Τότε, δηλαδή το 2008.
Όταν από καθαρή σύμπτωση η Κύπρος δεν θρήνησε 10, 20, 30, 50 ή και 100 νεκρούς.

Ads

Το θυμάστε αγαπητοί μου θυμωμένοι συμπολίτες;
Θυμάστε την οροφή του Δημοτικού Θεάτρου της Λευκωσίας που κατέρρευσε από το βάρος ακριβοπληρωμένων κακοτεχνιών τις οποίες βεβαίως όλοι εμείς πληρώσαμε;

Το 2008, αμέσως μετά την κατάρρευση της στέγης του Δημοτικού Θεάτρου, σύσσωμος ο τύπος διατύπωνε το καθολικό αίτημα για παραδειγματική τιμωρία των «εγκληματικά αμελών και ανεπαρκών» ενώ τα κόμματα απέδιδαν τα παραδοσιακά χασμουρητά:

«Θλίψη» «Οργή» «Δέσμευση για έρευνα σε βάθος» «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο τούτη τη φορά» και ούτω καθ’ εξής. Συστάθηκαν βεβαίως επιτροπές διερεύνησης, αλλά όσο είδατε εσείς αποτέλεσμα, άλλο τόσο το είδα κι εγώ.

Προφανώς, τότε, δεν ταρακουνηθήκαμε γιατί τυχαία δεν θρηνήσαμε νεκρούς.

Την περασμένη εβδομάδα, στο άρθρο μου έγραφα κατά λέξη για τους πολιτικούς, περιθωριακούς και μη, που τώρα είναι δήθεν εξοργισμένοι :
«Με την ευθέως ανάλογη κενολογία τους, επιχειρούν ως όρνεα να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη από την τραγωδία.

Φορώντας την μάσκα του πένθους και υποκρινόμενοι την οργή αποπνέουν σχεδόν μία ηδονή για τη συμφορά που έλαχε σε αντιπάλους και όχι στους ίδιους.»

Και συμπλήρωνα λίγο πιο κάτω:
«Μόνο που, θλιβερό, μοιραίο, κατάπτυστο κι’ ανάξιο είναι το κλειστό σύστημα που κυβερνά τον τόπο, μια δράκα νυχτωμένων και οδυνηρά ξεπερασμένων από την εποχή ανθρώπων, ένα σύστημα του οποίου μέρος αναπόσπαστο είναι και οι ίδιοι.»

Και όλη η ουσία εδώ βρίσκεται. Γιατί το έγκλημα που βιώσαμε πριν από σχεδόν δύο εβδομάδες, δεν έχει απολύτως καμία ιδεολογική χροιά. Έχει να κάνει με τα συστατικά της διοίκησης του τόπου, συστατικά προ πολλού ληγμένα των οποίων οι επιπτώσεις διαχρονικά δηλητηριάζουν τη ζωή των πολιτών της Κύπρου.

Το «σύστημα». Το σαπισμένο, το παράλυτο, το γερασμένο, το γελοίο, που ενώ είναι αραχτό απολαμβάνοντας τα χίλια δυο προνόμια που του έχουν δοθεί, με την ανεπάρκεια του προκαλεί καταστροφές και θανατικό.
Ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Και το απαίσιο κορμί του φάνηκε καθώς το μεγαλοπρεπές ένδυμα του, έγινε κομμάτια με την έκρηξη και την τραγωδία της 11ης Ιουλίου.

Το κορμί όμως, πλάσθηκε με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το καθεστώς της παρεοκρατίας, της ευνοιοκρατίας, της εποχής που μία κομματική ταυτότητα αρκούσε και ακόμα αρκεί για να διοριστείς.

