Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Μετά το πρώτο μέρος με τις απόψεις των Μ. Θεοδωράκη, Θ. Καρακατσάνη, Σ. Κούλογλου, Γ.Ψαριανό, κ.α., το δεύτερο με αυτές των Σ. Σεραφείμ και Θ. Χειμωνά, το τρίτο με τις απόψεις του σκηνοθέτη Μ. Ζαχαρία, το τέταρτο με τις απαντήσεις της σκηνοθέτιδος Λουκίας Ρικάκη και το χθεσινό με τις απαντήσεις του απόψεις του ποιητή και συγγραφέα Νάνου Βαλαωρίτη, σήμερα δημοσιεύουμε τις απαντήσεις της αντιστασιακής μαχήτριας Μαρίας Μπέικου.

Ads

Αιτία των σημερινών δεινών μας αποτελεί το γεγονός ότι με το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα βρέθηκε υπό την κηδεμονία της Αγγλίας – όπως είχε αποφασιστεί πολύ πριν το τέλος του πολέμου. Ως συνέπεια, ο λαός δεν μπόρεσε ποτέ να ωριμάσει και να μάθει να διαχειρίζεται την ελευθερία του. Εξ ου και η οικογενειοκρατία και κατ επέκταση κομματοκρατία που αδιαμφισβήτητα κυβερνά έκτοτε.

Εμείς είχαμε μια από τις μεγαλύτερες Eθνικές Aντιστάσεις παγκοσμίως, και απελευθερωθήκαμε μόνοι μας. Σαν νέοι δεν μπορούσαμε ν’ ανεχθούμε ότι κατάκτησε κάποιος τη χώρα μας. Γι αυτό και οι νέοι ξεσηκώθηκαν, όλοι μας ξεσηκωθήκαμε, άλλοι με τ’ όπλο στο χέρι, κι άλλοι με τις πολιτικές οργανώσεις, για να διώξουμε τον εχθρό. Είμαστε περήφανοι που συμβάλαμε στην απελευθέρωση. Όμως τα όνειρά μας δεν εκπληρώθηκαν γιατί η επέμβαση των ξένων και η ανωριμότητα των ελλήνων αντί να χτίσουν μια νέα Ελλάδα επέτρεψαν να γίνει αυτό που ζούμε σήμερα.

Τώρα, τί πρέπει να κάνουμε; Καταρχάς, πρέπει να μάθουμε την ιστορία μας γιατί θα συμπεριφερόμασταν διαφορετικά όλα αυτά τα χρόνια, εάν τη γνωρίζαμε σωστά. Θα αντιμετωπίζαμε τις διάφορες πολιτικές καταστάσεις με σύνεση κι αδερφοσύνη, θα αποφεύγαμε έναν Εμφύλιο που κόστισε δυσβάσταχτα σε αίμα και σε πνεύμα. Τότε είχαν γεμίσει οι φυλακές και οι εξορίες και για σχεδόν τρεις δεκαετίες πολύτιμοι άνθρωποι για την ανάπτυξη της χώρας βρέθηκαν ξεριζωμένοι στην ξενιτιά, χωρίς καν ιθαγένεια. Ο Εμφύλιος ήταν ένα οδυνηρό και μεγάλο μάθημα για την πάση θυσία αποφυγή τέτοιων καταστάσεων στο μέλλον. «Τα παθήματα μαθήματα» λέει άλλωστε ο λαός μας. Και που αλλού βρίσκεται η δύναμη για ένα καλύτερο μέλλον, αν όχι στα χέρια των νέων.

Ads

Αυτό που έχω να πω στους νέους είναι: ενότητα, αντίσταση και οργάνωση για την αντιμετώπιση ακόμα και των πιο μικρών προβλημάτων της καθημερινότητας μας. Πάντα φέρνω το παράδειγμα των πεζοδρομίων που είναι σπασμένα, κατειλημμένα από τα οχήματα και αποτελούν κίνδυνο για την ακεραιότητά μας, αναγκάζοντάς μας να περπατάμε με το κεφάλι σκυφτό…

Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να δημιουργήσουμε μόνοι μας εκείνα τα… πεζοδρόμια, εκείνες τις συνθήκες που θα μας επιτρέπουν να περπατούμε με το κεφάλι ψηλά! Σε όλα.-