Η συγκυβέρνηση συνεχίζει τις εγκληματικές πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική, εθνική, κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία. Ενώ η ύφεση, η ανεργία, η αποσύνθεση του παραγωγικού ιστού επιδεινώνονται, το καλλίτερο σενάριο είναι να έχουμε ανάπτυξη την τριετία 2014-2016, η οποία θα απορροφήσει μόνο την ύφεση του 2013 και έτσι θα βρεθούμε ξανά στο 2012. Επίσης, το αισιόδοξο σενάριο είναι το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, το 2020 να βρίσκεται εκεί που ήταν το 2009.

Ads

Του Δημήτρη Μπουραντά
Καθηγητής, συγγραφέας και επικεφαλής του κόμματος Κοινωνία Αξιών

Ταυτόχρονα, όμως κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε πλήρη ξένο έλεγχο κρίσιμων τομέων για την ανάπτυξη όπως, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, κοινωφελείς υπηρεσίες και βασικοί οικονομικοί κλάδοι (π.χ ενέργεια, τουρισμός, βιομηχανία). Απέναντι σε αυτή την αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν ούτε εναλλακτική πρόταση, ούτε την αξιοπιστία της αποτελεσματικής και χρηστής διακυβέρνησης της χώρας. Σ’ αυτή την πορεία, η κοινωνία βρίσκεται σε σύγχυση, τρομοκρατημένη, κατακερματισμένη και οργισμένη, χωρίς καμία αχτίδα αισιοδοξίας. Αν συνεχίσουμε έτσι θα πάμε στο πάτο που έχει ακόμη βάθος.

Δυστυχώς, αυτός ο φαύλος κύκλος δεν μπορεί να μετατραπεί σε ενάρετο με μαγικές λύσεις ή μικρής έκτασης βελτιωτικές αλλαγές. Εδώ που φθάσαμε η χώρα χρειάζεται ολική επαναφορά μέσω ενός αξιόπιστου εθνικού στρατηγικού συνεκτικού σχεδίου ανασυγκρότησης το οποίο θα εστιάζει σε βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, θα προβλέπει ριζικές και ταυτόχρονες αλλαγές σε όλους τους τομείς, οι οποίες θα υλοποιηθούν με ταχύτητα, αποτελεσματικότητα, συνέπεια και συνέχεια. Επειδή δεν είναι δυνατόν εδώ να παρουσιάσω ένα τέτοιο σχέδιο θ’ αναφερθώ μόνο σχηματικά στους δυο πιο κρίσιμους τομείς για την ολική επαναφορά της χώρας.

Πρώτον, χρειάζεται άμεση και ριζική ανασυγκρότηση του κράτους. Χωρίς κράτος (Δημόσια Διοίκηση, Δικαιοσύνη, Τοπική Αυτοδιοίκηση) που θα λειτουργεί αποδοτικά, αποτελεσματικά και θα υπηρετεί την ανάπτυξη και την κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ανασυγκρότηση. Το μεγάλο πρόβλημα του κράτους δεν είναι ο αριθμός των εργαζομένων. Διότι αν αυτό το μεγάλο κράτος είχε καταφέρει να μειώσει τη φοροδιαφυγή, τη δασμοδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και τη διαφθορά στο μισό απ’ ότι είναι σήμερα και να παρέχει στους πολίτες ποιοτικές υπηρεσίες, θα είχαμε πλεονάσματα και δεν θα το θεωρούσαμε μεγάλο. Τα μεγάλα προβλήματα που πρέπει και μπορούν ν’ αντιμετωπισθούν άμεσα στο κράτος, είναι οι βαριές και δύσκαμπτες  δομές, η έλλειψη μηχανισμών συντονισμού και συγχρονισμού μεταξύ υπουργείων και φορέων, η τεράστια και παράλογη γραφειοκρατία, η έλλειψη ανεπτυγμένων πληροφοριακών συστημάτων, η ακατάλληλη κουλτούρα, το κακό εργασιακό κλίμα, ο κομματισμός, η έλλειψη αξιοκρατίας, σύγχρονων και αποτελεσματικών συστημάτων διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού (π.χ αξιολόγηση, κινήτρων). Επίσης, τεράστιο πρόβλημα του κράτους είναι ότι η διοίκηση του δεν ασκείται από έμπειρα επαγγελματικά στελέχη με διοικητικές και ηγετικές ικανότητες, αλλά από ένα πλήθος ανεπάγγελτων πολιτικών και κομματικών προϊσταμένων (Υπουργοί, Γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι, κλπ) που αλλάζουν τόσο συχνά.

