Τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές λάμβανα από φίλους, γνωστούς, οικογένεια διάφορες απόψεις περί αποχής, περί του μοναδικού δημοκρατικού δικαιώματος των πολιτών του ψηφίζειν κάθε 4ετία, περί ψήφου διαμαρτυρίας. Πολλά και διάφορα…

Ads

Όλα είχαν λογική, όλα ήταν και είναι απολύτως σεβαστά.
Είναι πραγματικά απολύτως σεβαστή η αποχή.
Έχει και λογική.

Το να απέχω από τις εκλογές – χωρίς τις “συνέπειες” που αναφέρονται περί υποχρεωτικής ψήφου – επειδή κανείς δεν με εκφράζει, επειδή όλοι εκείνοι που θέλουν να γίνουν εξουσία είναι εκείνοι που έφεραν την Ελλάδα στα πρόθυρα (sic) της χρεωκοπίας, επειδή έχω σιχαθεί τους πολιτικούς και τα παρωχημένα τριτοκοσμικά τους ρουσφέτια είναι απόλυτα λογικό ίσως και θεμιτό.

Όμως (αυτό το διαβολεμένο “όμως” μας τα “χαλάει” πάντα) συμβαίνει το εξής:Ο εκλογικός νόμος που έχει αλλάξει τα τελευταία 15 χρόνια ένα σωρό φορές, επιτρέπει όποιο και να είναι το ποσοστό της αποχής να βγαίνει νικητής.

Ads

Δεν “μετράνε” στην Ελλάδα, ούτε σε καμία άλλη χώρα οι απέχοντες.
Σου λέει: “αφού δεν συμμετείχες στις δημοκρατικές διαδικασίες, άλλοι θα αποφασίσουν για σένα”.

Και πράγματι, άλλοι αποφάσισαν απόψε για το 50% (που ακούγεται) των απεχόντων.

Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν οι περισσότεροι που εμφανίστηκαν στις κάλπες ήταν άνω των 70, ή ήταν ορκισμένοι Χρυσαυγίτες με πρόθεση να χρησιμοποιήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα στο να διώξουν μια και καλή τους “κακούς” μετανάστες από τον Άγιο Παντελεήμονα, ή κομματόσκυλα, ή ρουσφετολάγνοι.

Σημασία έχει πως οι μισοί ψηφοφόροι δεν εμφανίστηκαν στα εκλογικά τους κέντρα για τους προηγούμενους θεμιτά δικαιολογημένους λόγους.

Σου λέει όμως: “έχεις το δικαίωμα να αλλάξεις το πολιτικό σκηνικό κάθε 4 χρόνια, σήμερα μπορείς, καν’ το”.

Όμως μήπως η αποχή είναι μία τρύπα στο νερό;

Πράγματι, το σύστημα είναι έτσι όπως είναι, σαθρό, διεφθαρμένο, αντιδημοκρατικό.
Όμως το σύστημα δεν αλλάζει με την αποχή, ποσώς ενδιαφέρει τα media ή τους πολιτικούς η αποχή.

Ακόμα και το 70% να απέχει, πάλι θα βγουν οι “ίδιοι”.

Μήπως αλλάζει χρησιμοποιώντας τα καλύτερα δυνατά του στοιχεία;
Εφόσον είμαστε μέρος αυτού του συστήματος, μήπως ως κομμάτι αυτού αλλάξουμε αυτόν τον διαστρεβλωμένο τρόπο ψηφοφορίας ώστε να επιτευχθεί η αληθινή δημοκρατία, αυτή που ονειρευόμαστε όλοι;

Η δημοκρατία της συμμετοχής των πολιτών, των εκλογικά νικημένων και χαμένων, η δημοκρατία της ισότητας, της ισονομίας, του σεβασμού προς τον πολίτη και τον εργαζόμενο, αυτής που διαφυλάσσει τα συνταγματικά μας δικαιώματα, αυτή που δεν καταλύει τους θεσμούς της αλλά δημιουργεί και άλλους νέους για να ενδυναμώσει, να μην ανατραπεί…