Στις περιπτώσεις της Γαλλίας και της Ελλάδας αναφέρεται χθεσινό άρθρο των Financial Times, σημειώνοντας πως οι εργαζόμενοι σε αμφότερες τις χώρες απεργούν με μεγάλη συχνότητα και ταμπεραμέντο, που αφήνει πίσω τους άλλους Ευρωπαίους, αλλά καταλήγει πως το παράδειγμα για τη Γαλλία αποτελεί η Ελλάδα, αφού η «σοβαρεύτηκε» και η κυβέρνηση «συνεχίζει παρά τη λαϊκή αντίδραση».

Ads

Εάν υπήρχε κάποιος διαγωνισμός στην κατηγορία αυτή στην Ευρώπη, Ελλάδα και Γαλλία θα ήταν οι αδιαμφισβήτητοι νικητές. Η περασμένη εβδομάδα ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα: Στην Ελλάδα οι απεργοί έκλεισαν την Ακρόπολη και διαλύθηκαν μόνο όταν η αστυνομία έριξε εναντίον τους δακρυγόνα ενώ και οι Γάλλοι από την άλλη πλευρά φαίνεται ότι διασκεδάζουν τις απεργίες.

Ωστόσο οι απειλές από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την επιβολή προστίμων και αναστολή του δικαιώματος ψήφου είναι κενές, σε αντίθεση με τη μοναδική απειλή που είναι αποτελεσματική και που μπορεί να έχει αποτέλεσμα τόσο στους πολιτικούς όσο και στην κοινή γνώμη: εκείνη της εθνικής χρεοκοπίας.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία μας δείχνει ότι η πειθαρχία που επιβάλλουν οι αγορές είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τις οποιεσδήποτε νέες κυρώσεις από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο θέμα όμως αυτό η περίπτωση της Ελλάδας και της Γαλλίας είναι πολύ διαφορετικές.

Οι Έλληνες έφτασαν φέτος επικίνδυνα κοντά στη χρεοκοπία αλλά, μετά από αυτό – και αφού έλαβαν το δάνειο από την ΕΕ και το ΔΝΤ – η Αθήνα σοβαρεύτηκε και μείωσε μέσα σε ένα χρόνο το έλλειμμά της στο μισό, ενώ η κυβέρνηση συνεχίζει παρά τις λαϊκές κινητοποιήσεις που συνάντησε.

Το ενδεχόμενο μίας «μερικής χρεοκοπίας» παραμένει ακόμα όμως και με αυτό το δεδομένο η Ελλάδα προχώρησε σε δημοσιονομικές και εργασιακές μεταρρυθμίσεις που θα ήταν αδιανόητες πριν από μερικά χρόνια.

Σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι Γάλλοι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασής τους και την ανάγκη να προχωρήσουν οι εξαιρετικά ήπιες μεταρρυθμίσεις, όπως η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62.