Ενώ συνιστά αφέλεια το να περιμένει κανείς από το κράτος να μας σώσει από τον φασισμό, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του υπ. Δικαιοσύνης, τουλάχιστον στη μορφή που έχει διαρρεύσει, φέρνει τα πράγματα σε μια σαφώς καλύτερη ισορροπία, μολονότι δεν ακυρώνει ακριβώς τη θεωρία την άκρων. Γι’ αυτό και η ΝΔ δεν το ανέχεται, γι ‘αυτό και δηλώνει ότι της αρκεί ο εν αχρησία νόμος του 1979. Σήμερα, και παρά τα όσα διακηρύσσει η διαβόητη θεωρία, το κράτος δεν τηρεί καμία ουδετερότητα έναντι των «άκρων»: Οι ίσες αποστάσεις στη θεωρία, είναι στην πράξη το όχημα για την αναγωγή του πολιτικού Κέντρου και του ίδιου του κράτους σε άκρο. Από αυτή τη σκοπιά, λοιπόν, το νομοσχέδιο αν μη τι άλλο ανακόπτει ένα συνεχές.

Ads

Για όλους αυτούς τους λόγους, έχω τη γνώμη ότι στη σχετική συζήτηση θα κριθούν πολύ περισσότερα από την μορφή που θα πάρει τελικά ο νόμος – εξ ου και η Αριστερά χρειάζεται να μπει ζωηρά στον καυγά. Αν δεν το κάνει, θα έχει επαναλάβει τον κακό εαυτό της του 2009, όταν δηλαδή έμεινε στη (δίκαιη) κριτική του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, στερώντας από τη δημόσια συζήτηση το μοναδικό ηθικοπολιτικό μέγεθος που θα μπορούσε να υπερασπιστεί αυθεντικά και να διευρύνει το πνεύμα του νόμου. Τότε αφήσαμε τη δημόσια διαβούλευση βορά στην ακροδεξιά, με τα γνωστά αποτελέσματα. Σήμερα δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια.

Αν όμως ισχύουν αυτά, ισχύει επίσης ότι η εμπλοκή της Αριστεράς στη συζήτηση δεν μπορεί να γίνει από θέσεις «συμπληρωματικής» δύναμης, και δη σε μια κυβέρνηση για την οποία αυτό το νομοσχέδιο είναι ξένο σώμα. Χρειάζεται, έτσι, να πούμε ότι το νομοσχέδιο, εκτός από καθυστερημένο, είναι και εξαιρετικά άτολμο –για παράδειγμα στην προστασία των θυμάτων του ρατσισμού. Χρειάζεται να τονίσουμε ότι η Αριστερά δεν μπορεί να επιτρέψει η ποινικοποίηση της «υποκίνησης» να γίνει το άλλοθι για να συνεχιστεί η ασυλία που απολαμβάνει ο νεοναζιστικός ακτιβισμός. Και χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι είναι αποτρόπαιο μια ακροδεξιά συμμορία να χαρακώνει ένα 14χρονο παιδί, είναι όμως εξίσου αποτρόπαιο, Αστυνομία και Δικαιοσύνη, που θα εφαρμόσουν το νόμο, να ενσωματώνουν ιδέες και ρεπερτόρια αυτής της συμμορίας – και δη υπό κυβερνητική κάλυψη.

Στη συζήτηση περί νομοσχεδίου δεν κρίνεται απλώς ο αντιρατσιστικός μας ανθρωπισμός –αν και προσωπικά τον προτιμώ από τον επελαύνοντα αγριανθρωπισμό. Αν ο ρατσισμός είναι μια «τεχνολογία» διαχείρισης του πληθυσμού, που αξιοποιώντας προϋπάρχουσες ανισότητες και ταξικές θέσεις, αρχικά νομιμοποιεί την αφαίρεση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, και τελικά απαιτεί να ορίζει ποιες ζωές (δεν) αξίζει να ζουν, η συζήτηση για το νομοσχέδιο δεν είναι παρά μια συζήτηση για το κρατικό και κοινωνικό Απαρτχάιντ που τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή – και που στηρίζεται σε αυτήν.

Διανύουμε την κρίσιμη φάση μιας διαδικασίας κατασκευής του «εθνικού τόξου», που ξεκίνησε πριν από την οικονομική κρίση. Το τόξο αυτό, που σήμερα ξιφουλκεί κατά του νομοσχεδίου (ή υπερψηφίζει την άρση ασυλίας του Π. Τατσόπουλου), μπορεί κανείς να το παρομοιάσει με οχυρωματικό έργο: Κάθε φορά που αποδεικνύεται ανεπαρκής η προϋπάρχουσα οχύρωση (όπως συνέβη σε κάθε «αποσταθεροποίηση» – στα «Δεκεμβριανά» και στις πλατείες, αλλά και στις εκλογές του 2012), το τόξο ανασυντάσσεται, γίνεται πιο επιθετικό και, την ίδια στιγμή, προσδιορίζει σαφέστερα τον κοινό του στόχο. Επιχειρεί και καταφέρνει να συναιρέσει συστημισμό και δεξιό «αντισυστημισμό», και ομογενοποιείται – έστω με αντιφάσεις.

Κατασκευάζοντας την ιστορία του, δηλαδή την ταυτότητα και την πολιτική του, γυρνά πίσω στην ιστορία, και ανασυστήνει το μπλοκ των εθνικοφρόνων. Επικαλείται, γι’ αυτό, την αδιαλλαξία του στο μεταναστευτικό και τα «εθνικά», όμως την ίδια στιγμή επιδιώκει να μεταμφιέσει το κοινωνικό ζήτημα σε θέμα νόμου και τάξης. Αναβιώνει τον αντικομμουνισμό. Επιμένει υπερβολικά στις διαφορές φασισμού και δικτατορίας, αλλά εξαφανίζει τις ομοιότητες. Επωφελείται απ’ ό,τι κατέστρεψε νωρίτερα την αντιφασιστική μνήμη, και κερδίζει πόντους σήμερα που το Σκοπευτήριο βρίσκεται στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ.

Το οχυρωματικό αυτό έργο πρέπει να ξηλωθεί. Όσοι απειλούν να σφάξουν τους μουσουλμάνους «σαν τα κοτόπουλα» ή πανηγυρίζουν τις επιθέσεις εναντίον 14χρονων κάτω από το προφίλ του κ. Δένδια στο facebook, είναι κοινωνικά χρήσιμο να φοβούνται ότι μπορεί να κατηγορηθούν για εγκλήματα. Το κράτος δε νοείται να χρηματοδοτεί συμμορίες. Κι αν ο νεοναζισμός δεν είναι μόνο «του κοινού ποινικού δικαίου», εντούτοις είναι και αυτού. Κατά τα άλλα, η αποτελεσματικότητα κάθε νόμου θα κριθεί μέσα στην κοινωνία.

Αυγή