα στο παιχνίδι.

Θα πρέπει να αφήνουμε τους παίκτες να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να αυτοσχεδιάζουν μέσα στον αγώνα.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε μία χρυσή γενιά με τους Γκιγκς, Σκόουλς, Μπέκαμ, Μπατ και τους αδερφούς Νέβιλ και πήραν τίτλους επειδή έμειναν μαζί. Αυτή η ομάδα μπορεί να έχει παρόμοια επιτυχία, το πιστεύω αυτό.

Στο ξεκίνημα της σεζόν παίζαμε με τους Τίο Γουόλκοτ, Αμπού Ντιαμπί, Σεσκ Φάμπρεγας, Σαμίρ Νασρί και Ντενίλσον και ο μεγαλύτερος ήταν 21 ετών. Όταν θα γίνουν όλοι 23 ή 24 ετών θα είναι σε θέση να τους κερδίζουν όλους, πιστέψτε με.

Αλλά θα πρέπει να τους κρατήσουμε μαζί, ό,τι και αν συμβεί και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος στο μοντέρνο ποδόσφαιρο.

Συνήθως οι μεγάλοι σύλλογοι δεν εκπαιδεύουν πλέον τους νεαρούς παίκτες”, είχε πει ο Βενγκέρ το 2009 και το ότι η Άρσεναλ συναγωνίζεται φέτος σε τέσσερα μέτωπα ενισχύει το τότε σκεπτικό του”, αναφέρει το σχετικό κείμενο.

Οι αποκαλούμενοι λοιπόν… losers δείχνουν έτοιμοι να πάρουν την πρώτη εκδίκηση από τους επικριτές τους, κατακτώντας το Λιγκ Καπ στον τελικό της 27ης Φεβρουαρίου και φέρνοντας τον πρώτο τίτλο στην Άρσεναλ μετά από έξι χρόνια.

Το αν θα υπάρχει συνέχεια από τα θαυματουργά μωρά του δασκάλου Βενγκέρ, εδώ θα είμαστε να το ανακαλύψουμε…

Πηγή: Sport24.gr