Θυμίζω την λέξη ενός αγορητή, εκεί έξω από το Προεδρικό: «Μακαριοκρατία».
Το ένδυμα, αλλάζει κάθε 5 χρόνια, με τις Προεδρικές.
Το ένδυμα, μόνιμα δέσμιο του σώματος που καλύπτει, ένα ρούχο, ένα πουκάμισο αδειανό που μπορεί να επιτρέπει σε ανθρώπους των οποίων το όνομα έχει εμπλακεί σε επιεικώς περίεργες υποθέσεις αντί να τιμωρούνται, να επιβραβεύονται από πάνω ακόμα και με υπουργικούς θώκους. Ας θυμηθούμε την Χλώρακα.
Η τραγωδία στο Μαρί, αφύπνισε την κοινωνία.

Όσο και να θέλουν με το στανιό κάποιοι να χαρίσουν τους χιλιάδες πολίτες που συγκεντρώθηκαν έξω από το Προεδρικό να τους χαρίσουν στην Ακροδεξιά στην Αντιπολίτευση και στο ΕΛΑΜ εθελοτυφλούν.

Βέβαια, το ΕΛΑΜ έπαιξε άριστα τον ρόλο του και τελικά εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο το σύστημα που δήθεν πολεμά.

Η παρουσία του, τα αισχρά του συνθήματα, η παραστρατιωτικού τύπου παρουσία του, αποδυνάμωσε σε μεγάλο βαθμό την παρουσία των απλών Πολιτών που ήρθαν εκεί με ένα και μοναδικό αίτημα: Την δικαιοσύνη και την κάθαρση του πολιτειακού μηχανισμού ώστε η χώρα να αποκτήσει την διοίκηση που της αξίζει.

Το Σάββατο πριν από την τραγωδία, κυριολεκτικά, μας είχα καμαρώσει.
Είχα μπροστά μου όλες τις Κυπριακές εφημερίδες.
Οι τίτλοι όλων τους μιλούσαν για την πλήρη συναίνεση που πέτυχαν τα κόμματα στην Οικονομία. Όλοι έμοιαζαν ώριμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τότε.

Τώρα;
Αυτή τη στιγμή, πρέπει να ξαναβρεθούμε σε εκείνο το σημείο. Γιατί, προέχει των πάντων η Κύπρος.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που τουλάχιστον επικοινωνιακά διαχειρίστηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την κρίση που έσκασε στα χέρια του, έχει τώρα την τελευταία ευκαιρία της ζωής του να παίξει τον ρόλο που αναλογεί στη θέση του.

Αυτή η ευκαιρία, είναι ίσως η τελευταία της Κύπρου πριν καρφωθεί για πάρα πολλά χρόνια στον οικονομικό και ηθικό μαρασμό. Να κάνει τώρα την απόλυτη υπέρβαση και να ενώσει, ει δυνατόν, όλες τις πολιτικές δυνάμεις κάτω από μία διακυβέρνηση ικανή να βγάλει το γρηγορότερο δυνατό τη χώρα από την τρικυμία.

Αν μπορέσει- έστω αυτή τη φορά- να αποβάλλει την κομματική του περικεφαλαία και να λειτουργήσει ως Πρόεδρος όλων. Αν κάνει μία τέτοια κίνηση ειλικρινή και πειστική, τότε θα φανεί ξεκάθαρα τι ρόλο παίζουν και όλοι οι άλλοι. Για μας, μία τέτοια χειρονομία, είναι αδιανόητο να μην συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή κόμμα. Τον ΔΗΣΥ.

Και αυτός, θα κριθεί από την ανταπόκρισή του. Αν όμως η «Κυβέρνηση ευρείας αποδοχής» που συζητιέται αποδειχθεί άλλη μία γερασμένη σύμπραξη με το αιώνιο ΔΗΚΟ και μόνο, τότε απλά θα έχουμε την πλήρη επιβεβαίωση του πολιτικού αυτισμού του τόπου μας.

Ας προσέξουν οι πολιτικοί. Όλοι τους. Οι πολίτες, τους έχουν ξεπεράσει. Αν συνεχίσουν έτσι, αργά ή γρήγορα, θα τους αποβάλλουν. Η ώρα για την υπέρβαση, ήταν χτες.
Έχουμε υπομονή και λέμε: Τώρα.