Όλο αυτό το παράξενο δράμα που παίζεται το τελευταίο διάστημα γύρω από τον τρόπο «διάσωσης» της Κύπρου έχει μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Πρόκειται για μια παρασκηνιακή μάχη με στόχο τον έλεγχο της αναπτυσσόμενης ευρωπαϊκής αγοράς φυσικού αερίου στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών.

Ads

Άρθρο του γνωστού αναλυτή διεθνών σχέσεων, οικονομολόγου, δημοσιογράφου και συγγραφέα Ουίλιαμ Ένγκνταλ για το Russia Today
 
Για πάνω από έναν αιώνα μια από τις βασικές αιτίες πολέμου αποτελούσε ο έλεγχος των πετρελαϊκών πηγών. Σήμερα, που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν να περιορίσουν το αποτύπωμα άνθρακά τους, το φυσικό αέριο και οι πόλεμοι για τον έλεγχό του αποκτούν άλλη σημασία.
 
Η παράξενη διαμάχη για την Κύπρο και την Ελλάδα, όπως και για τη Συρία, σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τη νέα γεωπολιτική του φυσικού αερίου.
 
Το Δεκέμβριο του 2011, η αμερικανική εταιρεία Noble Energy με έδρα το Τέξας εντόπισε σε έξι τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ φυσικό αέριο 40 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδών (tcf). Η ίδια εταιρεία εντόπισε τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου στο Ισραήλ το 2010, προσφέροντας στη χώρα για πρώτη φορά την προοπτική να αναδειχθεί σε μεγάλο παίκτη στον τομέα. Και κάπου εδώ τα πράγματα περιπλέκονται…
 
Το Κατάρ, ένθερμος υποστηρικτής της ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, έχει τεράστια συμφέροντα στην περιοχή που σχετίζονται με το φυσικό αέριο. Στόχος του είναι να γίνει o βασικός εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου. Το Βόρειο Πεδίο του συνδέεται με πεδίο South Pars (το μεγαλύτερο κοίτασμα  στον κόσμο) του Ιράν, που βρίσκεται στη μέση του περσικού Κόλπου.
 
Τουρκία και Κατάρ στηρίζουν την ανατροπή του Άσαντ και την επικράτηση του χάους στη Συρία. Αυτό οφείλεται ενδεχομένως στο γεγονός ότι τον Ιούλιο του 2011, η Συρία, το Ιράν και το Ιράκ υπέγραψαν μια συμφωνία αξίας 10 δισ. δολαρίων για τη δημιουργία ενός αγωγού φυσικού αερίου που θα εκτείνεται από το ιρανικό λιμάνι Assalouyeh κοντά στα κοιτάσματα South Pars, θα περνάει από το Ιράκ, και θα καταλήγει στη Δαμασκό. Το Ιράν σχεδιάζει μάλιστα να το επεκτείνει μέχρι τον Λίβανο, από τα λιμάνια του οποίου θα εξάγεται στη Ευρώπη.
 
Άλλος ένας λόγος που το Κατάρ επιθυμεί την καταστροφή της ενεργειακής συμφωνίας Συρίας – Ιράν – Ιράκ είναι η ανακάλυψη τον Αύγουστο του 2011 από συριακές εταιρείες ενός τεράστιου νέου οικοπέδου φυσικού αερίου κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο και στην Ταρσό στη συριακή Μεσόγειο. Κάθε εξαγωγή συριακού ή ιρανικού αερίου προς την ΕΕ θα πρέπει να «περάσει» από το στενά συνδεδεμένο λιμάνι της Ταρσούς.
 
Σύμφωνα με ανεπίσημες αλγερινές πηγές, θεωρείται ότι οι νέες ανακαλύψεις φυσικού αερίου στη Συρία ισοδυναμούν ή ξεπερνούν εκείνες του Καράρ.
 
Ο αγωγός Ιράν – Ιράκ – Συρίας προς την ΕΕ θα είναι ένας de facto σιιτικός αγωγός από το σιιτικό Ιράν μέσω του Ιράκ, η πλειοψηφία του οποίου είναι σιίτες, στο φιλικό προς τους σιίτες καθεστώς του Άσαντ. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι το Κατάρ στηρίζει τη σουνιτική Μουσουλμανική Αδελφότητα στην περίπτωση της Συρίας.
 

Σε αυτή την πραγματικότητα εμφανίζεται και το Ισραήλ ως νέος μεγάλος παίκτης στο χώρο του φυσικού αερίου. Η Ρωσία, σταθερός υποστηρικτής του Άσαντ στη Συρία και προστάτης των ρωσικών δικαιωμάτων στο λιμάνι της Ταρσούς, γέρνει προς το μέρος του… Ισραήλ. Το θέμα δεν είναι προσωπικό, είναι απλώς business. Η άντληση φυσικού αερίου από το οικόπεδο Ταμάρ έξω από τις ακτές του Ισραήλ αναμένεται να ξεκινήσει το 2013. Και η Noble στα τέλη του 2010 βρήκε ένα τεράστιο κοίτασμα, το Λεβιάθαν, στο Ισραήλ.
 
Στις 26 Φεβρουαρίου, η ρωσική Gazprom υπέγραψε μια 20ετή συμφωνία με την Levant LNG Marketing Corp. για να αγοράσουν αποκλειστικά υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) από το offshore κοίτασμα φυσικού αερίου Ταμάρ στην περιοχή της Μεσογείου. Στη διάρκεια της κρίσης, η Gazprom έχει επανειλημμένως προτείνει στην Κύπρο να αναπτύξει τα αποθέματα φυσικού αερίου της. Και η Κύπρος χρειάζεται απεγνωσμένα έναν ισχυρό σύμμαχο για να αξιοποιήσει το νέο της πλούτο.

Το τελευταίο μπορεί να συμβεί μόνο με τη βοήθεια ενός ισχυρού συμμάχου που θα αντιμετωπίσει την Τουρκία, η οποία διατείνεται ότι έχει δικαιώματα στα τουρκοκυπριακά ύδατα. Η Ρωσία προμηθεύει στην Τουρκία το 40% του αερίου για τη βιομηχανία της. Η Μόσχα και η Gazprom μπορεί να αναδειχθούν οι ξεκάθαροι νικητές αυτών των κρυφών πολέμων φυσικού αερίου στη Μεσόγειο.