Ο κ. Προβόπουλος χρησιμοποιεί τον νεοευσεβισμό για να εκφράσει την ενάρετη συντριβή του φτωχού. Η πολιτική ελίτ με την καλοντυμένη ηθικολογία της, επίσης. Λογικό.

Άρθρο του Δημήτρη Σεβαστάκη, ζωγράφου, επ. καθηγητή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», Πέμπτη 26/08/2010

Οι δυνάμεις της εξουσιαστικής επιτέλεσης -οι κυρίαρχες στον τόπο μας πολιτικές συνθέσεις της Δεξιάς και του Κέντρου- είναι οι κύριοι παράγοντες αποηθικοποίησης του κράτους και παραβίασης των συνταγματικών και κανονιστικών κωδίκων που το συνέχουν. Αρα έχουν κάθε λόγο να καταλήγουν σε μια ηθικίζουσα ρητορική για να καλύψουν αυτό το έλλειμμα. Είναι ενδιαφέρον ότι η βελτίωση της αστικής δημοκρατίας εντάσσεται στις παραδόσεις της Αριστεράς ακριβώς επειδή την παραβιάζουν οι εξουσιαστικοί θιασώτες της, δηλαδή τα κόμματα εξουσίας.

Η Αριστερά έγινε η παράταξη με τη συνεπέστερη και πιο πειθαρχημένη διαχείριση των οργανωτικών δυνατοτήτων που δίνει το αστικό κράτος (δημιουργώντας εκτός από ηθικούς πολίτες και εξαιρετικούς καριερίστες). Βεβαίως, η ακυρωτική πολυδιάσπαση της Αριστεράς ανασυγκροτεί την αρχιτεκτονική στο αριστερό τοπίο και αναβαθμίζει ευεργετικά το ρόλο της υπαρκτής και αρκετά συγκροτημένης εσωκομματικής Αριστεράς του ΠΑΣΟΚ, είτε της ομάδας Παναγιωτακόπουλου είτε των διάσπαρτων αριστερογενών στελεχών.

Οι δυσκολίες της συνασπισμικής Αριστεράς ξαναμοιράζουν με ενδιαφέροντα και αναπτύξιμο τρόπο «την τράπουλα». Σοσιαλιστική και κομμουνιστική Αριστερά δεν έχουν άλλο δρόμο, αν θέλουν βέβαια τη μετατόπιση του κεντρικού πολιτικού και στρατηγικού διακυβεύματος, αν θέλουν να κόψουν τον δρόμο στον καταστροφικό και αντιπαραγωγικό νεοφιλελευθερισμό και τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του.

Η συνεργατική ανάγκη περιλαμβάνει και κριτική αναθεώρηση των συνδικαλιστικών ποιοτήτων. Η ποιότητα διεκδίκησης δεν κρύβεται μόνο στο αίτημα αλλά και στην ιδιόλεκτο με την οποία διατυπώνεται, δηλαδή διοργανώνεται νοηματικά.

Το ζητούμενο δεν είναι ο ηρωικός εργατισμός και οι ρητορείες του, ούτε ο ευπρεπισμός του ακατέργαστου και εγωτικού συνδικαλιστικού λόγου, αλλά η επανίδρυσή του. Ετσι που να συλλαμβάνει αυτό που συμβαίνει στην παραγωγή, τον τρόπο που το παραγωγικό συμβάν ενσωματώνεται συγκροτησιακά στον νόμο και το δίκαιο και τον τρόπο με τον οποίο συντίθεται το πολιτικό αφήγημα. Ο ιστός διασύνδεσης παραγωγής -θεσμού- πολιτικής αφήγησης είναι αυτό από το οποίο έπασχε πάντοτε η χώρα και η σκηνή. Αυτό το στοιχείο μιας νέας ερμηνευτικής πειθαρχίας, που θα κουμπώνει γερά την εργασία με τη στρατηγική και τον πολιτισμό, δεν απομακρύνει -το αντίθετο τεκμηριώνει και δυναμώνει- τη νέα εννόηση του αντιιμπεριαλισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Κάτω από τους νέους όρους, η δικαϊκή και πολιτικά προοδευτική, δηλαδή κοινωνικά δικαιότερη, μεταμόρφωση του αστικού κράτους, ο εξορθολογισμός και ηθικοποίηση της λειτουργίας του, δεν είναι «αναθεωρητισμός» που σκοτώνει την «αμιγή επαναστατικότητα», αλλά οργανικό μέρος της επαναστατικής πράξης. Η νέα πολυεστιακή και αμφίπλευρη συγκρότηση του αριστερού υποκειμένου συμβαίνει με βία και ιστορική βιασύνη.