Μετά από την απάντηση του κυρίου Ψυχογιού, διευκρινίζω τα παρακάτω σχετικά με την δημόσια αλληλογραφία μας. Το κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στο tvxs, στάλθηκε το πρωί της περασμένης Τρίτης από το γραφείο τύπου των Οικολόγων Πράσινων στην Athens Voice, προκειμένου να δημοσιευτεί ως άρθρο. Το απόγευμα της Τετάρτης ενημερωθήκαμε ότι το άρθρο κόπηκε από τον κύριο Γεωργελέ κι ότι εάν επιθυμούσα, μπορούσαν να το βάλουν σαν σχόλιο, ενδεχόμενο που δεν με ενδιέφερε. Εν τέλει οι ίδιοι το πρόσθεσαν με το όνομά μου ως σχόλιο (ανάμεσα δεκάδες άλλα) και με ταυτόχρονη σχεδόν δημοσίευση της απάντησης του κυρίου Ψυχογιού. Κατά τα άλλα, ο αρθρογράφος εγκαλεί εμένα για “επικοινωνιακές πρακτικές”. Η Athens Voice στην απάντησή της υπενθύμισε το δικαίωμα να επιλέγει αυτή τους αρθρογράφους της χωρίς κάποια άλλη αιτιολογία. Τους υπενθυμίζω το δικαίωμα των αναγνωστών τους να γνωρίζουν με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή αυτή, για να μπορούν να κρίνουν την σφαιρικότητα ή μη της ενημέρωσης και της άποψης. Μοναδικό ψήγμα αιτιολογίας βρήκα στην απάντηση του κυρίου καθηγητή: “Μπορείτε να σκέπτεστε ό,τι θέλετε και να το μοιράζεστε με τους ομοίους σας αλλά οι πρακτικές σας δεν θα περάσουν.” Έτσι όμορφα και δημοκρατικά.

Ads

Όταν του τονίζω ότι ο ίδιος δεν είμαι θύτης, αλλά θύμα της βίας εκ μέρους εργαζομένων της Ελληνικός Χρυσός, αποφαίνεται με την ίδια αυθεντία ότι ψεύδομαι. Τον παραπέμπω στις δηλώσεις της τότε Ειδικής Γραμματέως του ΥΠΕΚΑ που αναφέρει ότι “τόλμησε να μιλήσει ανοικτά στον Πολύγυρο και να τα βάλει με τους ανθρώπους της εταιρείας που είχαν το θράσος να στήσουν και face control στην είσοδο σχίζοντας τις λίστες των ονομάτων και των αριθμών ταυτοτήτων που συγκέντρωναν… Το ΥΠΕΚΑ άνοιξε τις πόρτες του Επιμελητηρίου στον Πολύγυρο και απομάκρυνε τους φύλακες-αστυνομικούς….Το ΥΠΕΚΑ τα έβαλε με τους προβοκάτορες που εμπόδιζαν τους Οικολόγους Πράσινους να μιλήσουν…”

Στη συνέχεια, ακολουθεί την πεπατημένη και επικίνδυνη οδό της ταύτισης όποιου διαφωνεί με τους υποστηρικτές της βίας, θυμίζοντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο σε μεγάλες στιγμές. Δεν προκαλεί εντύπωση το ότι σε αυτό τον βαθιά δημοκρατικό αγώνα του για την προάσπιση της κοινωνικής ειρήνης ενάντια στους “βίαιους” της Ιερισσού θα έχει και την αμέριστη υποστήριξη των παιδιών των λουλουδιών, δηλαδή της Χρυσής Αυγής.

Και βέβαια, μέσα στο πάθος του δεν βρίσκει από τους Οικολόγους Πράσινους “ούτε καταδίκη της βίας, ούτε προτάσεις”. Αντιγράφω από ανακοίνωση στις 20 Φεβρουαρίου :

“Αν θέλουμε να βγούμε από το φαύλο κύκλο της βίας και να φθάσουμε σε μια Ελλάδα πραγματικά ευρωπαϊκό κράτος δικαίου, ένας μόνο δρόμος υπάρχει: ανοικτός και ισότιμος δημόσιος διάλογος από μηδενική βάση όπως επιβάλλουν η ευρωπαϊκή νομοθεσία και η Συνθήκη του Άαρχους, με παράλληλο πάγωμα των έργων του χρυσωρυχείου και τοπικό δημοψήφισμα σε επίπεδο νομού. Εκεί θα αναδειχθούν τόσο οι πραγματικές συνέπειες του έργου όσο και οι εναλλακτικές λύσεις για την οικονομία της περιοχής, εκεί θα έχει και η εταιρεία την ευκαιρία να προβάλλει πραγματικά επιχειρήματα και όχι να οχυρώνεται επικαλούμενη καταδικαστέα έτσι κι αλλιώς γεγονότα. Οι Οικολόγοι Πράσινοι καλούμε την κυβέρνηση να το επιλέξει, έστω και τώρα.”

