Ο Richard Matthew Stallman, ιδρυτής του κινήματος ελεύθερου λογισμικού και ακτιβιστής υπέρ της ελεύθερης διακίνησης του, βρέθηκε στην Αθήνα για το φετινό B-Fest και μίλησε στο tvxs. Στη συνέντευξη που ακολουθεί αναλύει την έννοια του ελεύθερου λογισμικού, τη διαφορά του από το λογισμικό ανοιχτού κώδικα, αναφέρεται στο «κοινωνικό πρόβλημα της χρήσης μη ελεύθερων προγραμμάτων», μιλάει για την πνευματική ιδιοκτησία αλλά και για τις ψηφιακές χειροπέδες των ιδιόκτητων λογισμικών και πώς αυτές μπορούν να σπάσουν.

Των Κατερίνας Κοντίνη, Παναγιώτη Κωνσταντίνου

Τι είναι το ελεύθερο λογισμικό;

Το ελεύθερο λογισμικό είναι εκείνο το λογισμικό που σέβεται την ελευθερία του χρήστη. Υπάρχουν τέσσερις βασικές ελευθερίες που έχουν ανάγκη οι χρήστες:

«Ελευθερία 0» είναι η ελευθερία να λειτουργήσεις το πρόγραμμα όπως θέλεις.

«Ελευθερία 1» είναι η ελευθερία να μελετάς τον πηγαίο κώδικα του προγράμματος και να τον αλλάζεις έτσι ώστε το πρόγραμμα να κάνει αυτό που επιθυμείς.

«Ελευθερία 2» είναι η ελευθερία να βοηθάς άλλους ανθρώπους, η ελευθερία να διανέμεις ακριβή αντίγραφα του προγράμματος σε άλλους όποτε το επιθυμείς.

«Ελευθερία 3» είναι η ελευθερία να συμβάλλεις στην κοινότητα σου, δηλαδή η ελευθερία να μοιράζεις αντίγραφα των τροποποιημένων εκδοχών του προγράμματος σε άλλους όποτε το επιθυμείς.

Αυτές οι τέσσερις ελευθερίες είναι απαραίτητες ώστε οι χρήστες να ελέγχουν το πρόγραμμα. Για το λογισμικό υπάρχουν δύο δυνατότητες: ή οι χρήστες ελέγχουν το πρόγραμμα ή το πρόγραμμα ελέγχει τους χρήστες. Το λογισμικό που δεν είναι ελεύθερο το ονομάζουμε «ιδιόκτητο λογισμικό» (proprietary software), μη ελεύθερο λογισμικό που υποδουλώνει τους χρήστες. Με αυτό το λογισμικό το πρόγραμμα ελέγχει τους χρήστες. Ο δημιουργός του/προγραμματιστής ελέγχει το πρόγραμμα και κατ’ επέκταση εκείνος ελέγχει τους χρήστες. Το μη ελεύθερο λογισμικό αναπτύσσει ένα σύστημα άδικης κατανομής εξουσίας, το μη ελεύθερο λογισμικό αποτελεί μία αδικία. Δεν πρέπει να το ανεχόμαστε. Για να ζούμε ελεύθερα πρέπει να το αποφύγουμε. Έτσι, κάποιος δεν θα έπρεπε καν να σκέφτεται να χρησιμοποιήσει ένα μη ελεύθερο πρόγραμμα.

Η χρήση ενός μη ελεύθερου προγράμματος είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Είναι προτιμότερο να μη δημιουργήσεις τίποτα, να μην κάνεις τίποτα, από το να δημιουργήσεις ένα μη ελεύθερο πρόγραμμα. Γιατί άμα δεν κάνεις τίποτα δεν βλάπτεις την κοινωνία και αν οι χρήστες χρησιμοποιούν μη ελεύθερα προγράμματα σημαίνει ότι χρησιμοποιούν λογισμικό που τους αφαιρεί την ελευθερία τους. Έτσι, πρέπει να τους βοηθήσουμε να ξεφύγουν από αυτό και αυτός είναι ο στόχος του κινήματος ελεύθερου λογισμικού. Δημιουργήσαμε πολλά ελεύθερα λογισμικά έτσι ώστε οι χρήστες να μπορούν να χρησιμοποιούν τους υπολογιστές και να επωφελούνται λαμβάνοντας πληροφορίες και χρησιμοποιώντας την τεχνολογία χωρίς να χρησιμοποιούν καθόλου μη ελεύθερο λογισμικό και έτσι να «δραπετεύουν» από αυτό.

Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να χρησιμοποιήσει το ελεύθερο λογισμικό, πόσο φιλικό είναι προς τον απλό χρήστη;

Στις μέρες μας, για τους μη προγραμματιστές το ελεύθερο λογισμικό είναι συνήθως τόσο εύκολο όσο και ένα μη ελεύθερο. Αλλά εξαρτάται από το κάθε πρόγραμμα. Υπάρχουν κάποια προγράμματα που δεν είναι τόσο εύκολα για κάποιον απλό χρήστη, αλλά ευτυχώς για τα βασικά προγράμματα υπάρχει ελεύθερο λογισμικό που είναι εύκολο στη χρήση.

Για παράδειγμα, το πιο γνωστό ελεύθερο λογισμικό για επεξεργασία κειμένου ονομάζεται Open Office. Ωστόσο, υπάρχει μία παγίδα. Προτείνει μία λίστα επεκτάσεων και η ιστοσελίδα που έχει τις επεκτάσεις προτείνει και κάποιες μη ελεύθερες επεκτάσεις. Αυτό δε θα έπρεπε να συμβαίνει. Εμείς (το κίνημα ελεύθερου λογισμικού) προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε κόσμο που θα δημιουργήσει μια εναλλακτική λίστα επεκτάσεων, που θα είναι αποκλειστικά ελεύθερες. Γιατί υπάρχουν ηθικές αρχές σύμφωνα με τις οποίες δεν πρέπει να προτείνουμε σε κανέναν ένα μη ελεύθερο πρόγραμμα, ποτέ δεν πρέπει να παρουσιάζουμε ένα μη ελεύθερο πρόγραμμα ως τη λύση. Αυτό είναι αντίθετο με τη βασική θεωρία μας που υποστηρίζει ότι το μη ελεύθερο λογισμικό είναι το πρόβλημα.

Η «φυλακή» του ιδιόκτητου λογισμικού

Υπάρχουν κάποιοι προγραμματιστές ιδιόκτητων λογισμικών, ιδιαίτερα εκείνοι που σημειώνουν μεγάλη επιτυχία, που επίτηδες φτιάχνουν τα προγράμματά τους ασύμβατα ώστε να έχουν «φυλακισμένους» ακόμα περισσότερο τους χρήστες. Για εκείνους δεν είναι αρκετό να κυκλοφορήσουν λογισμικό που ελέγχει τους χρήστες, θέλουν να δυσκολέψουν τους χρήστες να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμα.

Για παράδειγμα, το πρόγραμμα της Adobe για τη δημιουργία flash βίντεο. Αυτό το πρόγραμμα αποθηκεύει το animation που δημιουργεί ο χρήστης σε ένα μυστικό format, ώστε οι χρήστες να μην μπορούν να το μεταφέρουν σε άλλο πρόγραμμα. Επιπλέον, κάθε νέα έκδοση του προγράμματος μπορεί να αποθηκεύσει στο format της προηγούμενης έκδοσης αλλά όχι σε εκείνο της προ-προηγούμενης. Με τον τρόπο αυτό ο δημιουργός του προγράμματος αναγκάζει τους χρήστες να αγοράσουν την επόμενη έκδοση.

Από τη στιγμή που ο δημιουργός έχει εξουσία επάνω στον χρήστη θα τη χρησιμοποιήσει ώστε να αποκτήσει ακόμα περισσότερη εξουσία. Αυτό κάνει, λοιπόν, η Adobe. Πρέπει να σκέφτηκαν ότι: έχουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς, δεν έχουμε πολύ ανταγωνισμό, έτσι για να είμαστε σίγουροι ότι κανένας δεν θα μας ανταγωνιστεί θα αποθηκεύουμε σε αυτό το μυστικό format και οι δημιουργοί animation που είναι ανόητοι ώστε να χρησιμοποιήσουν το πρόγραμμά μας θα ανακαλύψουν ότι έχουν εγκλωβιστεί και δεν θα μπορούν να αντικαταστήσουν το πρόγραμμα αυτό με κάποιο άλλο αργότερα. Και ακόμα περισσότερο, για να τους κάνουμε να αγοράζουν τις αναβαθμισμένες εκδοχές θα περιορίσουμε τη συμβατότητα με τις παλαιότερες εκδοχές. Έτσι, αν ο δημιουργός animation Α θέλει να συνεργαστεί με τον δημιουργό animation Β και ο Β έχει ήδη αποθηκεύσει τη δουλειά του στο format της νέας εκδοχής του προγράμματος, ο Α δεν θα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τα αρχεία του Β παρά μόνο αν αναβαθμίσει κι εκείνος το πρόγραμμά του.

