Όλα έχουν συμβεί, μάλλον, πολύ γρήγορα. Η αρχή έγινε το 2001 που η Sharp προώθησε στην αγορά το πρώτο κινητό με ενσωματωμένη κάμερα, ενώ η συνέχεια σημειώθηκε το 2004 όταν τρεις εργαζόμενοι της PayPal συνέλαβαν την ιδέα της πύλης διαμερισμού βίντεο με το γνωστό σε όλους μας όνομα YouTube που μετά από 18 μήνες πουλήθηκε στην Google. Δύο χρόνια αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους το Facebook και το Twitter.

Το υλικό αυτό είναι καινούργιο αλλά το αγαπάμε, ή ακόμα καλύτερα το αγαπάνε κυρίως οι χρήστες νεαρής ηλικίας οι οποίοι και ανεβάζουν προσωπικά βίντεο. Έρευνα έχει δείξει ότι το 1/3 των ηλικιών μεταξύ 18-24 βλέπουν τα βίντεο που «ποστάρονται» στα κοινωνικά δίκτυα σε καθημερινή βάση.

Βιντεοσκοπούν τους εαυτούς τους να πίνουν, να μεθούν, να παίζουν κιθάρα, να παίζουν με τους ίδιους τους εαυτούς τους. Λέξεις όπως «lifecasting» και προτροπές του τύπου «Organise and enjoy!», «Create it yourself!», «Show-on-the-Go!» σε μυούν στη φιλοσοφία της τεχνολογικής εποχής.

Μπορούμε, λοιπόν, να υποψιαστούμε ότι η νέα γενιά ψηφοφόρων δεν δίνει και μεγάλη σημασία στην προστασία της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών δεδομένων. Αυτό που περίμεναν οι επίδοξοι ναρκισσιστές του διαδικτύου ήταν η τεχνολογία που τώρα πια βρίσκεται στο κινητό και στην κάμερα του υπολογιστή που «στοχεύοντας» το χρήστη του, υπόσχεται παγκόσμια φήμη και αναγνωρισιμότητα.

Το ένστικτο για αυτοεπιβεβαίωση, δημόσια καταξίωση και αποδοχή είναι αρκετά ισχυρό στους νέους. Για ποιό λόγο; Για να προσελκύσουν την προσοχή με κάθε τίμημα; Γιατί κάποιο ψηλό κορίτσι με λυπημένα μάτια, βλέποντας έναν νεαρό να πηδά από την ταράτσα κάποιας καφετέριας, θα πει πως βρήκε τον πρίγκιπα των ονείρων της; Γιατί πιστεύουν σε κάποιο είδος προσωπικής αθανασίας ή μήπως γιατί το YouTube αντιμετωπίζεται ως καθημερινό σίριαλ και η προβολή μέσα από το δικτυακό αυτό τόπο σε αναδεικνύει σε σταρ της τηλεόρασης;

Είμαστε διάσημοι και δεν μας νοιάζει καθόλου αν και όλοι οι υπόλοιποι είναι επίσης διάσημοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσω αυτών των τεχνολογικών δυνατοτήτων έχουμε γίνει οι σταρ της δικής μας ζωής αντί να διάγουμε μια άσημη ζωή (όπως και ισχύει στην πραγματικότητα).