«Στην αρχή μας αγνοούν, μετά μας γελοιοποιούν, στη συνέχεια μας πολεμούν και στο τέλος νικάμε».

Ads

Του Περικλή Κοροβέση, στην Ελευθεροτυπία της 7/8/2010

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον μεγαλύτερο επαναστάτη του περασμένου αιώνα (προσωπική άποψη), τον Γκάντι. Και όντως τα κινήματα που γεννάει μια κοινωνία και εκφράζουν την πλειονότητά της περνούν από αυτά τα στάδια. Το ερώτημα που μπαίνει είναι για το τελευταίο στάδιο. Η νίκη ενός κινήματος δεν είναι ένα μοιραίο ιστορικό γεγονός και ούτε αποτελεί νομοτέλεια. Τα επαναστατικά κινήματα μπορούν να νικηθούν και να εξαφανιστούν βίαια, μπορούν να νικήσουν και να φέρουν ένα χειρότερο δεσποτισμό από τον προηγούμενο, που σημαίνει πως νικήθηκαν από τη γραφειοκρατία τους. Ακόμα, είναι δυνατόν να μη νικήσουν ποτέ και ανάλογα με τη μαζικότητά τους και την ευφυΐα των βημάτων τους να κερδίσουν πολύ σημαντικά πράγματα.

Πού βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα; Το κράτος μοιάζει να έχει αυτονομηθεί από την κοινωνία και συμπεριφέρεται σαν πολυεθνική που έχει τους κατοίκους αυτής της χώρας υπαλλήλους χωρίς δικαιώματα. Ακριβώς όπως ο καπιταλισμός της μαφίας και του καζίνου, απολύει κατά δεκάδες χιλιάδες τους εργαζόμενους για να περισώσει τα υπερκέρδη του, για να μειώσει το κόστος του τελικού προϊόντος, έτσι και το κράτος του ΠΑΣΟΚ τείνει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα ανέργων και φτωχών, με αποτέλεσμα να καλπάζει η επιδημία του λουκέτου. Και όσοι εξακολουθούν να ζουν από ελεύθερα επαγγέλματα έχουν δει να πέφτει ο τζίρος τους στο μισό.

Και τι κάνει η Αριστερά, που θεωρητικά είναι ο αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας; Και εδώ μου έρχεται μια γνωστή παροιμία που την παραφράζω: «Η Αριστερά δουλειά δεν είχε και έκανε μέτωπα». Εχω μετρήσει μέχρι τώρα πέντε πρωτοβουλίες για μέτωπο και δεν ξέρω πόσες πρωτοβουλίες για ενότητα και δράση της Αριστεράς. Καλές οι πρωτοβουλίες με μια πρώτη ματιά. Με μια δεύτερη όμως πιο προσεκτική προσέγγιση, μήπως είναι ένας πόλεμος κομμουνιστογενών «βαρόνων» που το πρόβλημά τους είναι η εξουσία πάνω στους άλλους; Κάτι το αντίστοιχο των σταυροφόρων που όποιος προλάβαινε να υψώσει τη σημαία του σε μια περιοχή που είχε κατακτηθεί αυτομάτως δημιουργούσε το δικό του κράτος.

Το σίγουρο είναι πως η Αριστερά δεν κατάλαβε την επικίνδυνη εποχή που ερχόταν και δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί εγκαίρως. Και αντέδρασε μόνο κατόπιν εορτής και όταν η καταστροφή είχε συντελεστεί. Γιατί η γνώση για την επικείμενη καταστροφή υπήρχε. Πλήθος έγκυροι διεθνείς αναλυτές μάς είχαν προειδοποιήσει θα σταθώ μόνο σε έναν: τον Ιγνάσιο Ραμονέ, τον πρώην διευθυντή της «Monde Diplomatique», που ήδη από το 1997 είχε εκδώσει το βιβλίο του «Η γεωπολιτική του χάους» (από όπου και ο τίτλος του άρθρου). Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις». Αλλά και πριν από το βιβλίο του, όλη η αρθρογραφία αυτής της εφημερίδας ήταν μια ακτινογραφία του αρπακτικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ηδη ξέραμε από τις αρχές του ’90 πού βαδίζει ο κόσμος. Στο χάος.

«Οι ρυθμοί που αλλάζουν τον κόσμο είναι εκπληκτικοί και τον μετασχηματίζουν σε βάθος σε όλα τα επίπεδα. Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αναποδογυρίζει τα πάντα, ευνοούμενη από την ανάπτυξη των τεχνολογιών της πληροφορικής. Η αγορά και η επικοινωνία επιβάλλονται σαν γενικά μοντέλα που έχουν σκοπό να διαμορφώσουν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Τα έθνη-κράτη, κυβερνήσεις, κόμματα και συνδικάτα χάνουν τις παραδοσιακές τους αναφορές». Αυτά υποστηρίζει ο Ραμονέ. Και όλα αυτά μέσα σε έναν κόσμο όπου επικρατεί η μόνη υπερδύναμη, οι ΗΠΑ, που βρίσκονται σε ανταγωνισμό με δυο άλλους πόλους: την Ευρώπη και την Ασία-Ειρηνικό. Σε αυτό να προστεθεί η διάλυση του Νότου, όπου ζει το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Αυτά τα θέματα δεν τα επεξεργάστηκε ποτέ η Αριστερά και δεν τα έκανε κεντρική της πολιτική παρέμβαση πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Σίγουρα βρέθηκαν κάποιοι που τα είπαν και όχι αναγκαστικά από τις εφημερίδες της Αριστεράς. Αλλά με αυτούς ξοφλάει εύκολα κανείς…

Ή είναι η πέμπτη φάλαγγα του κατεστημένου ή απλά αριστεριστές. Μπορούμε να φανταστούμε το ΚΚΕ να κάνει αναφορά στον Καστοριάδη, στον Παπαϊωάννου, τον Αξελό ή τον Πουλαντζά; Αυτοί όλοι συλλήβδην είναι αντικομμουνιστές και το μόνο πραγματικό Κοράνι είναι ο Στάλιν.

Και όμως εξακολουθεί ακόμα και πείθει. Και αυτό δείχνει και το πνευματικό επίπεδο της Αριστεράς συνολικά. Για το ποιος φταίει, ας ψάξουμε τους εαυτούς μας και από εκεί να ζητήσουμε ευθύνες.

[email protected]