Αφού δε η ειρωνεία “οι Οικολόγοι κόβουν τα δένδρα για την εφημερίδα τους” αποδείχθηκε αστήρικτη, γίνεται προσπάθεια να μεταφερθεί η συζήτηση στην επιχορήγηση που το κόμμα λαμβάνει. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να κρίνει γιατί ξαφνικά ο κος Ψυχογιός ενοχλείται τόσο πολύ από αυτήν. Θα με ενδιέφεραν όμως προηγούμενες δημόσιες παρεμβάσεις του για τα οικονομικά των κομμάτων. Διαβάζω π.χ.το άρθρο του που αναπαρήγαγε το tvxs για την σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και δεν τον βλέπω να τοποθετείται στο πολύ σχετικότερο εκεί και  πολύ πιο καυτό για την κοινωνία, ερώτημα του ποιος θα αποπληρώσει σε περίπτωση δημιουργίας νέου φορέα, τα πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που χρωστάει το ΠΑΣΟΚ, του οποίου ο ίδιος δηλώνει ψηφοφόρος επί δύο δεκαετίες. Όλα αυτά για να κριθεί από τον καθένα η ακεραιότητα της γραφής του συνομιλητή μου και χωρίς καμία διάθεση συμψηφισμού. Άλλωστε οι συγκρίσεις μπορούν να γίνουν: Οι Οικολόγοι έχουν διάφανα οικονομικά, δεν χρωστάνε, επιστρέφουν μέρος της επιχορήγησης στην κοινωνία, οι ευρωβουλευτές τους επίσης το ίδιο με τον μισό μισθό τους, δεν απασχολούν αστυνομικούς, αυτοκίνητα και πολλά άλλα.

Για την άστοχη και αστήρικτη σύγκριση της Κιρούνα με τα καθ’ημάς δεν θα επανέλθω. Η κραυγαλέα άγνοια του κυρίου Ψυχογιού, ακόμα και για τα στοιχειώδη της Μελέτης Περιβαλλοντικών Όρων για την Χαλκιδική όπως για το ότι πρόκειται για ανοιχτό ορυχείο, με διάμετρο γύρω στα 700 μέτρα και η καθησυχαστική διόρθωση ότι “μόνο η επεξεργασία θα γίνεται στην επιφάνεια” λες και θα μπορούσε να γίνεται υπόγεια, δείχνουν γιατί θα ήταν πλέον άσκοπο να συνεχίσουμε την συζήτηση επί της ουσίας με τον κύριο καθηγητή.

Αν και οι παραπάνω απαντήσεις ήταν απαραίτητες, προβληματίστηκα μέχρι να αποφασίσω τελικά να δώσω συνέχεια. Όχι προφανώς διότι βρίσκομαι σε κάποια προσωπική βεντέτα, αλλά γιατί το θεωρώ μια ακόμα έκφανση της παραπληροφόρησης που συνοδεύει την ιστορία της Χαλκιδικής. Κι αν ο ίδιος ο συνεργάτης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, ήδη από το πρώτο κείμενο του προβλέπει και αποκρούει το δίλημμα που θα προκαλέσει με την μονομέρεια με την οποία γράφει (“πληρωμένος ή χρήσιμος ηλίθιος”), έχει την κατανόηση μου. Ούτε εγώ θα επιλέξω για αυτόν κάτι από τα δύο. Ποτέ δεν μπορώ με τις δυνάμεις του μεταρρυθμιστικού λαϊκισμού που ο τακτικός συνεργάτης του Βήματος εκφράζει στα κείμενα του.

Τέλος, με όσα διαβάζουμε αυτές τις μέρες για την εκ μέρους της εταιρείας οργανωμένη εκστρατεία προπαγάνδας, που μετά την επιστολή των Οικολόγων Πράσινων προκάλεσε και την αντίδραση των συλλογικών οργάνων των ανθρώπων του τύπου, το πρώτο κείμενο θα πέρναγε απαρατήρητο, εάν δεν έβριθε τέτοιου μένους και ανακριβειών κι αν ο συντάκτης του δεν ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στο “Φόρουμ Διαλόγου και Συνεργασίας των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Σοσιαλδημοκρατίας και της Πολιτικής Οικολογίας”. Προβληματίζομαι ιδιαίτερα για το ποιόν ρόλο κρατάει για την τελευταία στο σενάριο του ο κύριος Ψυχογιός, όπως και για το τι μοίρα μπορεί να έχουν πλέον τέτοια εγχειρήματα, με τις ευλογίες των γνωστών εκδοτικών συγκροτημάτων.