Οι ΗΠΑ διατείνονται ότι είναι υπέρ της ειρήνης στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη αλλά οι πράξεις τους δείχνουν το αντίθετο.

Ads

Το ότι η σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης συνεχίζεται χωρίς λύση μπορεί να φαίνεται περίεργο. Για πολλές συγκρούσεις στον κόσμο, είναι δύσκολο να επιτευχθεί κάποιος διακανονισμός. Σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνο είναι δυνατός, αλλά υπάρχει και σχεδόν καθολική συμφωνία σχετικά με τις βασικές γραμμές του: ένας διακανονισμός για τη δημιουργία δυο κρατών κατά μήκος των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων (Ιούνιος 1967) με «αμοιβαία αποδεκτές μικρές τροποποιήσεις» – για να υιοθετήσουμε την επίσημη ορολογία των ΗΠΑ πριν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει από τη διεθνή κοινότητα στα μέσα του 1970.

Οι βασικές αρχές του διακανονισμού έγιναν δεκτές από το σύνολο σχεδόν του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των αραβικών χωρών (οι οποίες απαιτούν την πλήρη εξομάλυνση των διμερών σχέσεων), του Οργανισμού της Ισλαμικής Διάσκεψης (συμπεριλαμβανομένου του Ιράν) και μη κρατικών οργανώσεων (συμπεριλαμβανομένης της Χαμάς). Ένας διακανονισμός κατά μήκος αυτών των συνοριακών γραμμών προτάθηκε για πρώτη φορά στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τον Ιανουάριο του 1976 και υποστηρίχθηκε από τα μεγάλα αραβικά κράτη. Το Ισραήλ αρνήθηκε να παραστεί στη σχετική συνεδρίαση. Οι ΗΠΑ άσκησαν βέτο στο ψήφισμα και το έκαναν ξανά το 1980. Από τότε τα πρακτικά της Γενικής Συνέλευσης μοιάζουν όλα μεταξύ τους.

Ωστόσο, υπήρξε ένα σημαντικό και αποκαλυπτικό διάλειμμα στην άρνηση ΗΠΑ-Ισραήλ. Μετά τις αποτυχημένες συμφωνίες του Camp David το 2000, ο Πρόεδρος Κλίντον αναγνώρισε ότι οι όροι που ο ίδιος και το Ισραήλ είχαν προτείνει ήταν απαράδεκτοι για τους Παλαιστίνιους. Εκείνο το Δεκέμβριο, πρότεινε τις «παραμέτρους» του: ασαφείς, αλλά πιο πιθανές. Κατόπιν ανακοίνωσε ότι οι δυο πλευρές είχαν αποδεχτεί τις παραμέτρους, εκφράζοντας ταυτόχρονα τις επιφυλάξεις του.

Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές συναντήθηκαν στην Taba της Αιγύπτου, τον Ιανουάριο του 2001 για την επίλυση των διαφορών και σημειώθηκε πρόοδος. Στη Συνέντευξη Τύπου ανέφεραν ότι, αν υπήρχε περισσότερος χρόνος, θα μπορούσαν πιθανώς να έχουν φτάσει σε πλήρη συμφωνία. Το Ισραήλ, ωστόσο, ακύρωσε τις διαπραγματεύσεις πρόωρα και η επίσημη πρόοδος τερματίστηκε, αν και οι ανεπίσημες συζητήσεις σε υψηλό επίπεδο συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα τη Συμφωνία της Γενεύης, που απορρίφθηκε από το Ισραήλ και αγνοήθηκε από τις ΗΠΑ. Πολλά έχουν συμβεί από τότε αλλά ένας διακανονισμός με βάση τις συμφωνηθείσες συνοριακές γραμμές δεν απέχει πολύ, εφόσον η Ουάσιγκτον είναι διατεθειμένη και πάλι να τον αποδεχτεί. Δυστυχώς, υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις για κάτι τέτοιο.

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν ενεργήσει από κοινού για την επέκταση και την εμβάθυνση της κατοχής. Δείτε την κατάσταση στη Γάζα. Μετά την επίσημη αποχώρησή του από τη Λωρίδα της Γάζας, το 2005, το Ισραήλ ποτέ δεν παραιτήθηκε από τον συνολικό έλεγχο επί του εδάφους, που συχνά περιγράφεται ως «η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου».

