Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- όπου συμμετέχουν γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του σκηνοθέτη – ηθοποιού Γιώργου Αρμένη.

Ads

Τι να πω; Τι μας έφερε ως εδώ; Η λαιμαργία του υδροκέφαλου κράτους όπως και η προσωπική τους λαιμαργία. Αλλά εδώ που φτάσαμε πια δεν υπάρχει κράτος, Δεν ξέρω. Εγώ όπου πάω ντρέπομαι. Πρέπει κάπου – κάποιον να πληρώσω για να μου κάνει τη δουλειά μου. Αυτό δεν είναι κράτος! Δε λέγεται κράτος. Δε λέγεται χώρα! Είναι ντροπή. Δεν είναι ένα, είναι πάρα πολλά! Τι να πει κανείς;

Να σηκωθούν να φύγουν όλοι: Κυβέρνηση, οι πάντες! Να φύγουνε! Να διώξουν το ΔΝΤ, να τους διώξουν όλους! Να διώξουν τους δημόσιους υπαλλήλους, τα πάντα! Να κλείσει το κράτος, να το ξαναφτιάξουμε από την αρχή! Αυτό δεν πρέπει να γίνει; Κάθε υπουργός λέει δεν είμαι εγώ υπεύθυνος γι αυτό, είναι η τάδε υπάλληλος. Πας στην υπάλληλο λέει πάρτε τον διευθύνοντα σύμβουλο. Πας στον διευθύνοντα σύμβουλο λέει «ξέρεις εγώ τώρα ανέλαβα».

Και τι φταίω εγώ; Εγώ θέλω κάτι που ζητάω, που οφείλετε να μου το κάνετε! Μας παίζουν σαν μπαλάκι! Και μας μιλάνε για αξιοκρατίες κλπ. Είναι ρεντίκολο αυτά τα πράγματα. Τι είμαστε; Γύφτοι; Χαζοί; Ηλίθιοι είμαστε;

Ads

Μια ζωή! Μια ζωή την πληρώνει η μεσαία η εργατική τάξη. Και δεν μιλάω από τη μεριά των αριστερών και τέτοιες βλακείες. Γιατί όλα τα κόμματα είναι υπεύθυνα! Ο μόνος που δεν είναι υπεύθυνος είναι ο μέσος έλληνας. Ο καθαρός μέσος έλληνας. Δεν ξέρω. Είμαι πολύ αγανακτισμένος και θα πω καμιά βρισιά ακόμα και δεν θέλω.

Δεν πιστεύω σε τίποτα. Και δεν μπορώ, είμαι και μεγάλος άνθρωπος, δεν μπορώ να φύγω και στο εξωτερικό. Δεν ξέρω και καμιά ξένη γλώσσα. Αλλά και που να πας; Έχω ένα παιδί όμως και αγωνιώ για το παιδί μου! Και ποιον να πιστέψει; Ποιον να πιστέψει;

Μα κοροϊδευόμαστε τώρα; Βλέπεις αυτούς που μιλάνε στη Βουλη και ντρέπεσαι. Λες ποιον κοροϊδεύουν; Ποιον κοροϊδεύουν; Και μετά τους πειράζει το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ… η βουλή»! Αυτό τους πειράζει; Δεν ξέρω αν τα γιαούρτια είναι μία λύση. Αλλά εντάξει, καλύτερα να τα φάμε.

Δεν τους αξίζει. Φτάνει. Και δεν το λέω μόνο εγώ, όλος ο κόσμος βρίζει. Δεν είναι όμως τωρινό, είναι χρόνια και το βλέπανε! Είναι χρόνια πολλά η Ελλάδα έτσι. Δεν γεννήθηκε χθες αυτό. Είναι χρόνια που εμπαίζουν τον λαό! Και τώρα αυτό το πληρώνουμε όλοι μας. Αλλά η ευθύνη δεν είναι τόσο δικιά μας. Δεν θέλω να βγάλω την ουρά μου απέξω αλλά η ευθύνη είναι των κυβερνήσεων, των πολιτικών. Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί όλοι οι κύριοι….

Μια οικογενειοκρατία είναι που πάει και έρχεται.

Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς που έχουμε υποστεί όλη αυτή την κατάσταση; Θα πω αυτό που είχε απαντήσει ο Μπρεχτ όταν ήταν εξόριστος στη Ρωσία και είχαν επικοινωνήσει μαζί του οι σύντροφοί του οι γερμανοί:

«Δάσκαλε εδώ ανεβαίνει το 3ο Ράιχ… Τι πρέπει να κάνουμε; Τί έργο να ανεβάσουμε;», και τους είπε: «…το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Ένα ερωτικό έργο. Ένα έργο που μιλάει για αγάπη».

Ας αγαπηθούμε εμείς τουλάχιστον. Κι όταν αγαπηθούμε εμείς, μπορούμε όλους αυτούς να τους κάνουμε πέρα! Να τους δείξουμε ΠΟΣΟ ΜΙΚΡΟΙ ΕΙΝΑΙ. Τίποτε άλλο.-