Δεύτερον, η χώρα χρειάζεται άμεση οικονομική ανασυγκρότηση. Αυτό απαιτεί σχέδιο, μέτρα και ασφαλώς οικονομικούς πόρους. Οι οικονομικοί πόροι πρώτα πρέπει να βρεθούν από τη πάταξη του μαύρου χρήματος (φοροδιαφυγή, δασμοδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή) από εδώ και πέρα αλλά και αναδρομικά με τα ολικόν πόθεν έσχες (καταθέσεις εντός και εκτός, επενδύσεις σε αγορές, περιουσιακά στοιχεία και τεκμήρια διαβίωσης), την είσπραξη επιβεβαιωμένων φόρων και αυτών  που εκκρεμούν στα φορολογικά δικαστήρια από εκείνους που μπορούν να πληρώσουν και είναι πολλοί. Ταυτόχρονα, χρειάζεται η διεκδίκηση της μείωσης των δανείων και των τόκων από τους δανειστές και της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων και των επενδύσεων με βάση ένα στρατηγικό και επιχειρησιακό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης.

Η επανεκκίνηση της οικονομίας απαιτεί άμεσα μέτρα για την ενίσχυση της ζήτησης εγχώριων προϊόντων μέσω αύξησης των χαμηλών μισθών και συντάξεων, της υποκατάστασης των εισαγωγών, της ενίσχυσης των εξαγωγών και του τουρισμού, της έναρξης μεγάλων έργων (υποδομές, μαρίνες, τουριστική κατοικία, λιμάνια κλπ) και των παραγωγικών επενδύσεων. Επίσης, απαιτεί τη ριζική βελτίωση του επιχειρηματικού πλαισίου (φορολογικό, χωροταξικό, γραφειοκρατικό, δομές υποστήριξης επενδύσεων, εξαγωγών).

Εκτός αυτών των βραχυπρόθεσμων παρεμβάσεων, απαιτούνται επιχειρησιακά μεσοπρόθεσμα σχέδια ανάπτυξης σ’ επίπεδο συγκεκριμένων κλάδων και προϊόντων (π.χ κτηνοτροφία, λάδι, συνεδριακός και ιατρικός τουρισμός, μικροηλεκτρονική), τοπικά αναπτυξιακά σχέδια (π.χ ανάπτυξη του τουρισμού και της γεωργίας στη Ρόδο ή των εξαγωγών τυροκομικών προϊόντων του Ρεθύμνου), καθώς και σχέδια ανάπτυξης υποστηρικτικών δομών, όπως η έρευνα, η καινοτομία, η οικονομική διπλωματία, οι συνέργειες μεταξύ επιχειρήσεων κλπ.

Προφανώς, δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσω εδώ ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο. Τα προηγούμενα έχουν στόχο να κάνουν σαφές, από τη μια, το τι σημαίνει ένα τέτοιο σχέδιο που έχει ανάγκη η χώρα για την ανασυγκρότηση και την ολική επαναφορά, και από την άλλη, να υποστηρίξω ότι ακόμα και τώρα το κατεστημένο πολιτικό σύστημα αν είχε τη βούληση και την ικανότητα, θα μπορούσε ν’ ακολουθήσει για διαφορετική πολιτική από αυτή που ακολουθεί.

Δυστυχώς, δεν ελπίζω ότι θέλει και μπορεί να το κάνει. Εκτός αυτού δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη, να εμπνεύσει και να συστρατεύσει τους πολίτες σ’ ένα εθνικό όραμα και σε μια εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης. Γι’ αυτό για εμάς τους πολίτες, η μόνη λύση είναι να σκεφτούμε ανεξάρτητα και ν’ αξιολογήσουμε με γεγονότα και με αποτελέσματα τους πολιτικούς και τις πολιτικές, να κάνουμε ορθολογικές πολιτικές επιλογές, να ενθαρρύνουμε και να συμμετέχουμε σε διεργασίες ανάδειξης ενός νέου πολιτικού συστήματος και ενός νέου πολιτικού πολιτισμού που έχουμε ανάγκη για να χτίσουμε την Ελλάδα που αξίζει στους Έλληνες.

Κοινωνία Αξιών