Δέκα χρόνια τώρα οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν αφήσει το σημάδι τους στην ελληνική κοινωνία και εκπροσωπούν επάξια τις πράσινες αξίες στο ευρωκοινοβούλιο και την Αυτοδιοίκηση. Οι φετινές μαζικές εγγραφές νέων μελών υλοποιούν τη βούληση του συνεδρίου του Δεκέμβρη και επιβεβαιώνουν ότι η πράσινη οικολογική διέξοδος στην πολύπλευρη κρίση φαίνεται ελκυστική στα μάτια νέων ανθρώπων.

Ads

Με ανανεωμένες δυνάμεις, προδιαγράφεται ένα πετυχημένο νέο συνέδριο πραγματικής επανεκκίνησης στις 6-7 Ιουλίου. Ως κορυφαία διαδικασία, το συνέδριο θα δώσει την ευκαιρία για έκφραση και διάλογο, θα επιβεβαιώσει ή θα επανακαθορίσει τακτικές και επιλογές, ενόψει και του ότι οι νέες ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα γίνουν τον Μάιο του 2014 ενώ υπάρχει ανοιχτό και το ζήτημα των εθνικών εκλογών.

Όσοι προσπαθούν να ετεροκαθορίσουν την αυτόνομη πορεία των Οικολόγων Πράσινων με βάση τις σχέσεις τους με άλλα κόμματα, ήδη διαψεύδονται. Σε όλα τα κόμματα υπάρχει ανασφάλεια για τη μελλοντική ρυθμιστική παρουσία των παλιότερων στελεχών στα κομματικά όργανα, αλλά η απόφαση του τελευταίου συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων μιλάει για πραγματικό άνοιγμα στην κοινωνία. Και αυτό εφαρμόζεται με επιτυχία, παρά τα σενάρια κάποιων, που την προηγούμενη βδομάδα έλεγαν ότι υπάρχει σχέδιο να πάμε τους Οικολόγους Πράσινους στο ΠΑΣΟΚ (!) και άλλοι τώρα ότι συρόμαστε στην αγκαλιά της αριστεράς!

Κεντρικός στόχος των ΟΠ ήταν πάντα η αυτόνομη πράσινη φωνή της πολιτικής οικολογίας, με στόχο σοβαρές ανατροπές στην ελληνική κοινωνία και την Ευρώπη. Και αυτή τη στιγμή ξεδιπλώνεται μια προσπάθεια για μια αξιόπιστη ανασυγκρότηση του χώρου με πολιτικές προτάσεις μεγάλης εμβέλειας, πέραν του κομματικού μικρόκοσμου.

Οι στρατηγικοί στόχοι των ΟΠ, που χαράχτηκαν λίγο πριν ξεκινήσουν την πετυχημένη πορεία τους προς τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, στο συνέδριο του 2008 υιοθετούν ως στρατηγική των ΟΠ τη «συσπείρωση του ευρύτερου προοδευτικού πολιτικού πόλου» και τη «συγκρότηση μιας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, για βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, μέσα από τη διαμόρφωση ευρύτερων πλειοψηφιών».

Με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία, την εφαρμογή του γνωστού αδιέξοδου αναπτυξιακού μοντέλου, του πελατειακού συστήματος και των καταστροφικών και νεοφιλελεύθερων συνταγών, το Πανελλαδικό Συμβούλιο των ΟΠ με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε τον Γενάρη τη διερεύνηση συγκρότησης νέων, πλειοψηφικών προγραμματικών συμμαχιών για μια πιθανή («υπό όρους») κυβερνητική συνεργασία με την Αριστερά. Απέκλεισε τη σύμπραξη με τη Δεξιά αλλά διαπίστωσε και ότι μέχρι στιγμής η Αριστερά αδυνατεί να καταθέσει εναλλακτική πρόταση για διέξοδο από την κρίση καθώς και αξιόπιστη πολιτική συμμαχιών.

Αυτή τη θέση εξέφρασα δημόσια και πρόσφατα. Βεβαίως, η θέση ότι με τις δυνάμεις που υποστηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές βρισκόμαστε στην «αντίθετη όχθη», είχε υιοθετηθεί και στο συνέδριο του Οκτωβρίου 2011. Μάλιστα, η αποχωρούσα ομάδα Think P, που πιο πριν υποστήριζε  ότι «το ‘μνημόνιο’ αφήνει μεγάλα πολιτικά περιθώρια στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις και την κυβέρνησης», είχε υπερψηφίσει τότε αλλά απέρριψε στη συνέχεια (13.9.2012) το «πολιτικό πλαίσιο από προηγούμενα συνέδρια το οποίο μας τοποθετούσε στην ίδια όχθη με τα κόμματα της αριστεράς».

Το συνέδριο του Ιουλίου προφανώς μπορεί να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει την επιλογή αυτή. Ολοένα και περισσότεροι πάντως, υιοθετούν την άποψη ότι οι ΟΠ χρειάζονται ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα, συγκεκριμένες επικοινωνιακές αιχμές και καθαρές απόψεις για τις πιθανές μετεκλογικές συμμαχίες. Δεν μπορείς πια να πηγαίνεις στις εκλογές χωρίς να είσαι ειλικρινής με τους ψηφοφόρους και να τους κρατάς την έκπληξη για μετά το άνοιγμα της κάλπης. Αυτή είναι η ευρωπαϊκή εμπειρία και αυτή είναι η επιλογή ενός συλλογικού και μη αρχηγικού κόμματος.

Καμιά ηγεσία δεν μπορεί να αυτονομείται επειδή «γνωρίζει» και να δεσμεύεται σε μια κυβέρνηση που δεν τη θέλει το κόμμα και να χάνει τον κόσμο του -με θόρυβο ή χωρίς- στη συνέχεια, όπως η ΔΗΜΑΡ. Ούτε μπορεί να γίνονται έκτακτα συνέδρια στο πόδι και ενώ οι εξελίξεις τρέχουν. Σε ένα ανοιχτό κόμμα, είναι προτιμότερα τα ανοιχτά χαρτιά και οι συλλογικές αποφάσεις που δεσμεύουν όλους από πριν. 

Οι ΟΠ θα πρέπει, βεβαίως, να προσδιορίσουν επακριβώς τις προϋποθέσεις μιας οποιασδήποτε συνεργασίας. Κομβική θέση σε αυτές θα έχουν προφανώς οι βαθιές αλλαγέςπου έχει ανάγκη η χώρα και η υπεράσπιση της ευρωπαϊκής προοπτικής, καθώς «διατηρούμε τις διαχωριστικές γραμμές με την κατεδάφιση της χώρας και το Μνημόνιο, καθώς θέλουμε ΚΑΙ ευρώ ΚΑΙ μια ευρωπαϊκή κοινωνία».

Αυτό προϋποθέτει, βεβαίως ότι οι ΟΠ θα είναι αυτόνομα μέσα στην επόμενη Βουλή και ότι θα υπάρχει η δυνατότητα για μια εναλλακτική διακυβέρνηση. Και γι’  αυτά, υπάρχει ακόμη δρόμος. Είναι πάντως αισιόδοξο ότι το σκηνικό που κατέβασε τους ΟΠ στο 0,88% ήταν ένα στιγμιαίο κενό αέρος, που τώρα έχει περάσει και αυτό θα το δουν σύντομα όλοι. 

* Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, είναι συντονιστής ΕΓ των Οικολόγων Πράσινων και πρώην ευρωβουλευτής