Προσωπική νίκη του Γιώργου Παπανδρέου, λόγω της εξουδετέρωσης των «ανταρτών» του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι «συνολική και γενική νίκη του ΠΑΣΟΚ» στις εκλογές της Κυριακής, διαπιστώνει στο tvxs.gr ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ. Ο ίδιος σημειώνει πως από τα αποτελέσματα αποδεικνύεται ότι ο πρωθυπουργός ουδέποτε είχε στόχο να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ενώ υπογραμμίζει και το γεγονός ότι στην Αττική τα κόμματα της Αριστεράς συγκέντρωσαν έπειτα από αρκετές δεκαετίες ποσοστό άνω του 25%.

Ads

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για καθαρή νίκη του ΠΑΣΟΚ, όπως ζητούσε προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός σαφώς σημείωσε μια επιτυχία η οποία συνίσταται στην εξουδετέρωση εν τη γενέσει του της κίνησης ανεξάρτητων – ανταρτών από τους κόλπους του κόμματος που είχαν θέσει υποψηφιότητα ανεξαρτήτως του κόμματος. Κατόρθωσε να πετάξει έξω από τον 2ο γύρο και τον κ. Δημαρά από την Αττική και τον κ. Καλούδη από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων. Έτσι, νομίζω ότι πέτυχε μιας στρατηγικής σημασίας νίκη, που αφορά όμως την εσωτερική κατάσταση του ΠΑΣΟΚ. Η νίκη του αυτή έφερε και την αναμενόμενη επικράτηση του κ. Σγουρού στην Αττική, που είναι φυσικά η κατά πολύ σημαντικότερη περιφέρεια της χώρας.

Όμως αυτά τα δύο πράγματα δεν αρκούν για να μιλήσουμε για συνολική νίκη του ΠΑΣΟΚ γιατί 1ον, μέχρι στιγμής φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ έχει εξασφαλίσει 5 Περιφέρειες, 5 έχει και η ΝΔ και σε 3 θα γίνει μία μάχη, η οποία δεν επιδέχεται πρόβλεψη. Επιπροσθέτως, η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων που ήταν 11 μονάδες, συρρικνώθηκε γύρω στις 2-2,5 μονάδες και αυτό οφειλόμενο στην κατάρρευση του εκλογικού ποσοστού του ΠΑΣΟΚ κατά 10 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς συνολικά και γενικά για νίκη του ΠΑΣΟΚ.

Το δίλημμα Παπανδρέου στην ουσία, όπως αποδείχθηκε, ήταν μια προσπάθεια να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και είχε αποτέλεσμα. Αποδεικνύεται ότι δεν είχε στόχο να προκηρύξει πρόωρες εκλογές από το γεγονός ότι παρότι η διαφορά με τη ΝΔ συρρικνώθηκε εξαιρετικά, παρόλο που η υποψήφιοι που στηρίζονταν σε όλη την Ελλάδα σε επίπεδο περιφερειών από κόμματα που τάσσονταν κατά του μνημονίου συγκέντρωσαν περίπου το 60% των ψήφων και μόλις 40% εκείνοι που υποστηρίζονται από κόμματα που τάσσονται υπέρ του μνημονίου, δηλαδή από το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ, ο πρωθυπουργός δεν έκανε κανένα λόγο για πρόωρες βουλευτικές εκλογές.

Τα κόμματα που τάσσονταν κατά του μνημονίου είδαν τους υποψηφίους τους να επικρατούν σε σχέση με τους κυβερνητικούς. Είναι φανερό ότι πέρασε τελικά η «αντιμνημονιακή φρενίτιδα», όπως τη χαρακτήρισε το κυβερνών κόμμα, δηλαδή η ψήφος καταγγελίας του μνημονίου.

Τελικά, πάντως, κερδισμένος από αυτές τις εκλογές είναι αρχικά ο κ. Παπανδρέου προσωπικά, υπό το πρίσμα που ακριβώς προσδιορίσαμε. Δεύτερον, ο ευτυχέστερος των πολιτικών αρχηγών είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος παρέλαβε μία ΝΔ διαλυμένη προ ενός έτους, μια ΝΔ η οποία βάσει των αποτελεσμάτων των βουλευτικών εκλογών θεωρητικά έχανε και τις 13 Περιφέρειες της χώρας, και κατόρθωσε να έχει δεδομένες τουλάχιστον 5 και να παλεύει άλλες 3. Επιπλέον, μέσα σε 1 χρόνο, μείωσε πάρα πολύ τη διαφορά που χωρίζει το κόμμα του από το ΠΑΣΟΚ. Τρίτον, αδιαφιλονίκητος νικητής είναι οπωσδήποτε και το ΚΚΕ, το οποίο σημείωσε θεαματικότατη αύξηση των ποσοστών του – στην Αττική πάνω από 40% αύξηση – και πρέπει να πούμε ότι συνολικά η Αριστερά, στην Αττική που έχω καθαρή εικόνα για παράδειγμα, έλαβε ποσοστό που υπερβαίνει το 25%. Δηλαδή τα κόμματα που ήταν κατά του μνημονίου και αναφέρομαι στο ΚΚΕ, στους υποψήφιους ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τους κ.κ. Μητρόπουλο και Αλαβάνο και τον υποψήφιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο οποίος έπιασε ένα ποσοστό 2,3%. Συνολικά, ένα ποσοστό 25% των κομμάτων της Αριστεράς είναι κάτι που είχαμε να δούμε δεκαετίες ολόκληρες στην Αττική.

Σχετικά πάλι με το υψηλό ποσοστό που έλαβε η Χρυσή Αυγή στην Αθήνα, και ειδικά σε γειτονίες που παρουσιάζουν ιδιαίτερο πρόβλημα, το τελευταίο δείχνει την ύπαρξη ενός προβλήματος, όπου τα υπόλοιπα κόμματα δεν ασχολούνται κατά την άποψή μου με τον τρόπο που πρέπει για να δοθεί λύση και αδιέξοδο. Η Χρυσή Αυγή εμφανιζόμενη ως ομάδα που διασφαλίζει την τάξη, την πειθαρχία και τα συμφέροντα της ασφάλειας των κατοίκων, κατακτά θέσεις οι οποίες δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Η εξέλιξη είναι βεβαίως επικίνδυνη, είναι μια λύση του προβλήματος με την οποία εγώ προσωπικά διαφωνώ ριζικά, αλλά οπωσδήποτε το ζήτημα δεν είναι να λέμε απλώς τι κίνδυνο συνιστά η Χρυσή Αυγή στην περιοχή, αλλά να δούμε τι άλλες λύσεις έχουν να προτείνουν τα υπόλοιπα κόμματα. Πρώτα τα κόμματα εξουσίας και ειδικά το ΠΑΣΟΚ που κυβερνά και μετά τα κόμματα της Αριστεράς για να δοθεί μια λύση, η οποία να γεννά στους κατοίκους της περιοχής το αίσθημα της ασφάλειας, το οποίο είναι θεμελιώδες, και να μην χρειάζεται να καταφύγουν στη Χρυσή Αυγή για να νομίζουν ότι διασφαλίζονται με αυτό τον τρόπο τα συμφέροντά τους.