Τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής πρόσφερε έναν μποναμά στον εγχώριο και ευρωπαϊκό ξενοφοβικό αγριανθρωπισμό.

Ads

Πιθανότερο κίνητρό του είναι η διοχέτευση της κοινωνικής δυσαρέσκειας προς «κάπου αλλού», με την κλασική μέθοδο της δαιμονοποίησης των «Αλλων Φτωχών», των πιο εύκολων και απροστάτευτων αποδιοπομπαίων από ιδρύσεως των κοινωνικών σχηματισμών: «Η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής παράνομων μεταναστών», είπε. «Το υπουργείο παράλληλα με τη δράση της Ελληνικής Ακτοφυλακής σχεδιάζει στα χερσαία σύνορα τη δημιουργία ενός φράχτη για την αποτροπή εισόδου παράνομων μεταναστών. Θα πρέπει να πάρουν ένα καθαρό μήνυμα», τόνισε ο κ. Παπουτσής.

Τις επόμενες μέρες το «σχέδιο φράχτης» του κ. Παπουτσή πράγματι ήρθε στην πρώτη γραμμή της δημόσιας συζήτησης (χωρίς βεβαίως να πολυσυσχετιστεί με τον αποτρόπαιο πασίγνωστο φράχτη των ΗΠΑ στα σύνορα με το Μεξικό ή με εκείνον του Ισραήλ) και προφανώς σε λίγο μια δημοσκόπηση -που όλο και κάποιος θα παραγγείλει- θα επιβεβαιώσει ότι τα «σκληρά μέτρα κατά της λαθρομετανάστευσης» εγκρίνονται από την «κοινή γνώμη» και επομένως ο υπουργός και το ΠΑΣΟΚ… πάνε καλά.

Ομως εκείνο που ήδη φαίνεται, όπως σε πάμπολλες ανάλογες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο, είναι ότι όταν μια φερόμενη ως σοσιαλιστική και ουμανιστική κυβέρνηση υιοθετεί την ατζέντα και τη γλώσσα της δεξιάς και της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης εκείνοι που τελικά κερδίζουν είναι οι αυθεντικότεροι και σταθερότεροι εκφραστές της συγκεκριμένης ατζέντας. Κι αυτό φάνηκε αμέσως. Η Ν.Δ. επισήμως χαρακτήρισε «μεμονωμένα μέτρα και μπαλώματα» τα «συρματοπλέγματα στον Εβρο», το ΛΑΟΣ ειρωνικά σχολίασε ότι «εδώ δεν μπορούν να φράξουν την πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Τον Εβρο θα φράξουν;» ενώ οι χρυσαυγίτες στο Διαδίκτυο πανηγυρίζουν διαδίδοντας ότι ο «φράχτης» είναι το πρώτο θετικό αποτέλεσμα του ποσοστού (5,8%) που έλαβαν στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας.

Ομως, όταν μια κυβέρνηση μιλά για «παράνομους» και «λαθραίους» ανθρώπους, τους οποίους καλείται να αντιμετωπίσει στρατιωτικά με φράχτες (και νάρκες και τανκς και στρατόπεδα συγκέντρωσης ίσως αύριο), έχει ήδη κρύψει ορισμένα απλά πράγματα από τους πολίτες: Πρώτο, ότι η προσφυγιά και η μετανάστευση δεν είναι «εισβολή» και «πόλεμος» κατά του έθνους των Ελλήνων, αλλά υπαρκτές δραματικές εξελίξεις που προκύπτουν από πολέμους, δικτατορίες, καταστροφές και φτώχεια. Δεύτερο, ότι δεν προβλέπεται καμιά διαδικασία από το ελληνικό κράτος για τη νόμιμη είσοδο στη χώρα ενός ανθρώπου από οποιαδήποτε φτωχή χώρα ο οποίος επιθυμεί να μεταναστεύσει νόμιμα στην Ελλάδα ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Αυτή άλλωστε η πραγματικότητα έχει οδηγήσει τα τελευταία είκοσι χρόνια πολλές χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες όχι μόνο στα δίκτυα των διακινητών και λοιπών εμπόρων αλλά και στο θάνατο, είτε στα νερά του Αιγαίου, είτε στα ναρκοπέδια του Εβρου, είτε από κρύο και πείνα στα ορεινά μονοπάτια της κατά τα άλλα πολιτισμένης μας χώρας. Και τρίτο, ότι ουσιαστικά το ελληνικό κράτος και το υπουργείο του κ. Παπουτσή δεν αναγνωρίζει καθεστώς προστασίας σχεδόν σε κανέναν πρόσφυγα, καθώς το δεύτερο τρίμηνο του 2010 η Ελλάδα έκανε δεκτές μόλις 20 αιτήσεις για πολιτικό άσυλο σε σύνολο 1.145, ποσοστό 1,7% έναντι 25% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Του Δημήτρη Τρίμη στην Ελευθεροτυπία της 9/1/2011