[…] εάν οι όποιες κυβερνήσεις μας δεν ενεργήσουν διπλωματικά σωστά, και δεν πάμε στη Χάγη πριν αποκτήσουμε σοβαρή υποστήριξη κυρίως από τους Αγγλοσάξωνες, οι οποίοι ήταν και υπεύθυνοι που δεν πήραμε αυτές τις αποζημιώσεις, δεν πρόκειται να έχουμε κανένα αποτέλεσμα. Θα πρέπει κάποιος να τα υπενθυμίσει όλα αυτά στους Αμερικάνους με διπλωματικό τρόπο, ώστε να ζητήσει την υποστήριξή τους. Το ότι έχουμε δίκιο δεν φτάνει […] Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη, με αφορμή το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων – χρεών προς την Ελλάδα, συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010.

Ads

Ν.Β.: Σχετικά με τις διεκδικήσεις των αποζημιώσεων πολέμου, οι οποίες βγήκαν στην επιφάνεια χάρις σε κάτι αρχεία του Ζολώτα, διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος, έχει ενδιαφέρον ότι επιτέλους το είπαμε επίσημα(σε κυβερνητικό επίπεδο. εννοώ, κι όχι μόνο σε ακτιβιστικό ή αντιπολιτευτικό, όπως έκανε ο Γλέζος).

Είναι βέβαια μια ανακούφιση, ότι τέλος πάντων, ειπώθηκε και είδαμε τις αντιδράσεις που είχε από την Γερμανία: Άλλες λυσσαλέες όπως του Σόιμπλε, άλλες πολύ αρνητικές όπως ήταν της εφημερίδας Bild, ή άλλες πιο ευνοϊκές, αναλόγως. Αλλά κανένα κόμμα δεν το δέχτηκε πλην του Linke. Δηλαδή, δεν έχουμε κανέναν σύμμαχο στη Γερμανία, εκτός από το Linke, το οποίο είναι και πολύ αδύνατος σύμμαχος. 

Το θέμα, όμως, δεν είναι αν θα έχουμε αποδοχή απ’ τους Γερμανούς, αλλά αν θα έχουμε συμμάχους τους τρεις νικητές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου: τους Αμερικάνους, τους Άγγλους και τους Ρώσους. Εκεί πρέπει να αποταθούμε για στήριξη στο θέμα των αποζημιώσεων, αφού εκείνοι ήταν που μας τις στέρησαν τότε. Βέβαια, όχι τόσο στους Ρώσους, γιατί δεν είχαν μεγάλο λόγο τότε γι’ αυτά τα θέματα και μας θεωρούσαν και εχθρούς τους, αλλά στους Αμερικάνους, οι οποίοι μας ανάγκασαν να μην ζητήσουμε αποζημιώσεις για να μπορέσει να ανοικοδομηθεί η Γερμανία. 

Ads

Γιατί, οι αποζημιώσεις για την καταστροφή της Ελλάδας, ήταν τόσο τεράστιες που αν είχαν δοθεί, θα είχαν εμποδίσει την ανοικοδόμηση της Γερμανίας.  

Λοιπόν, εμείς, θεωρηθήκαμε ότι μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε αυτό, και γι’ αυτό μας υποσχέθηκαν το σχέδιο Μάρσαλ, ένα επίδομα αμέσως μετά την Απελευθέρωσή μας ως αντίτιμο γι αυτήν τη μη αξίωση των αποζημιώσεων, αλλά και του γερμανικού δανειακού χρέους.  

Το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν ένα μεγάλο ποσό πολλών εκατομμυρίων για την Ελλάδα, που για όλη την Ευρώπη έφτανε τα 13 δις. Ακριβώς πριν ξεκινήσει η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου και καθώς η Ευρώπη προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον Τρούμαν, αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την ανάκαμψή της.

Εντωμεταξύ, εκείνο που παρεισέφρησε και άλλαξε τελείως το τοπίο, ήταν ο δικός μας Εμφύλιος, ο οποίος απορρόφησε, τελικά, όλα τα χρήματα από το σχέδιο Μάρσαλ με τα έξοδα του στρατού και του πολέμου. Εμείς πληρώσαμε τον Ψυχρό Πόλεμο, με θερμό πόλεμο και με αίμα! Ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος με τον Ελληνικό Εμφύλιο ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. 

Πήραμε τα λεφτά, αλλά τα λεφτά αυτά πήγανε για το στρατό, για τις πολεμικές επιχειρήσεις και για το πολεμικό υλικό που μας δώσανε. Αυτό θόλωσε το τοπίο, και ξεχάστηκαν οι αποζημιώσεις και το δάνειο των Γερμανών.

Τους οποίους Γερμανούς, βέβαια, θώπευαν τότε οι Αμερικάνοι, διότι είχε αρχίσει ο Ψυχρός Πόλεμος και η ένταση στο Βερολίνο δημιούργησε  μία τελείως διαφορετική εικόνα, πολιτική και στρατιωτική της Ευρώπης. Οι Αμερικάνοι, είχαν το νου τους να δυναμώσουν τη Γερμανία ως πρόχωμα εναντίον του Στάλιν και των Ρώσων γενικά, οπότε εμείς ξεχαστήκαμε…  Κι όχι μόνο ξεχαστήκαμε, αλλά θυσιαστήκαμε, αφού ήμασταν οι μόνοι οι οποίοι πολεμήσαμε στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Κακά τα ψέματα, αυτός ο Ψυχρός Πόλεμος, μέσω του Ζαχαριάδη, δεν ήταν και θέμα μόνο ελληνικό. Σίγουρα ήταν και κρυφά υποστηριζόμενο, από το Ανατολικό μπλοκ, γιατί φανερά είχε υπογράψει ο Στάλιν ότι η Ελλάδα είναι περιοχή της Δύσης.

Οι μόνοι, λοιπόν, που υποστήριζαν τους αντάρτες, τους δικούς μας κομμουνιστές, οι οποίοι ήταν προφανώς όλοι Σταλινικοί αφού ήταν επικεφαλής ο Ζαχαριάδης, ήταν από το Ανατολικό μπλοκ. Κι εννοώ όλοι οι αρχηγοί των ανταρτών, γιατί οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ Σταλινικών ή άλλων.

Ήταν αυτή η συγκυρία του Εμφύλιου, η οποία ξεκίνησε και πολύ νωρίς από την εποχή ακόμα της Κατοχής, που οι αποζημιώσεις της Γερμανίας, ξεχάστηκαν…
 
Κρ.Π.: Ξεχάστηκαν; Ή δεν διεκδικήθηκαν συνειδητά; Επίσης, ξέρουμε ότι επί σχεδίου Μάρσαλ, όταν δόθηκαν αυτά τα χρήματα, όσα δεν δόθηκαν για τον στρατό, που είπατε, κλπ., τα εκμεταλλεύτηκαν επί Εμφυλίου, όσοι ήταν υπέρ της Κυβέρνησης, τότε, για να ανοικοδομήσουν την Ελλάδα και τους… εαυτούς τους, σε θέσεις εργασιακές, σε επιχειρήσεις κ.α., και επιπλέον, ήρθαν στα πράγματα και πρόσωπα που επί Κατοχής, συνεργάζονταν με τους Γερμανούς…   Όλοι αυτοί, λοιπόν, υπήρχε περίπτωση να ζητήσουν από την Γερμανία ποτέ τα χρωστούμενα;
 
Ν.Β.: Και στη Δυτική Γερμανία έγινε ακριβώς το ίδιο. Συνεργάστηκαν με τους πρώην χιτλερικούς. Συμφωνώ, ότι εκεί έμπλεξε η διεκδίκησή μας…

Και γιατί μπλέξαμε; Γιατί οι κυβερνήσεις μας, δεν τολμούσαν να διεκδικήσουν από τη Γερμανία πλέον, αφού ήταν όλοι δεξιοί. Αυτό είναι κατανοητό από την άποψη ότι ουσιαστικά το παιχνίδι το διευθύνανε οι Αμερικάνοι. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο τότε Αμερικανός απεσταλμένος, Πώλ Πόρτερ, ήταν ουσιαστικά ο δικτάτορας της Ελλάδας.

