Θέλω να θυμίσω προς όλους (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου)  πως:

Ads

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. ουδέποτε προσέβαλλε την αισθητική μας. Ακόμα και αν κάποια δουλειά του ήταν ας πούμε κατώτερη κατά την υποκειμενική μας κρίση από κάποια προηγούμενη δημιουργία του, πάντα κρατούσε τον αισθητικό πήχη ψηλά.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μετέχει συχνά, τελείως αθόρυβα σε σημαντικά μουσικά εγχειρήματα μοιραζόμενος το τάλαντό του με κριτήριο την αγάπη για τη μουσική. Κι όταν μιλά, μιλά επί της ουσίας.

Θέλω να θυμίσω προς όλους (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου)  πως:

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το ακαλλιέργητο συναίσθημα οδηγεί στον αυτισμό και τον μελοδραματικό αυνανισμό, έτσι και ο αποκομμένος από την κοινωνία και την πραγματικότητα ορθολογισμός, ακυρώνει τον εαυτό του ως τέτοιο και οδηγεί σε έναν απόλυτα αντίστοιχο αυτισμό που στην περίπτωση αυτή είναι φορτωμένος με έπαρση.

Έπαρση που στους εξαιρετικά δύσκολους καιρούς μας, καταλήγει οδυνηρή και αντιδραστική.

Αυτά, για τα διάφορα κείμενα που εμφανίστηκαν ως «κριτική» στοκείμενό του. Τα διάβασα δύο φορές και μετά ξαναδιάβασα το δικό του.

Αρχικά, παρασύρθηκα και εγώ-με ένα σχόλιο στο facebook 7-8 λέξεων όπου ευτυχώς είχα την πρόνοια να μην αναφέρω καν το όνομα του συνθέτη. Ηλιθιότητα και επιπολαιότητα όμως εκ μέρους μου, ακόμα και αυτές οι 7-8 λέξεις. Απολογούμαι.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί, όση σχέση έχει ο βίος και η πολιτεία του Αλκίνοου Ιωαννίδη με τον Γιώργο Νταλάρα, άλλη τόση σχέση έχει αυτό που ζούμε όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας, με τα όσα ονειρευτήκαμε. 

Θέλω να θυμίσω προς όλους (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου)  πως οφείλουμε όχι απλά να παρκάρουμε οριστικά το καλάμι μας αλλά και να το θάψουμε με τα απομεινάρια του κόσμου που καταρρέει γύρω μας, δίπλα μας και πάνω στο κεφάλι μας.

Γιατί το μόνο λάθος που φαίνεται να έκανε ο Αλκίνοος, είναι ότι μας κοίταξε στα μάτια...

“Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν’ κομμάτια.”

Στίχοι – μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης