Αυτή την απάντηση δίνω σε όσους με ρωτάνε όλες αυτές τις μέρες γιατί δε σκοπεύω να ψηφίσω στις «αυτο»δοιηκητικές εκλογές. «Ε, δεν είναι και το ίδιο πράγμα» είναι φυσικά η επόμενη ατάκα, κάτι που χρειάστηκε να διευκρινίσει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με πρόσφατες δηλώσεις του. «Οι εκλογές δεν είναι ριάλιτι,» είπε. Κι όμως, Γιώργο, εγώ νομίζω πως δεν είσαι τίποτα παραπάνω από τον πρωταγωνιστή ενός ψυχαγωγικού show, καλά στημένου έτσι ώστε οι «πολιτικοποιημένοι» να νομίζουν πως ασχολούνται με την πολιτική. Ενός προβλέψιμου σίριαλ που διαδραματίζεται κάθε βράδυ στα δελτία των 8, όπου μαζεύεστε ο καθένας στο παράθυρό του με τα λόγια του γραμμένα και στυλιζαρισμένα, και ουρλιάζετε παίζοντας το ρόλο σας ως υπερασπιστές του καλού.

Ads

Είστε αφεντικά και δούλοι της κοινωνίας του θεάματος και τα ψηφοδέλτιά σας είναι γεμάτα celebrities. Μας πλασάρεστε μέσα από διαφημίσεις όπως όλα τα υπόλοιπα προϊόντα και όπως είναι γνωστό, οι διαφημίσεις έχουν ως αποκλειστικό σκοπό να σε κορϊδέψουν. Χτίζετε για χρόνια το σοβαροφανές brand name σας που θα πουλήσετε για λίγη εξουσία. Μερικοί απλά το κληρονομείτε. Στην εξτραβαγκάντσα που έχετε στήσει, τα τεχνοκρατικά και γραφειοκρατικά πόστα σας μοιάζουν με θρόνους ολύμπιων θεών, ενώ η ύπαρξη και μόνο του καθεστώτος σας βασίζεται στον εντυπωσιασμό και τον εκφοβισμό. Στηρίζεται από το επικοινωνιακό κατασκεύασμα της «Δημοκρατίας,» μιας κενής λέξης που έχετε λανσάρει ως την απόλυτη αξία, τη μοναδική αλήθεια, την πεμπτουσία της ζωής. Θα μπορούσε άνετα να είναι ο τίτλος του show σας (και το Big Brother ταιριάζει βέβαια).

Και μη με παρεξηγήσετε, δε λέω απλά πως ο Γιώργος είναι ένας άνθρωπος βιτρίνα που βρίσκεται εκεί αποκλειστικά λόγω ονόματος, μια μαριονέτα των «από πάνω» που τον χρησιμοποιούν για τους υποχθόνιους σκοπούς τους (χωρίς να το αποκλείω κιόλας). Είμαι σίγουρος πως ο ίδιος είναι ο πρώτος που έχει πιστέψει το παραμύθι πως πρόκειται για τον ιππότη που ήρθε να σώσει την πριγκίπισσα (Ελλάδα) από το στόμα του χοντρομπαλά δράκου (Κώστας). Αυτό που θέλω να πω, και όσοι έχουν έρθει σε επαφή με την Πολιτική Θεωρία μπορεί να το γνωρίζουν, είναι πως η πολιτική ουδεμία σχέση έχει με τους πολιτικούς και τις εκλογές, αλλά αφορά τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων.

Μιλάει για τον γονιό που θα τιμωρήσει το παιδί του, τον πέφτουλα που θα κεράσει ποτάκι το γκομενάκι, το μάγκα που θα την πει στο φλώρο, την κυρία που θα ζητήσει ένα ποτήρι νερό απ’ τη Φιλιππινέζα και το γαύρο που θα πλακωθεί με το βάζελο. Έχει να κάνει με όλες αυτές τις κοινωνικές ταυτότητες που έρχονται αντιμέτωπες -χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο,- πέφτοντας θύματα κάποιου παραμυθιού, κάποιου show. Μερικά από αυτά τα δίπολα λοιπόν, είναι, κατά τη γνώμη μου, το πασόκος/νεοδημοκράτης, το φιλελεύθερος/συντηρητικός, το δημοκράτης/τρομοκράτης, το κεντρώος/ακραίος, ίσως ακόμα και το δεξιός/αριστερός. Κατέχουν πολύ συγκεκριμένους τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς, υπερβολικά προβλέψιμα ρεπερτόρια και λεξιλόγια.

Φυσικά και όλες αυτές οι διαφορές και οι συγκρούσεις έχουν πραγματικές επιπτώσεις στις ζωές όλων μας και άρα μας αφορούν, όπως έχουν και τα ξύλα μεταξύ μπαοκτζήδων και αρειανών ή μεταξύ πάνκηδων και emo. Αλλά το θέμα είναι πρωταρχικά να ξεσκεπάσει κανείς αυτήν την παρωδία, με πρώτο βήμα το προφανές: να μη συμμετέχει σε αυτήν. Καταλαβαίνω πως κάτι τέτοιο μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για όσους βρέθηκαν στην ιστορική και σίγουρα συγκινητική θέση να ψηφίσουν για πρώτη φορά μετά τη δικτατορία, οπότε η σκυτάλη θα πρέπει να περάσει επιτέλους στους επόμενους.

Οι επόμενοι δεν έχουμε ζήσει ποτέ τη χούντα, οπότε δεν το βρίσκουμε καθόλου ανιστόρητο και προσβλητικό να αποκαλούμε το σημερινό καθεστώς χούντα. Επίσης, βρισκόμαστε στην ευχάριστη, ή και δυσάρεστη, θέση να μη μας περιλαμβάνει το επιχείρημα «όλοι φταίμε για την κρίση,» γιατί όντως δεν κάναμε τίποτα. Στα πανεπιστήμια που μας έχετε στείλει παίζεται μια παράσταση-παρωδία με πρωταγωνιστές τις φοιτητικές παρατάξεις, την οποία πολλοί από μας βρίσκουμε ολοφάνερα στημμένη, πλαστή και μπανάλ. Κάπως έτσι μας φαίνεται και η δική σας ενήλικη και «σοβαρή» «πολιτική» σκηνή, τα κόμματά σας, οι πολιτικοί σας και οι εκλογές σας.

Απλά μας είναι πολύ δύσκολο να εκφραστούμε μέσα στο δικό σας ψεύτικο πολιτισμό με τη δική σας ξύλινη γλώσσα και έτσι παραμένουμε αόρατοι, συνήθως υπό την ταυτότητα «αριστεροί,» λόγω αποστροφής προς το καθεστώς σας, αλλά χωρίς να μας λέει τόσα πολλά αυτό. Να είστε σίγουροι όμως πως κάποιοι ποιητές θα έρθουν να βάλουν αυτό που αισθανόμαστε σε λέξεις, φωτογράφοι θα το φωτογραφήσουν και ζωγράφοι θα το ζωγραφίσουν, κωμικοί θα μας κάνουν να γελάσουμε μαζί σας και άνθρωποι θα ξεπηδήσουν πίσω από τις μάσκες που μας έχετε φορέσει.