Εκεί, θόλωσε το τοπίο, και αποσιωπήθηκαν οι αποζημιώσεις. Και βλέπουμε τώρα την μεγάλη επίθεση που μας κάνουν οι Γερμανοί, που δεν είναι μόνο μία επίθεση οικονομικής φύσεως, αλλά και κουλτουριστική. Γιατί θέλουν να μας βγάλουν παριάδες της Ευρώπης! Αυτό, είναι κάτι, το οποίο δεν μπορώ να το δεχτώ. Και πιστεύω, ότι η διεκδίκηση των αποζημιώσεων θα δείξει ότι οι Γερμανοί δεν ακολούθησαν τις υποσχέσεις τους. Γιατί κάθε τόσο δίναν υποσχέσεις πως όταν ενοποιηθεί η Γερμανία θα μας πληρώσουν, ή όταν τούτο, ή όταν το άλλο…

Συγχρόνως, οι ίδιοι, κατάφεραν να διαγράψουν τα δικά τους χρέη προς τους Αμερικάνους και τους Άγγλους, και από τον Πρώτο και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι εκπληκτικό, το πώς τα κατάφεραν. Δεν έπρεπε, όμως και εμείς να πάρουμε το μερίδιό μας από αυτή την ιστορία; Έπρεπε! Διότι, πολεμήσαμε και στους δύο πολέμους.

Σήμερα, όμως, αυτό που φοβάμαι, είναι μην τυχόν με τη νέα αυτή αυτοπεποίθηση που δείχνει η ελληνική κυβέρνηση, φερθεί όπως η κυβέρνηση του Γούναρη το ’20 – ’22. Δηλαδή, να μην συνεννοηθεί με τους συμμάχους, όπως θα μπορούσε ο Βενιζέλος τότε να κάνει αν ήταν στην κυβέρνηση, και να μην κάνουνε του κεφαλιού τους προχωρώντας προς την Άγκυρα.

Φοβάμαι, αύριο, μήπως εμφανιστούν ξαφνικά στη Χάγη, χωρίς την υποστήριξη των Αμερικάνων και των Άγγλων, για την υπόθεσή μας. Οπότε, θα την χάσουμε την υπόθεση των αποζημιώσεων, 100%. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και να την κερδίσουμε, εν μέρει, ηθικά, θα την χάσουμε ουσιαστικά και δεν θα δούμε δεκάρα, εάν δεν έχουμε την υποστήριξή της Αμερικής και της Αγγλίας, τουλάχιστον.

Γιατί οι Ρώσοι, βέβαια, είναι πιο μακρινοί, αλλά Αγγλία και Αμερική, πρέπει να μας υποστηρίξουν. Αλλιώς, δεν πρόκειται να κερδίσουμε. Η Χάγη δεν είναι ένα αντικειμενικό δικαστήριο, είναι ένα δικαστήριο το οποίο καθοδηγείται, καθαρά, από τους Αγγλοσάξωνες. Και όταν υπάρχουν υποθέσεις οι οποίες έχουν να κάνουν με την Ανατολή και τη Δύση, βλέπουμε ότι είναι πάντοτε υπέρ της Δύσης, και οι κατηγορίες είναι πάντοτε προς την Ανατολή.

Αν δεν αποκτήσουμε, λοιπόν, αυτές τις συμμαχίες με τη φινέτσα τη διπλωματική που είχε επιδείξει τότε ο Βενιζέλος με τους συμμάχους, που μπορούσε να τους μιλήσει στη… γλώσσα τους, δεν θα το πετύχουμε.

Ο δε, Σαμαράς, δεν φρόντισε καθόλου να πάει στην Αμερική. Και κακώς! Εδώ, πήγε ο Τσίπρας! Τον οποίον θα τον πάρουν σοβαρά; Μάλλον, δεν θα τον πάρουν σοβαρά. Αλλά, τουλάχιστον, πήγε. Από την άλλη μεριά, τους βλέπω ξαφνικά με αυτή τη μεγάλη αυτοπεποίθηση. Και το φοβάμαι αυτό. Γιατί την θεωρώ αποκοτιά.  