Πόσα άτομα χρησιμοποιούν ελεύθερο λογισμικό;

Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε πόσα άτομα χρησιμοποιούν ελεύθερο λογισμικό καθώς δεν είναι υποχρεωμένοι να μας το πουν. Δεν χρειάζεται να δώσουμε την άδεια σε κάποιον να χρησιμοποιήσει το πρόγραμμα. Απλά το κατεβάζει και αρχίζει να δουλεύει. Γνωρίζω, για παράδειγμα, ότι σε κάποιες περιοχές της Ισπανίας όλα τα δημόσια σχολεία χρησιμοποιούν τα καινούρια Linux+.

Ποια είναι η διαφορά ελεύθερου λογισμικού (free software) και λογισμικού ανοιχτού κώδικα (open source);

Πρώτα θα πρέπει να ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία. Ξεκίνησα το κίνημα ελεύθερου λογισμικού το 1983 και άρχισα να δημιουργώ το λειτουργικό σύστημα GNU. Το σύστημα GNU είχε σχεδόν ολοκληρωθεί το 1992 και το τελευταίο κενό είχε καλυφθεί με ένα πρόγραμμα που ονομάζεται Linux, το οποίο δόθηκε προς χρήση το 1992 και είχε δημιουργηθεί από τον Linus Torvalds. Έτσι δημιουργήθηκε το σύστημα GNU/Linux.

Η ιδέα του κινήματος ελεύθερου λογισμικού είναι ότι οι χρήστες χρειάζονται ελευθερία. Αλλά δεν συμφωνούσαν όλοι στην κοινότητα με αυτή την ιδέα. Για παράδειγμα, ο κ. Torvalds ποτέ δε συμφώνησε. Έτσι, τη δεκαετία του ’90, όταν ο κόσμος άρχισε να χρησιμοποιεί το σύστημα GNU/Linux, αναπτύχθηκαν διαφορετικές φιλοσοφίες. Εμείς, οι υποστηρικτές του κινήματος ελεύθερου λογισμικού, θέλαμε να ζούμε ελεύθεροι, να είμαστε ελεύθεροι να συνεργαστούμε και με άλλα άτομα. Από την άλλη πλευρά υπήρχαν άλλοι σαν τον Torvalds που δεν τους ένοιαζε αυτό και ήθελαν εύκολο και ισχυρό λογισμικό.

Έτσι, υπήρχε μια διαμάχη για την πολιτική στην κοινότητα. Το 1998, η δεύτερη ομάδα, εκείνοι που δεν ενδιαφέρονταν για την ελευθερία, δημιούργησαν τον όρο «λογισμικό ανοιχτού κώδικα» (open source) απομακρύνθηκαν και εργάστηκαν ξεχωριστά. Επειδή αυτός ο όρος ήταν νέος είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν με ποιες ιδέες θα τον συνδέσουν και με ποιες όχι. Αποφάσισαν να παραλείψουν τελείως το επίπεδο στο οποίο εμείς αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο ηθικός τρόπος να διανείμουμε λογισμικό, τι δικαιώματα πρέπει να έχουν οι χρήστες του λογισμικού, και να μην μπουν ποτέ στη διαδικασία να αναρωτηθούν τα παραπάνω. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ ελεύθερου λογισμικού και λογισμικού ανοιχτού κώδικα.

