Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: Ό,τι έγινε στις Σκουριές το βράδυ του Σαββάτου δεν θα έπρεπε να χρήζει αποδοκιμασίας. Είναι μία πράξη, η οποία προβλέπεται στον Ποινικό Κώδικα. Ο Ποινικός Κώδικας προβλέπει και ένα κράτος δικαίου, το οποίο σέβεται τον εαυτό του, επιλαμβάνεται και επιβάλλει το νόμο με τα μέσα που διαθέτει. Συνήθως προς κάθε κατεύθυνση.

Ads

Γιατί τότε κάποιοι επιμένουν, ότι πρέπει να αποδοκιμαστεί μία ποινικά κολάσιμη πράξη; Επειδή σε αυτή τη χώρα η πολιτική εξουσία έχει φροντίσει να διαχωρίσει το νόμιμο από το ηθικό. Η αποδοκιμασία, λοιπόν, της επίθεσης δεν έχει χαρακτηριστικά υποστήριξης της νομιμότητας, αλλά ηθικής αποστασιοποίησης από τα κίνητρα όσων την διέπραξαν και δικαίωσης της ίδιας της επένδυσης, η οποία είναι κατά κοινή ομολογία αμφιλεγόμενη. Η αποδοκιμασία δεν είναι απλά ο αφορισμός των δραστών, αλλά η ηθική νομιμοποίηση της επένδυσης.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του δημάρχου Θεσσαλονίκης: «Τέτοιου είδους ενέργειες σε μια περίοδο που η χώρα μας αναζητεί εναγωνίως επενδύσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας μόνο κακό μπορεί να κάνουν», αναφέρει ο κ.Μπουτάρης.

Όμως, τα μέτρα προστασίας μίας επένδυσης από κακοπροαίρετες επιθέσεις σε όλον τον κόσμο αποτελούν μέρος του κόστους της ίδιας της επένδυσης. Στην Νιγηρία για παράδειγμα, οι κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι, αλλά καμία εταιρεία δεν φεύγει.

Tι είναι αυτό, το οποίο καθιστά τις ξένες εταιρείες επιφυλακτικές; Η επικινδυνότητα ενός αντάρτικου, όπως αυτό που εκδηλώθηκε στην Χαλκιδική; Στην Τουρκία είναι καλύτερα τα πράγματα με το κουρδικό αντάρτικο να κάνει επιθέσεις ακόμη και σε τουριστικούς στόχους;

Έφυγε από την Ελλάδα η AEG επειδή το 1977 έγινε στόχος της επίθεσης του Κασίμη και του Τσουτσουβή;

Καλώς η κακώς, όπως λέει και η τρόικα, είναι η ευρέως διαδεδομένη άποψη για διαφθορά και διαπλοκή του ελληνικού πολιτικού προσωπικού με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, που καθιστά τις ξένες εταιρείες επιφυλακτικές.

Ποια, για παράδειγμα, σοβαρή ξένη εταιρεία θα δεχόταν να συμμετάσχει σε ένα επενδυτικό σχήμα, που θα διεκδικούσε π.χ. κάποια μεταλλεία, όταν φημολογείται, ότι ο εξαναγκασμός μιας μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας να τα αποκτήσει, ήταν αντάλλαγμα για να της παραχωρηθεί η δυνατότητα να κτίσει 5.000 βίλες – προσθήκη σε παρακείμενο ξενοδοχείο;

Ποιος σοβαρός ξένος όμιλος θα εξέταζε ως πρώτη παράμετρο στην πρόθεσή του να αγοράσει αυτά τα μεταλλεία, την διατήρηση των θέσεων εργασίας, που αφορούσαν κυρίως στην εκλογική πελατεία του τότε αρμόδιου υφυπουργού;

Ποια σοβαρή ξένη εταιρεία θα ενδιαφερόταν να κάνει μία επένδυση π.χ. στα πάρκινγκ της Θεσσαλονίκης, μόλις διαπίστωνε ότι ο δήμαρχος της πόλης αποπειράθηκε να μειώσει τα δημοτικά τέλη για ΕΝΑ συγκεκριμένο πάρκινγκ;

Ποιος σοβαρός ξένος επιχειρηματίας δεν θα παρατηρούσε, ότι ιδιοκτήτης αυτού του συγκεκριμένου πάρκινγκ είναι ο ίδιος όμιλος, που έχει επενδύσει στα μεταλλεία, την περιβαλλοντική αρτιότητα των οποίων υπερασπίστηκε, μετά την επίθεση, ο ίδιος δήμαρχος; Και ποιος ξένος παρατηρητής δεν θα σημείωνε την κατά κόρον προβολή του, από τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στον ίδιο όμιλο;

Γιατί να έλθει λοιπόν ένας ξένος όμιλος στην Ελλάδα, όταν ξέρει όλα αυτά και δεκάδες άλλα παρόμοια παραδείγματα;

Είναι προφανές ότι αν κάποιος ξένος σήμερα θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα, θα σταθμίσει το ενδεχόμενο η κοινωνική έκρηξη να τον αναγκάσει να αντιμετωπίσει επιθέσεις, όπως αυτή στις Σκουριές. Και ενδέχεται να αποθαρρυνθεί.

Είναι ακόμη πιο βέβαιο, όμως, ότι θα λάβει υπόψη του τη διαφθορά και τη διαπλοκή του ελληνικού πολιτικού προσωπικού. Και αυτές μετά πάσης βεβαιότητος θα τον αποθαρρύνουν.

Όπως αποθαρρύνουν και την ελληνική κοινή γνώμη, να αποδεχτεί την ηθική της νομιμότητας δεκάδων κυβερνητικών και διοικητικών πράξεων, που βλέπει να εξελίσσονται καθημερινά γύρω της.

Πώς να κατανοήσει, γιατί θα πρέπει μία μεγάλη εταιρεία να επιδιώκει νομοθετική ρύθμιση δια φίλων της βουλευτών, για να αποκτήσει το δικαίωμα να χτίσει περίπου 30.000 τετραγωνικά σε ένα οικόπεδο, στο οποίο τα δικαστήρια της έχουν απαγορεύσει να χτίσει;

Και «κατά σύμπτωση» με την αμέριστη συμπαράσταση του ιδίου δημάρχου, ο οποίος υπερασπίζεται τη νομιμότητα και την περιβαλλοντική αρτιότητα της επένδυσης στην Χαλκιδική, την ίδια στιγμή που η πόλη του βρίσκεται πάνω σε μια περιβαλλοντική ωρολογιακή βόμβα, εξαιτίας της ανικανότητας της διοίκησής του να διαχειριστεί τα σκουπίδια…

Πιστεύω βαθιά ότι η βία δεν μπορεί να λύσει το δομικό πρόβλημα του διαλυμένου ελληνικού κράτους και ότι μόνο η κοινωνία των πολιτών μπορεί να επιβάλλει κανόνες, που θα αποτρέψουν την χρήση της (της βίας) ως μέσου για τη διευθέτηση αντικρουόμενων συμφερόντων. Αλλά αυτό απαιτεί αυτή η κοινωνία να επιβάλλει πολιτικό σύστημα με διαφάνεια και δημοκρατικούς κανόνες.

*Ο Χρήστος Μάτης είναι δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, επικεφαλής της παράταξης ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ- Οικολογία στην Πράξη