Είναι δυνατόν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και των εργοδοτών να ζητούν, κατ’ ελάχιστον, να ισχύουν οι κλαδικές συμβάσεις για όλους τους εργαζομένους -ακόμη και για όσους εργάζονται σε μη εκπροσωπούμενη στις διαπραγματεύσεις επιχείρηση- και η τρόικα να εντέλλεται διαφορετικά;

Ads

ΓΙΑ ποιον νομοθετεί τότε η κυβέρνηση και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τις προτάσεις που διατυπώνονται από τους κοινωνικούς ανταγωνιστές αν όχι, πρωτίστως, για τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον ελλαδικό χώρο και τους μισθωτούς; Ενδιαφέρονται, τάχα, για τους ξένους(;) επενδυτές; Μα αν είναι έτσι, υπάρχει και η Κίνα! Με ακόμη μικρότερους μισθούς, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και, ακόμη χειρότερα, με υποχρεωτική εργασία καταδίκων και φυλακισμένων.

ΜΕ την ίδια λογική, δύναται ένας ή δύο μιντιάρχες να παραγγέλλουν επιχειρησιακή σύμβαση -όταν οι ίδιοι δεν πληρώνουν εργοδοτική εισφορά, όταν φοροδιαφεύγουν, αλλά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν τολμούν να διαβούν την πύλη της φάμπρικας- να ερμηνεύουν κατά το δοκούν τους νόμους και να κόβουν την εργατική αμοιβή στα επίπεδα του ανειδίκευτου εργάτη; Εκεί που αυθαίρετα υπολογίζουν ήδη τις ασφαλιστικές εισφορές στο ΤΣΠΕΑΘ, ενώ ορισμένοι περιόρισαν ήδη και το ποσοστό από 16% στο 5,1%.

ΜΠΟΡΟΥΝ 2-3 τραπεζίτες, από αυτούς που σπατάλησαν τις καταθέσεις σε μπόνους, ιδιοποιήθηκαν τα κρατικά δάνεια, που μεταθέτουν για αργότερα τα στρες τεστ για την αξιοπιστία των τραπεζών -δεν ανοίγουν δηλαδή τις θυρίδες τους για να μη φανούν οι σκελετοί που είναι κρυμμένοι μέσα- να ζητούν από τους υπαλλήλους να δουλεύουν μέχρι το βράδυ χωρίς υπερωρία;

ΠΩΣ γίνεται και 5-6 μεγάλες εισαγωγικές εταιρείες, από αυτές που εισάγουν κινέζικα ρούχα και παιχνίδια μέσω… Κύπρου -ώστε να μείνουν στις ελβετικές τράπεζες τα κεφάλαια από τις τριγωνικές συναλλαγές- να έχουν τέτοιο «πέρασμα» στον Ντερούζ και τον Τόμσεν, ώστε να επιβάλλουν ρύθμιση για το μισθό της πωλήτριάς τους;

ΓΙΝΕΤΑΙ δύσκολα πιστευτό ότι τέτοιοι αεριτζήδες επιβάλλουν πολιτική στην τρόικα. Οχι ότι οι τελευταίοι έχουν υψηλότερες φροντίδες και διαθέτουν διεξοδική σκέψη. Απλώς γιατί το σύστημα που αυτοί υπηρετούν δεν κινείται με γνώμονα τις εξαιρέσεις των ντόπιων εισαγωγέων και σκιτζήδων. Αρα, κάποιοι άλλοι κινούν τα νήματα. Και απ’ ό,τι δείχνουν οι κυβερνητικές παλινωδίες και οι δημόσιες αντιπαραθέσεις, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρηχά.

ΓΙΑ παράδειγμα, είναι άξια προσοχής και αναγκαία για την έκδοση στέρεων συμπερασμάτων, η απορία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Φέρεται να διατύπωσε την εξής ρητορική… απορία στον συνομιλητή του: «Γιατί (συμβαίνουν όλα αυτά… οι υπουργοί) δεν διαπραγματεύονται σωστά με την τρόικα;». Και ο συνομιλητής του σημείωσε: «Οχι, κύριε Πρόεδρε! Γιατί τα πιστεύουν».

ΙΣΩΣ η αναφορά του Προέδρου για τα «καβούρια που έχουν στην τσέπη τους οι βιομήχανοι» μη συμμετέχοντες αναλογικά στα βάρη για την έξοδο από την κρίση, που έγινε κατά την υποδοχή της ΓΣΕΕ στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν μια πρώτη σωστή νύξη. Η αλήθεια, που δεν διατύπωσε δημόσια ο Πρόεδρος, δύναται ευθέως να συμπληρωθεί: Τα καβούρια τα έβαλαν Ελληνες υπουργοί.

Του Χρήστου Μέγα στην Ελευθεροτυπία της 10/12/2010