Υπάρχει μία ακόμα μικρή διαφορά σε ένα άλλο επίπεδο. Το κίνημα ελεύθερου λογισμικού έχει κάποια κριτήρια για το τι συνιστά ελεύθερο λογισμικό, τι χρειάζεται για να καταστήσεις ένα πρόγραμμα ελεύθερο. Εμείς έχουμε τον ορισμό του ελεύθερου λογισμικού. Εκείνοι που προωθούν το λογισμικό ανοιχτού κώδικα έγραψαν τον δικό τους ορισμό ο οποίος προέρχεται εμμέσως από τον δικό μας αλλά είναι γραμμένος με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Η διαφορά είναι ότι δεν θέτουν τα όρια που θέτουμε εμείς. Δέχονται κάποιες άδειες λογισμικού (software licence- άδεια λογισμικού ονομάζεται ένα νομικό εργαλείο που καθορίζει την χρήση ή διανομή λογισμικού που υπόκειται σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας) που εμείς απορρίπτουμε ως πολύ περιοριστικές. Αυτό αποτελεί μια διαφορά αλλά είναι μια μικρή διαφορά.

Υπάρχουν 10-15 άδειες που είναι ανοιχτού κώδικα αλλά όχι ελεύθερες. Δεν χρησιμοποιούνται πολύ. Έτσι δεν υπάρχουν πολλά προγράμματα που είναι ανοιχτού κώδικα αλλά όχι ελεύθερα. Το αποτέλεσμα είναι ότι αν ξέρεις ότι ένα πρόγραμμα «χ» είναι ανοιχτού κώδικα μπορείς να είσαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι ελεύθερο λογισμικό, αλλά όχι πάντα. Όταν οι δημιουργοί του προγράμματος είναι υποστηρικτές του λογισμικού ανοιχτού κώδικα δεν μπορείς να βασιστείς σε αυτούς ότι θα κάνουν απαραίτητα τα πάντα για να υπερασπιστούν την ελευθερία των χρηστών.

Για παράδειγμα, τα Open Office. Το πρόγραμμα είναι ελεύθερο λογισμικό αλλά οι δημιουργοί του δεν είναι οπαδοί του κινήματος ελεύθερου λογισμικού. Είναι υποστηρικτές του λογισμικού ανοιχτού κώδικα (open source) όπως φαίνεται και από το όνομα. Γι αυτό πιθανόν θεώρησαν ότι είναι καλό να προτείνουν μη ελεύθερες επεκτάσεις. Γιατί ο σκοπός τους δεν είναι να παλέψουν για την ελευθερία, δεν θέλουν να πουν ότι το ιδιόκτητο λογισμικό είναι κακό. Για αυτούς το να προτείνουν μη ελεύθερες επεκτάσεις είναι ένας φυσικός τρόπος να κάνουν πιο δημοφιλές το πρόγραμμά τους, ενώ για εμάς σημαίνει υπονόμευση του μηνύματος που θέλουμε να στείλουμε.

Υπάρχει οικονομικό κέρδος για τον δημιουργό του ελεύθερου λογισμικού;

Δεν είναι απαραίτητο. Δεν κερδίζεις χρήματα από αυτό. Το βασικό ζήτημα είναι ότι ένα μη ελεύθερο πρόγραμμα είναι μια επίθεση στην ελευθερία σου, πρέπει να το απορρίψεις για να υπερασπιστείς την ελευθερία σου και κανένας δεν πρέπει να δημιουργεί μη ελεύθερο λογισμικό. Το μόνο λογισμικό που πρέπει να δημιουργεί κανείς είναι το ελεύθερο.

Τώρα, το επόμενο ερώτημα είναι πως δημιουργούμε ελεύθερο λογισμικό. Πολλοί το δημιουργούν εθελοντικά και δεν προσπαθούν να κερδίσουν χρήματα από αυτό και οι εθελοντές δημιουργούν πραγματικά μεγάλη ποσότητα λογισμικού.

Δεν είναι υποχρεωτικό να πληρώνεται κάποιος για να δημιουργήσει ελεύθερο λογισμικό, αλλά είναι χρήσιμο κάποιες φορές αυτά τα άτομα να πληρώνονται γιατί δημιουργούν ακόμα πιο πολύ τέτοιο λογισμικό. Είναι θεμιτό να βρίσκονται τρόποι ώστε να πληρώνονται και πράγματι αυτό γίνεται κάποιες φορές.

Είκοσι χρόνια πριν, το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού μίσθωνε πέντε περίπου άτομα για να γράφουν ελεύθερο λογισμικό. Σήμερα, επικεντρωνόμαστε σε άλλα πράγματα καθώς υπάρχουν τόσα άτομα εκτός ιδρύματος που γράφουν ελεύθερο λογισμικό.

Περίπου τρία χρόνια πριν, οι εταιρίες ελεύθερου λογισμικού στη Γαλλία είχαν μισθώσει περίπου 10.000 άτομα. Αυτό μου είχαν πει σε μία συνάντηση παλαιότερα. Γενικά, δεν γνωρίζω όμως τι γίνεται σε άλλες περιοχές. Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν άτομα που πληρώνονται για τη δημιουργία ελεύθερου λογισμικού. Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο σκοπός.

Σε τι επικεντρώνεται το Ίδρυμα Ελεύθερου Λογισμικού;

Επικεντρώνεται στην ανάπτυξη του κινήματος και στη διάδοση και ενημέρωση για την ηθική του ελεύθερου λογισμικού. Για παράδειγμα, έχουμε μια καμπάνια που ονομάζεται «defective by design.org» (ελαττωματικό από τον σχεδιασμό του) η οποία είναι ενάντια στις ψηφιακές χειροπέδες. Οι ψηφιακές χειροπέδες είναι κακόβουλο περιεχόμενο που εντοπίζεται σε μη ελεύθερα λογισμικά. Πολλά μη ελεύθερα προγράμματα έχουν τέτοιο περιεχόμενο διάφορων ειδών. Για παράδειγμα, τέτοιο είναι το «λογισμικό κατασκόπευσης» (spyware), το backdoor (λογισμικό που παρέχει τη δυνατότητα μη εξουσιοδοτημένης πρόσβασης σε ένα πρόγραμμα) και οι ψηφιακές χειροπέδες.

Οι ψηφιακές χειροπέδες ή αλλιώς διαχείριση ψηφιακών περιορισμών (Digital restrictions management-DRM) είναι κακόβουλο περιεχόμενο χαρακτηριστικά σχεδιασμένο να περιορίζει τον χρήστη να χρησιμοποιεί τα αρχεία στον υπολογιστή του. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο.

Τα Windows έχουν περιεχόμενο DRM, η Αpple ελέγχει ακόμα και τι applications μπορεί να εγκαταστήσει ο χρήστης, το adobe flash έχει επίσης DRM.

Αυτό αποτελεί μεγάλη απειλή στην ελευθερία των χρηστών λογισμικού. Το λογισμικό που έχει τη δυνατότητα να «σπάσει» τη διαχείριση ψηφιακών περιορισμών, σπάει τις χειροπέδες. Αυτό είναι παράνομο σε όλη την Ευρώπη και είναι ένα παράδειγμα για το πως η ΕΕ είναι υποταγμένη στις επιχειρήσεις και είναι ο εχθρός των πολιτών της Ευρώπης. Η καμπάνια μας λοιπόν είναι εκστρατεία πολιτικών δράσεων ενάντια στο DRM.

Το λογισμικό που σπάει τις χειροπέδες είναι παράνομο και στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μάλιστα ξεκίνησαν αυτό τον κακόβουλο νόμο. Προφανώς, αυτοί οι νόμοι δεν αξίζει να τους υπακούει κάποιος, είναι εκφράσεις της αυτοκρατορίας των επιχειρήσεων.

Νομίζω ότι πλέον γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αντιδημοκρατική και είναι ο εχθρός των πολιτών της Ευρώπης. Θέλω να το ξεκαθαρίσω, για μένα η ιδέα μιας δημοκρατικής ένωσης της Ευρώπης που θα προωθούσε τα συμφέροντα των πολιτών της είναι μια όμορφη ιδέα και αρχικά πίστευα ότι η ΕΕ θα ήταν κάτι εξαιρετικό, αλλά μετά είδα πως είχε σχεδιαστεί ώστε να δίνει στις επιχειρήσεις εξουσία επάνω στους πολίτες και να έχει τη δημοκρατία ως προσωπείο. Την Ευρωπαϊκή Ένωση με τη μορφή που έχει πρέπει να τη ξεφορτωθούμε.

Πνευματική ιδιοκτησία

Μπορεί να ακούσετε κάποιους να χρησιμοποιούν τον όρο «πνευματική ιδιοκτησία». Αυτός ο όρος είναι προπαγάνδα και δεν θα πρέπει ποτέ να τον επαναλάβετε.

Είναι μία προπαγάνδα που παραπλανά σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε περίπου 15 διαφορετικούς νόμους που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους σε επίπεδο συνεπειών και απαιτήσεων. Περιέχει όλους εκείνους τους νόμους που περιλαμβάνουν τη λέξη «ιδιοκτησία», γεγονός που κάνει όλο τον κόσμο, εκτός από τους κομουνιστές και τους αναρχικούς, να σκέφτονται όταν ακούν αυτούς τους νόμους ότι πρόκειται για κάτι το οποίο ανήκει στις επιχειρήσεις ή σε κάποια άτομα, εκτός αν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο μπορούν να τους το πάρουν. Ωστόσο, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι λάθος.

Για παράδειγμα, στην Ευρώπη υπάρχουν κάποια προϊόντα που παίρνουν το όνομα της περιοχής στην οποία παράγονται. Το κρασί Bordeaux είναι μόνο εκείνο που παράγεται στη συγκεκριμένη περιοχή της Γαλλίας και την ονομασία αυτή μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις μόνο αν είσαι σε εκείνη την περιοχή. Αυτό δεν αφορά ιδιοκτησία κανενός, είναι απλά ένας κανόνας. Περιγράφοντας όλους αυτούς τους κανόνες ως «ιδιοκτησία» δημιουργούνται όλα αυτά τα παραπάνω ζητήματα με έναν τρόπο που ευνοεί αδίκως όποιον σε κάθε περίπτωση ωφελείται. Αλλά αυτό είναι αρκετά προφανές και αν αλλάξεις τη λέξη «ιδιοκτησία» ξεφορτώνεσαι και το πρόβλημα σε αυτό το επίπεδο.

Αλλά υπάρχει και άλλο ένα πιο βαθύ πρόβλημα: το γεγονός ότι υπονοείται ότι αυτοί οι νόμοι είναι παρόμοιοι. Με το να τους εντάσσεις στην ίδια κατηγορία υπονοείς ότι είναι όμοιοι νόμοι, είδη ενός γένους. Όμως δεν είναι, δεν έχουν τίποτα κοινό. Έτσι, όποιον όρο και να χρησιμοποιήσεις για αυτή την ομάδα νόμων παραπλανάς τον κόσμο. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι είναι όλοι νόμοι. Ο μόνος χρήσιμος τρόπος να συζητήσεις οποιονδήποτε από αυτούς τους νόμους είναι να βρεις ένα όνομα που ταιριάζει, να συζητήσεις μόνο αυτό τον συγκεκριμένο νόμο και ποτέ να μην προσπαθήσεις να μεταφέρεις ό,τι ξέρεις και πιστεύεις για τον έναν νόμο σε κάποιον από τους υπόλοιπους.

Η θεωρία για το ελεύθερο λογισμικό μπορεί να επεκταθεί και σε άλλους τομείς, όπως για παράδειγμα η τέχνη;

Ο,τιδήποτε μπορεί κάποιος να το αντιγράψει και να το αλλάξει θέτει αυτό το ζήτημα. Για τους υπολογιστές, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν αντιγραφείς, μηχανές που μπορούν να αντιγράψουν έναν υπολογιστή. Όπως επίσης δεν υπάρχει τρόπος να μετατρέψουμε ένα σχέδιο υπολογιστή σε υπολογιστή. Αυτό μπορεί να διαφέρει σε 40 χρόνια, ποιος ξέρει, αλλά σήμερα δεν αποτελεί πραγματικότητα για φυσικά αντικείμενα όπως ένας υπολογιστής ή για σχέδια των περισσότερων φυσικών αντικειμένων.

Αλλά σε κάποια πράγματα αυτό αλλάζει. Υπάρχουν αρκετά φθηνοί κατασκευαστές που μπορεί εύκολα ένας απλός άνθρωπος να φτιάξει και μετά μπορούν να προγραμματιστούν ώστε να φτιάχνουν πολλά άλλα πράγματα. Έτσι, τα σχέδια που χρησιμοποιούμε σε αυτούς πρέπει να είναι ελεύθερα. Αλλά τα περισσότερα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε στη ζωή μας δεν είναι φτιαγμένα με αυτό τον τρόπο. Ωστόσο, πιστεύω ότι όλα τα δημοσιευμένα έργα που χρησιμοποιούμε ώστε να κάνουμε πρακτικές εργασίες στη ζωή μας πρέπει να είναι ελεύθερα. Για παράδειγμα, τα συγγράμματα και κάθε είδους εκπαιδευτικό υλικό πρέπει να είναι ελεύθερο.

