Έντονη αντιπαράθεση έχει προκληθεί ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την γνωστή συγγραφέα, Σώτη Τριανταφύλλου, με αφορμή άρθρο της τελευταίας στο χθεσινό φύλλο της Athnesvoice. Στο άρθρο της πραγματοποίησε μια πρωτοφανή επίθεση στην εφημερίδα «Αυγή» υποστηρίζοντας ότι η εφημερίδα χρησιμοποιεί «εμφυλιοπολεμική γλώσσα» και διατυπώνει ένα είδος «γλωσσικού φασισμού». Με δήλωσή του στο tvxs.gr, ο διευθυντής της Αυγής, Νίκος Φίλης, απαντά στην συγγραφέα κάνοντας λόγο για «πολιτική επίθεση της κας Τριανταφύλλου εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ». Στα γραφόμενά της, συνεχίζει ο κ. Φίλης, «μπορεί κανείς να αναγνωρίσει μια όψιμη πολιτική πατροκτονία».

Ads

 
Ολόκληρη η δήλωση του Νίκου Φίλη:
 
«Ο καθένας έχει δικαίωμα να διατυπώνει την άποψή του και να αναλαμβάνει την ευθύνη των λεγομένων του. Κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ο λίβελος, όμως, της κυρίας Τριανταφύλλου αποτελεί απροκάλυπτη πολιτική επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται, όπως υποστηρίζει, για γλωσσική – αισθητική διαφωνία αλλά για πολιτική αντίθεση. Μας κάνει εντύπωση πως μια συγγραφέας επιλέγει να επιτεθεί σε μια εφημερίδα και ένα πολιτικό κόμμα της Αριστεράς για ένα δημοσίευμα, χρονογράφημα – ευθυμογράφημα, φτάνοντας μάλιστα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει διαλεκτική (sic) σχέση ανάμεσα στην Αριστερά και την ακροδεξιά. Δεν είδε η κα Τριανταφύλλου την τηλεοπτική εκπομπή του κ. Τράγκα με τους χρυσαυγίτες; Δεν ενοχλήθηκε;
Δεν διάβασε το άρθρο του κ. Πρετεντέρη στο Βήμα με τίτλο «Ζωή Κασιδιάρη»; Δεν εθίγη ως αριστερή και γυναίκα;Ή μήπως κατατάσσει τον Τράγκα και τον Πρετεντέρη σε αυτό που η ίδια υπερασπίζεται ως “αστικό πολιτισμό”, κατά αντιδιαστολή προς την Αυγή, που όπως αποφαίνεται η συγγραφέας, εμπνέεται από τα ρείθρα των πεζοδρομίων και τους λούμπεν; Κρίμα. Η κα Τριανταφύλλου δεν κρύβεται ότι είναι υπέρ του μνημονίου και της τρόικα. Άρα δεν μας εκπλήσσει που συμπεριφέρεται με εμπάθεια εναντίον της Αυγής. Απλώς επισημαίνουμε ότι από όσα η ίδια παραδέχεται, είναι δυνατόν στα γραφόμενά της να ανιχνεύσει κανείς μια όψιμη πολιτική πατροκτονία. Την συμπονούμε».

 
Ολόκληρο το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου:
 
«Αυγή, όχι “Χρυσή Αυγή”»

Δεν είχα διαβάσει την εφημερίδα «Αυγή» από τότε που ήταν όργανο της ΕΔΑ και την αγόραζε ο μπαμπάς μου. Επρόκειτο για διαφορετική εποχή, για διαφορετικό πολιτικό κόμμα, για διαφορετικό δημοσιογραφικό όργανο. Παρότι έχω ψηφίσει Συνασπισμό τρεις ή τέσσερις φορές, όταν ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα που φαινόταν χρήσιμο στο κοινοβούλιο, δεν διάβαζα ποτέ την «Αυγή» – δεν είμαι σίγουρη ότι ήξερα πως κυκλοφορούσε ακόμη. Τελευταία δεν μπορώ να την αποφύγω: τα άρθρα διαδίδονται στο Ίντερνετ και καθώς είμαι όλη μέρα δικτυωμένη, έρχομαι, άθελά μου σχεδόν, σε επαφή με την εμφυλιοπολεμική γλώσσα της Αριστεράς, τη διαλεκτική της σχέση με την άκρα δεξιά, την αλληλοτροφοδότησή τους.