Επειδή τα προβλήματά μας εδώ είναι τεράστια και η κυβέρνηση έχει την πλάτη στον τοίχο, χρειάζεται κάποιο έρεισμα. Οι αποζημιώσεις, είναι ένα έρεισμα, το οποίο συμφωνώ απόλυτα, ότι πρέπει οι Γερμανοί να το λάβουν σοβαρά υπόψιν. 

Κρ.Π.: Και το οποίο, το ανακίνησε κυρίως ο Γλέζος και με το βιβλίο του.

Ν.Β.: Από χρόνια το ανακινεί. Έζησα την Κατοχή, και είδα με τα μάτια μου ότι η Αθήνα είχε μετατραπεί σε Μπέλσεν(ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου εξόντωναν τους ανθρώπους), και είναι κάτι που δεν το ξεχνάει εύκολα κανείς… 

Δεν βλέπετε, πόσο οι Εβραίοι δεν αφήνουν ρούπι να ξεχάσουν οι Ευρωπαίοι το δικό τους ολοκαύτωμα; Εμείς, το δικό μας ολοκαύτωμα, ούτε καν το αναφέραμε! 

Κρ.Π.: Ο Στέλιος Κούλογλου έκανε το ντοκιμαντέρ «Νεοναζί: Το ολοκαύτωμα της μνήμης», αλλά και “Διακομματική πρόταση νόμου από τέως δημοσιογράφους και νυν βουλευτές, με τον οποίο να τιμωρείται ποινικά η άρνηση του Ολοκαυτώματος”.

Ν.Β.: Και πολύ καλό ντοκιμαντέρ, εξαιρετικό. Στο ελληνικό ολοκαύτωμα πέθαναν τουλάχιστον 300.000 άνθρωποι από πείνα, και από σφαγές. Και το σύνολο είναι πολύ παραπάνω. Αν τα βάλεις όλα μαζί, είναι πάρα πολύ μεγάλος αριθμός(σε σχέση και με το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού). Πρέπει να είναι τουλάχιστον 600.000. 

Αυτή την καταστροφή την έζησα, διότι ήμουν στην Ελλάδα, μέχρι τέλη Ιουνίου του ’44, μέχρι το τέλος της Κατοχής αν εξαιρέσουμε τους δύο τελευταίους μήνες. Και τα είδα με τα μάτια μου. Και την πείνα των ανθρώπων. Και μεις πεινάγαμε. Δεν είναι ότι δεν υπήρχαν λεφτά για να αγοράσεις τρόφιμα, αλλά ότι δεν υπήρχαν τρόφιμα.

Αν δεν γίνουν αποδεκτά όλα αυτά, θα φταίμε εμείς! Και φταίνε οι κυβερνήσεις μας, οι οποίες ήταν τόσο εξαρτημένες από τους Αμερικάνους, τότε, που δεν υπήρχε τρόπος να διεκδικήσουν τίποτα από τους Γερμανούς, ούτε στον ύπνο τους… 

Λοιπόν, τώρα που ξυπνήσαμε μετά από τόσα χρόνια, οι Γερμανοί μας λένε ότι αποκλείεται και ότι όλα αυτά ξεπεράστηκαν, αλλά, ουσιαστικά, δεν έχει κλείσει το θέμα.

Και πιστεύω ότι εάν οι όποιες κυβερνήσεις μας δεν ενεργήσουν διπλωματικά σωστά, και δεν πάμε στη Χάγη πριν αποκτήσουμε σοβαρή υποστήριξη κυρίως από τους Αγγλοσάξωνες, οι οποίοι ήταν και υπεύθυνοι που δεν πήραμε αυτές τις αποζημιώσεις, δεν πρόκειται να έχουμε κανέναν αποτέλεσμα.

Θα πρέπει κάποιος να τα υπενθυμίσει όλα αυτά στους Αμερικάνους με διπλωματικό τρόπο, ώστε να ζητήσει την υποστήριξή τους. Το ότι έχουμε δίκιο δεν φτάνει. Διότι κανένας δεν δικαιούται τίποτα αν ο άλλος δεν θέλει να σου δώσει. Έτσι είναι η πολιτική. Ας μην κάνουμε τα ίδια λάθη, που κάναμε το ’20-’22, με αποτέλεσμα τη Μικρασιατική καταστροφή.-