‘Εντεκα το πρωί. Περιμένουμε στο Μουσείο να ξεκινήσει η διαδήλωση. Σαν ένα μεγάλο υπαίθριο πάρτυ μοιάζει, είναι όλοι εκεί! Άνθρωποι που δεν εντάσσονται σε κανέναν κομματικό σχηματισμό, άλλοι που δεν έχουν κατέβει ποτέ στη ζωή τους σε πορεία… Έλληνες και μετανάστες, μαθητές και δάσκαλοι, νέοι και ηλικιωμένοι… Χωρίς να έχουμε δώσει ραντεβού, συναντάω τυχαία ένα σωρό γνωστούς! Η διαδήλωση προμηνύεται μεγαλειώδης! Δυο ώρες αργότερα, στο ίδιο σημείο, μαθαίνουμε ότι η κορυφή της πορείας του ΠΑΜΕ έχει φτάσει στο Σύνταγμα, και εκτείνεται ως την Πειραιώς. Η δική μας κεφαλή περιμένει στην Ομόνοια, με τον κόσμο να φτάνει έως το Πεδίον του Άρεως, απ’ όπου οι διαδηλωτές της ΓΕΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κάλυπταν όλη την Αλεξάνδρας! Την ώρα που ξεκινάμε, με ειδοποιούν ότι στην Πανεπιστημίου γίνονται επεισόδια…

Διαβάστε τη μαρτυρία που έστειλε χρήστης στο tvxs.gr για τα όσα είδε στην πορεία της 5ης Μαΐου

Ο πρώτος φλεγόμενος κάδος μας περιμένει στη γωνία της Σταδίου. Λίγο πιο κάτω, έξαλλοι και σοκαρισμένοι οι υπάλληλοι του σουπερμάρκετ Bazaar, μιλάνε με τους πυροσβέστες, που μόλις έχουν σβήσει τη φωτιά στο κατάστημά τους. Δίπλα στη σπασμένη βιτρίνα, ένα σύνθημα καλεί τον κόσμο να «απαλλοτριώσει τα σουπερμάρκετ της γειτονιάς του». Από εκεί και πέρα, σπασμένες βιτρίνες, καμμένα μαγαζιά και πολεμικά συνθήματα στους τοίχους, εναλλάσσονται διαρκώς. «Εμφύλιος Πόλεμος», γράφει κάπου. «Εσείς με το ΔΝΤ, εμείς με το ΤΝΤ» και «Παν Μέτρον Άχρηστον», λίγο πιο πέρα. Κάπου εκεί ξεκινάει και το βασανιστήριο των δακρυγόνων. Το τσούξιμο στα μάτια και στο λαιμό, η δυσκολία στην αναπνοή… Όσοι έχουμε μαντίλια ή φουλάρια, τα τυλίγουμε όπως όπως γύρω απ’το πρόσωπό μας… «Πρόσεξε, ισχύει ακόμα το ιδιώνυμο της κουκούλας!», μου λέει ο διπλανός μου. Ορισμένοι, πιο προνοητικοί, έχουν μαζί τους μπουκαλάκια με διαλυμένο Μααλόξ, χωρίς το οποίο δεν θα τη βγάζαμε καθαρή… Ξέρετε, αυτό το λευκό υγρό, που κάποιοι θεώρησαν ότι είναι εύφλεκτο, βάζοντας έτσι στο τσουβάλι των υπόπτων για εμπρησμό δεκάδες διαδηλωτές…

Πλησιάζουμε στη Μαρφίν… Μέχρι στιγμής, η αστυνομία άφαντη, μόνο τα δακρυγόνα υποδείκνυαν την παρουσία της λίγο πιο πέρα, στη Βουλή και στην Πανεπιστημίου. Βλέπουμε κόσμο στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Καπνός ακόμα δεν φαίνεται, ένα δέντρο κρύβει τη φωτιά, κι εμείς αναρωτιόμαστε τι έχουν πάθει και χειρονομούν έτσι προς το μέρος μας. Και τότε βλέπουμε τις φλόγες, μέσα από τη σπασμένη βιτρίνα αριστερά από την είσοδο. Αρχίζουμε να φωνάζουμε «κατεβείτε κάτω!»… Η πόρτα και το υπόλοιπο κτίριο φαίνονται ακόμα ανέπαφα. Ελάχιστος γκρίζος καπνός βγαίνει από μέσα. Με τις ντουντούκες οι επικεφαλής των διαφόρων μπλοκ μας φωνάζουν «Προχωρήστε! Η πορεία πρέπει να συνεχίσει!» Μας σπρώχνουν σαν τα πρόβατα στο μαντρί… Έχω σαστίσει τελείως… «Παιδιά, κάτι να κάνουμε, να βοηθήσουμε»…

Ένας άνδρας βγαίνει από το μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου, περπατάει στο περβάζι και πηδάει στη σκεπή από πλεξιγκλάς του διπλανού καταστήματος… Ανώμαλη προσγείωση. Δική του και δική μας. Δεν μπορεί, δεν το ζούμε αυτό… Από το μπλοκ των μεταναστών, ορμάνε να σπάσουν την πόρτα, με μόνο όπλο τα κοντάρια από τις σημαίες… Μάταιος κόπος, είναι κλειδωμένη από μέσα. Τρέχουν και άλλοι να βοηθήσουν, κάποιοι έχουν βρει πυροσβεστήρες, όμως ρίχνουν πάνω απ’ τη φωτιά, και όχι χαμηλά, και δεν καταφέρνουν και πολλά. Μια μικρή έκρηξη ακούγεται, ο καπνός γίνεται μαύρος και φουντώνει, ορμάει προς τα πάνω… Οι φίλοι μου με τραβάνε, καταλαβαίνουν ότι παθαίνω κρίση πανικού, επιχειρούν να με ηρεμήσουν… «Μην ανησυχείς, τώρα θα έρθει η πυροσβεστική, θα τους βγάλουν, μην φοβάσαι…»

Και προχωράμε… Λίγα μέτρα πιο μπροστά, συναντάμε μια διμοιρία των ΜΑΤ, που κατευθύνεται προς τα εκεί. Πυροσβεστική, ακόμα, πουθενά. Στο Σύνταγμα, πόλεμος. Δεν βλέπουμε πια τίποτα από τα δακρυγόνα και οι κρότου λάμψης είναι σαν να μας βομβαρδίζουν… Τρέχουμε στην Ερμού. Εκεί τελείωσε η πορεία για μένα. Και άρχισαν οι Ερινύες…

Δ.Σ.