Τον Ιανουάριο του 2006, η Παλαιστίνη είχε εκλογές οι οποίες αναγνωρίστηκαν ως ελεύθερες και δίκαιες από διεθνείς παρατηρητές. Οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, ψήφισαν «με λάθος τρόπο», εκλέγοντας τη Χαμάς. Αμέσως, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ εντείνουν την επίθεσή τους κατά των κατοίκων της Γάζας ως τιμωρία γι’ αυτό το παράπτωμα. Τα πραγματικά περιστατικά και το σκεπτικό δεν καλύφθηκε. Αντίθετα δημοσιοποιήθηκαν μαζί με ευλαβικά σχόλια για την αφοσίωση της Ουάσιγκτον προς τη Δημοκρατία. Η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ ισραηλινή επίθεση εναντίον της Λωρίδας της Γάζας και των κατοίκων της κατόπιν εντατικοποιήθηκε, με τη μορφή ενός βίαιου, άγριου και οικονομικού στραγγαλισμού. Με την επίθεση του Ισραήλ το 2008-2009, η Γάζα έχει καταστεί ένας τόπος όπου κανείς δεν μπορεί να ζήσει.

Το Ισραήλ δεν είχε κανένα αξιόπιστο άλλοθι για την επίθεσή τους τη Γάζα, με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ και την παράνομη χρήση αμερικανικών όπλων. Η άποψη που βλέπει συχνότερα το φως της δημοσιότητας, ισχυρίζεται το αντίθετο, υποστηρίζοντας ότι το Ισραήλ ενήργησε σε άμυνα. Αυτό είναι απόλυτα αδικαιολόγητο, δεδομένου ότι το Ισραήλ έχει κατ’ επανάληψη απορρίψει τα ειρηνικά μέσα που ήταν άμεσα διαθέσιμα, όπως γνωρίζουν πολύ καλά το Ισραήλ και ο συνεργός του στο έγκλημα, οι ΗΠΑ.

Η αλήθεια με παραλείψεις

Στην ομιλία του προς τον μουσουλμανικό κόσμο στο Κάιρο, στις 4 Ιουνίου 2009, ο Μπαράκ Ομπάμα επανέλαβε το «όραμα» του Τζορτζ Μπους για δυο κράτη, χωρίς να ξεκαθαρίσει τι εννοεί με τη φράση «παλαιστινιακό κράτος». Οι προθέσεις του ξεκαθαρίστηκαν όχι μόνο από τις σημαντικές παραλείψεις του, αλλά και από τη μόνη ξεκάθαρη κριτική που άσκησε στο Ισραήλ: «Οι ΗΠΑ δεν αποδέχονται τη νομιμότητα της συνεχιζόμενης κατασκευής ισραηλινών οικισμών. Η κατασκευή αυτή παραβιάζει τις προηγούμενες συμφωνίες και υπονομεύει τις προσπάθειες για την επίτευξη της ειρήνης. Είναι καιρός να σταματήσουν αυτοί οι οικισμοί».

Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ θα πρέπει να ανταποκριθεί στη Φάση Ι του «Οδικού Χάρτη» του 2003, την οποία είχε απορρίψει με τη σιωπηρή υποστήριξη των ΗΠΑ. Οι σημαντικοί όροι είναι «νομιμότητα» και «συνεχιζόμενης». Με τις παραλείψεις του, ο Ομπάμα δηλώνει ότι αποδέχεται το όραμα του Μπους: οι άπειροι υπάρχοντες οικισμοί και τα έργα υποδομής είναι «νόμιμα». Ο Ομπάμα είχε επίσης μια παραίνεση για τα αραβικά κράτη: ότι «πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία ήταν μια σημαντική αρχή αλλά δεν είναι το τέλος των ευθυνών τους». Είναι προφανές, ωστόσο, ότι δεν μπορεί να είναι μια «ουσιαστική αρχή» αν ο Ομπάμα εξακολουθεί να απορρίπτει τη βασική αρχή της: την εφαρμογής της διεθνούς συναίνεσης. Το να γίνει αυτό, όμως, προφανώς, δεν είναι «ευθύνη» της Ουάσιγκτον στο όραμά του.

Για τη δημοκρατία, είπε ο Ομπάμα «δεν θα τολμούσα να αμφισβητήσω το αποτέλεσμα μιας ειρηνικής εκλογής». Όμως τον Ιανουάριο του 2006, η Ουάσιγκτον επέλεξε την αυστηρή τιμωρία των Παλαιστινίων, διότι δεν του άρεσαν τα αποτελέσματα μιας ειρηνικής εκλογής. Αυτό συνέβη με εμφανή την έγκριση του Ομπάμα, αν κρίνει κανείς από τα λόγια του πριν και τις ενέργειές του μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Δεν δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει γιατί όσους δεν έχουν τα μάτια κλειστά από κάποιο άκαμπτο δόγμα, οι δηλώσεις του Ομπάμα για τη Δημοκρατία ηχούν σαν κακόγουστο αστείο.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Gaza in Crisis: Reflections on Israel’s War Against the Palestinians» («Γάζα σε κρίση: Σκέψεις για τον πόλεμο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων») των Noam Chomsky και Ilan Pappe.