Στον κόσμο του ιδιόκτητου και του ελεύθερου λογισμικού πιστεύετε ότι τελικά θα νικήσετε;

Αυτό εξαρτάται από εσάς. Δεν μπορώ να δω το μέλλον γιατί αν το έβλεπα αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσατε να το αλλάξετε. Αγωνιζόμαστε και σημειώνουμε πρόοδο για 26 χρόνια. Έχουμε δει κάποια πολύ άσχημα πράγματα να συμβαίνουν αλλά συνεχίζουμε να αναπτυσσόμαστε. Από ότι έχω δει μέχρι στιγμής, μπορεί να κερδίσουμε. Δεν είναι εγγυημένο. Οι εχθροί μας είναι δυνατοί, πλούσιοι και όχι βλάκες, αλλά κάποιες φορές είναι ανόητοι.

Ένα σχόλιο για την κατάσταση στην Ελλάδα

Καταρχάς, μακροπρόθεσμα η Ελλάδα πρέπει να επιβιώσει χρησιμοποιώντας δικά της μέσα. Πρέπει είτε να συγκεντρώσει περισσότερους φόρους ή να ξοδεύει λιγότερα χρήματα ή ένα συνδυασμό των δύο.

Οι πλούσιοι πρέπει αναλογικά να κάνουν περισσότερες θυσίες από ότι οι φτωχοί, γιατί έχουν τη οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Αυτό είναι το λάθος των πολιτικών του κράτους αυτή τη στιγμή που θέτει το βάρος στις πλάτες των φτωχών και εργαζόμενων, ένα μικρό μέρος στη μεσαία τάξη και καθόλου στους πλούσιους.
Αυτό είναι λάθος. Ωστόσο, κάποιες περικοπές είναι αναγκαίες. Πιστεύω ότι η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης είναι απαραίτητη καθώς πλέον οι άνθρωποι ζουν περισσότερο.

Από την άλλη πλευρά, άκουσα ότι η κυβέρνηση διασώζει τις τράπεζες που χρεοκοπούν, ενώ θα έπρεπε να πει ότι είτε τους δίνει δάνειο είτε αγοράζει την τράπεζα. Καμία άλλη λύση δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτή. Οπότε, αν είναι ένα δάνειο η τράπεζα θα πρέπει να ξεπληρώσει ο κράτος, ενώ σε άλλη περίπτωση η τράπεζα θα πρέπει να πουληθεί στο κράτος και εκείνο με τη σειρά του θα μπορεί να τη μεταπωλήσει αργότερα. Με αυτό τον τρόπο δεν θα χάσει το κοινό αλλά οι ιδιοκτήτες της τράπεζας. Και εκείνοι είναι που πρέπει να πληρώσουν γιατί ευθύνονται για την κατάσταση σήμερα.

Το άλλο ελληνικό πρόβλημα είναι η φοροδιαφυγή. Πρέπει να βελτιωθεί η συλλογή των φόρων. Αυτό που προτείνω εγώ στην αντιπολίτευση είναι να απαιτήσει μία συγκεκριμένη συμφωνία που να λέει ότι για κάθε παραπάνω ευρώ που θα καταβάλλεται ως φόρος να αφαιρείται ένα ευρώ από τις περικοπές (μισθών κλπ). Αλλά πρέπει να απαιτηθεί μια συμφωνία.

Για περισσότερες πληροφορίες:

https://www.gnu.org/
https://www.fsf.org/
https://www.fsfe.org/

Διαβάστε το μανιφέστο του προγράμματος GNU εδώ

Επίσης, το κίνημα ελεύθερου λογισμικού χρειάζεται άτομα που θα βοηθήσουν στη μετάφραση των ιστοσελίδων στα ελληνικά. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει στο kat.erina (at) tvxs.gr για περισσότερες πληροφορίες.