Σε πρόσφατο άρθρο της «Αυγής» με τίτλο «Πρετεντέρη, Πρετεντέρη, άσ’ το καμουτσίκι απ’ το χέρι» αποκαλύπτεται ο καθημερινός φανατισμός που διατυπώνεται με ένα είδος γλωσσικού φασισμού: υπερβολές, ύβρεις, πομπώδεις εκφράσεις, τουρκικές και μαλλιαρές λέξεις – χρειάστηκε να ανοίξω το λεξικό για δυο-τρεις από αυτές. Στη συνέχεια, από νοσηρή περιέργεια, αναζήτησα κι άλλα άρθρα του συντάκτη για να βρεθώ, όπως αναμενόταν, μπροστά σε καινούργιες άγνωστες λέξεις, ανασυρμένες από τον εμφύλιο πόλεμο και ίσως από την εξέγερση του 1821. Το κομμάτι περί Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος κάνει συχνά κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, βρίθει χαρακτηρισμών –όπως «φασιστοειδές» «βορβορώδης οικοδεσπότης», «τηλεοπτικό σκουπίδι»– και καλολογικών στοιχείων σαν εκείνα που γράφαμε στις εκθέσεις του δημοτικού: «Ε ρε και να ’μουνα από μια μεριά να δω τη μαρμαρένια φάτσα του Ιωάννη, όταν θα καταφτάσει το μπουγιουρντί με τις μετρήσεις. Κάτι μου λέει ότι θα είναι πιο λευκή κι από το πρώτο χιόνι των Ιμαλαΐων».

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι η γλωσσική αδεξιότητα και το τραχύ ύφος – είναι το ήθος που εμποτίζει αυτού του είδους την αρθογραφία: το μίσος εναντίον όλων, η ψευτοεπαναστατική αψηφισιά προς κάθε αρχή, αυθεντία και εξουσία (μα, πότε η αριστερά έγινε αντιεξουσιαστική;), η μαγκιά, η ορολογία ημιαναλφάβητου μούτσου· προπάντων, οι αναφορές στη λαϊκή υποκουλτούρα, όπως, λόγου χάρη, στον παλαιστή Σουγκλάκο. Η «Αυγή» στρέφεται στο λούμπεν προλεταριάτο, περιφρονεί τον αστικό πολιτισμό, εμπνέεται από τα ρείθρα των πεζοδρομίων. Επιστροφή λοιπόν στις βαλκανικές ρίζες, στο χώμα και στο αίμα – επιστροφή στη σταλινική τρομοκρατία: όποιος διαφωνεί αποκεφαλίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» μάς απειλούν: «Περιμένετε να πάρουμε την εξουσία…». Έτσι, πλείστοι των αρθρογράφων στα αριστερά έντυπα –όπως και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ– επιδίδονται σε φτηνές εξυπνάδες, υστερικούς μονολόγους, συμπεριφορά που δείχνει έλλειψη αγωγής, θράσος, ψυχική βαναυσότητα. Υπονοούνται μαύρα κατάστιχα, ρεβανσιστική τάξη πραγμάτων.

Ποιος σοβαρός και νηφάλιος άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράζεται έτσι; «Η σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πρετεντέρη είναι υψίστης πολιτικής σημασίας. Δεν είναι σύγκρουση με ένα χυδαίο και χαμερπή δημοσιογράφο, είναι σύγκρουση με ένα σύστημα που μέχρι προσφάτως κοιμόταν ήσυχο πάνω στη βεβαιότητα της εναλλαγής του δικομματισμού και τώρα φοβάται ότι θα χάσει τον μπεζαχτά. Φοβούνται, γι’ αυτό βγάζουν στο μεϊντάνι τα σκυλιά τους, να γαβγίσουν, να γρυλίσουν, να δαγκώσουν. Φοβούνται, γι’ αυτό στήνουν μιντιακά δικαστήρια μετεμφυλιακής κοπής, με στρατοδίκες έτοιμους να εκδώσουν ετυμηγορίες θανάτου κατά της Αριστεράς». Πιθανότατα υπάρχει αξιακό χάσμα: η νηφαλιότητα και η σοβαρότητα δεν αποτελούν αξίες της σημερινής Αριστεράς – σας διαβεβαιώ όμως ότι αποτελούσαν αξίες της χθεσινής Αριστεράς, όταν ο προαναφερθείς μπαμπάς διάβαζε την «Αυγή». Τότε, οι αριστεροί, όσοι βρίσκονταν στις παρυφές του ΚΚΕ αλλά όχι στο εσωτερικό του, σέβονταν τους κανόνες ευγενείας, μάθαιναν γράμματα, πίστευαν στη δύναμη της εκπαίδευσης και του πολιτισμού: δεν παρίσταναν τους βαρύμαγκες, ούτε χρησιμοποιούσαν το ιδίωμα του νταή.

Τέλος, ο συντάκτης του άρθρου υπερηφανεύεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «μερικά εκατομμύρια ψηφοφόρους». Μα, από πού αντλεί τόση σιγουριά; Αll that rises must converge: μάς το δείχνει η ιστορία. Εκλογικές βεβαιότητες δεν υπάρχουν – εξάλλου, οι δημαγωγοί, όλοι όσοι αναδεικνύονται από τη γενική άγνοια και τη γενική απάθεια, καταβαραθρώνονται· δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.

Πηγή άρθρου:Athens Voice