«Οι οικονομικές αγορές βρίσκονται υπό την επήρεια του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οι επενδυτές υπολογίζουν ότι οι Έλληνες δεν μπορούν πλέον να αποφύγουν την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Με απλά λόγια: οι επενδυτές που έχουν αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα, δε θα πάρουν πίσω όλο το ποσό» αναφέρεται σε άρθρο με τον τίτλο «Πανδώρα» που δημοσιεύει η εφημερίδα Financieele Dagblad.

Ads

Οι αναλυτές υπολογίζουν ότι σε μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση, μόλις το 30% με 50% του αρχικού κεφαλαίου θα επιστραφεί στους επενδυτές. Μέχρι τώρα υπήρχε μόνο φόβος. Κι αν περνούσε από το χέρι των ελληνικών και των ευρωπαϊκών αρχών, δε θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα. Γι’ αυτές, η αναδιάρθρωση δεν είναι επιλογή. Το “κουτί της Πανδώρας” πρέπει να παραμείνει κλειστό. Αν οι Έλληνες προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση, τότε θα αυξηθούν οι πιθανότητες να κάνουν το ίδιο και οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι.

Πολλοί εμπλεκόμενοι θα υποστούν σημαντικές απώλειες. Απλοί επενδυτές, φυσικά, αλλά και η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες. Όλο το ευρωσύστημα. Όλοι όσοι έχουν αγοράσει ελληνικά, ιρλανδικά και πορτογαλικά χρέη. Αυτή τη στιγμή, αυτά καλύπτουν ένα ποσό 77 δις ευρώ στον ισολογισμό τους. Ποια θα είναι η ζημία δεν είναι ξεκάθαρο, γιατί δεν είναι γνωστή η τιμή αγοράς.

Τις χειρότερες συνέπειες μιας αναδιάρθρωσης θα τις υποστούν οι εμπορικές τράπεζες στην ευρωζώνη. Πολλές τράπεζες έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους ελληνικά, ιρλανδικά και πορτογαλικά κρατικά ομόλογα. Σύμφωνα με στοιχεία από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, οι γαλλικές τράπεζες από έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα 59 δις ευρώ. Οι γερμανικές τράπεζες ακολουθούν δεύτερες με 40 δις ευρώ. Μια αναδιάρθρωση κατά 50% είναι πιθανό να οδηγήσει σε σημαντική υποτίμηση και χαμηλότερους δείκτες κεφαλαίων στις τράπεζες.

Αλλά, αυτή δε θα είναι η μόνη ζημία. Το ενδεχόμενο χρεοκοπίας των τραπεζών περιμένει στη γωνία. Για να αντιμετωπίσουν την χρηματοπιστωτική κρίση, οι τράπεζες έλαβαν στήριξη ρευστότητας από την ΕΚΤ. Ειδικά οι τράπεζες των χωρών της ‘περιφέρειας’ της ευρωζώνης στηρίχθηκαν στην ΕΚΤ, καθώς δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην ανοικτή αγορά κεφαλαίων ή επειδή μπορούσαν να δανειστούν χρήματα μόνο έναντι πολύ υψηλού επιτοκίου. Ως ασφάλεια για την στήριξη ρευστότητας, χρησιμοποίησαν ομόλογα. Ανάλογα με το χρόνο αποπληρωμής, η ΕΚΤ πρόσφερε μια έκπτωση, αλλά αυτή ήταν σχετικά χαμηλή.

Από την άλλη, μια αναδιάρθρωση θα μειώσει σημαντικά την αξία των ασφαλίστρων. Ξαφνικά, αυτά δε θα αξίζουν όσο το 90% της ονομαστικής αξίας, αλλά μόνο 40% ή 50%.

Τι θα ακολουθήσει: οι τράπεζες θα αναγκαστούν κάνουν πρόσθετες επενδύσεις ασφαλείας ή να επιστρέψουν ένα μέρος της στήριξης ρευστότητας που έλαβαν.

Για τις ελληνικές, για παράδειγμα, τράπεζες που έχουν δανειστεί 90 δις ευρώ από την ΕΚΤ, κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό καθώς δεν έχουν πρόσβαση στην αγορά κεφαλαίων κι έτσι, θα οδηγηθούν στη χρεοκοπία. Αυτό επί της ουσίας, σημαίνει κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Η κρατικοποίηση των τραπεζών θα ήταν αναπόφευκτη. Όμως, αυτό σημαίνει ότι η ελάφρυνση που θα έφερνε η αναδιάρθρωση, θα αντισταθμιζόταν από την ανάγκη διάσωσης ολόκληρου του ελληνικού τραπεζικού τομέα. Σε περίπτωση που εφαρμοστεί το ίδιο σενάριο για την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τότε οι συνέπειες για την αξιοπιστία θα είναι απρόβλεπτες.